Rozengeur, maneschijn en een duister kantje

Wat vliegt de tijd hier toch! Nu we hier al een kleine maand zitten hebben we nog steeds geen spijt gehad van onze keuze om te vertrekken. Dat bleek een goede beslissing te zijn!

Vrijdagavond waren we geïnviteerd op het schoolfeest van een naburige school. We kwamen er toe en werden hartelijk ontvangen door de directeur van de school himself. Als echte vips werden we naar onze stoelen geleid, terwijl de ouders en de kinderen van de school op de grond moesten zitten. We kregen thee aangeboden, die we subtiel doorschoven naar de zusters. We kwamen zelfs voor in de beginspeech van de directeur, tussen de verwelkoming van ministers en schoolhoofden door. Het enige wat we verstonden was 'Three students from Belgium', en 'Welcome'. Het schoolfeest zelf was echt super: typische Indische dansen, gezangen, humor en sketches met moralen brachten ons in vervoering. Het werd de start van een schitterend weekend!

Zaterdagochtend moesten we al vroeg weer uit de veren. Op het programma stond een daguitstap naar Puddhukottai, een naburig dorp, met de klemtoon op een schoolbezoek. Hoewel het dorp slechts 60 kilometer verderop ligt, slaagden we erin om de afstand te overbruggen na anderhalf uur, wie doet ons dat na? We vonden het echter niet erg, want zo konden we des te harder genieten van de prachtige natuur. Toen we aankwamen waanden we onszelf een ei: geklutst en gebakken, wegens de hoge temperaturen en de hobbelweggetjes. De eerste halte was de school. Daar werden we hartelijk ontvangen door de directeur (het wordt een gewoonte), en kregen er thee, koekjes en chips. Toen we de studenten van de school ontmoetten (ja, zij hebben school op zaterdag), waanden we ons als waren we prinsessen. We werden namelijk direct omringd door een vijftigtal studenten die allemaal een handtekening wensten te hebben, en de lyrics van 'You are my sunshine'. Na een vijftigtal handtekeningen en een bezoek aan een braakliggend stuk land waarop een kerk gebouwd zal worden, werden we uitgenodigd om aan tafel te gaan. Groot was onze verbazing toen we geen bord kregen, maar een bananenblad. Na een snelcursus bananenbladeten (het moest nog schoongemaakt worden met water en dergelijke meer) , kregen we te veel en te pikant eten voorgeschoteld. Nog een weetje: toen speelden we ons 42ste ei naar binnen, op een goede 3 weken tijd... De lunch was op zijn lichtst gezegd opmerkelijk: de eieren werden klaargemaakt met rauwe wortels, en zwommen in een luguber sausje, de rijst dreef in yoghurt. Dit werd aangevuld met een bootje (gelukkig geen boontje) van aardappelen en reddingssloepen van andijvie. Gelukkig hadden we zakdoeken mee om onze zweetbuien, loopneuzen en rood aangelopen gezichten te temperen. Waarvoor pikant eten allemaal niet kan zorgen!
Hoewel we ruim voldoende gegeten hadden, konden onze gastheren hun teleurstelling niet verbergen. Nog niet alle potten waren leeg... Een ander gênant moment kwam boven toen de pater, die tussen Elke en Charlotte C zat, geen kip nam, omdat zij die ook niet namen. ..
Op de terugweg hebben we nog een aantal stops gemaakt. Een eerste stop was een stop aan een tempel. De tempel bleek uiteindelijk te duur, hebben we niet bezocht, maar het moment was wel ideaal om foto's te maken. Joshi, onze 6jarige gidse, trok zelfs speciaal een ander jurkje aan. Toen we weer in de van kropen en een foto van de wilde apen wilden maken, had een aap het lef om onze minibus binnen te dringen via een kiertje en er met de koekjes vandoor te gaan. Hoewel we de koekjes kwijt zijn, zijn we een herinnering rijker.
Moedig zetten we onze reis verder. De laatste halte voor we terug bij het klooster waren, stopten we ergens op een ongekende plaats. Gracy zei: 'We are going to visit a house'. Groot was onze verbazing toen in dat huis ook nog mensen bleken te wonen :). Prompt werden we op een stoel/krukje gedrukt, met fotoalbums in onze handen. Voor we goed en wel zaten, stond er al een bord met Indische lekkernijen voor onze neus. Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten! Met onze lunch in het achterhoofd probeerden we een extra effort te doen om ook deze mensen niet teleur te stellen. Het lukte ons niet: de melk met thee en andere ongekende kruiden was toch wat teveel van het goede. Gelukkig was er nog het mierzoete frisdrankje, om de smaak door te spoelen. Na daar een uur gezeten te hebben en er niets te hebben gedaan, en nog een aantal leuke afscheidskiekjes gemaakt te hebben, trokken we dan uiteindelijk terug naar het klooster.
Het was een geslaagde dag.
Het schoolleven kabbelt rustig verder. Hoewel het lesgeven nog moeilijk blijft, hebben de emoties zich wat gestabiliseerd. Deze week kregen we er twee extra taken bij. Mangela was zo onder de indruk van het poppenspel dat we voor haar drie poppen moesten ontwerpen: een man, een vos en een leeuw. Daar waren we ontzettend blij mee, want eindelijk kon onze creativiteit aan het daglicht komen! Gracy was zo verbijsterd van ons artistiek talent dat we gepromoveerd werden tot het maken van een speels alfabet om de klassen op te fleuren. Hier zijn we al ettelijke dagen zoet mee geweest, en we zitten nog niet in een derde. De kleuters gaan niet weten wat ze zullen zien! Doordat we er heel veel kleur in staken en potloden zomaar versleten, beleefden we ook heel veel plezier aan het ontwerpen en effectief maken van didactische materialen.
Tijdens de middagpauze benutten we onze tijd door Tamil te leren. Vooral Charlotte D.S. Is hierin erg geïnteresseerd. Ook de zusters konden dit op prijs stellen. De kinderen ook, want zij konden eindelijk een leerkracht ondervragen over de voorbije gegeven leerstof. Duidelijk een win-win-win-situatie.
Voor diegenen die mee willen leren met ons: hieronder een korte introductie:
Thank you: Rombo Nandri
Yes: Sarrie
No: Tappe

Verder wordt Charlotte C. ontzettend gepest. Ze slaapt namelijk elke dag een half uur langer dan Charlotte D.S, en die kan dat niet altijd even hard appreciëren, wegens het (on)bewust niet horen van de wekker. Charlotte D.S blijft echter moeite doen om Charlotte C. elke morgen lieflijk wakker te maken, al dreigden zowel Elke als Charlotte D.S al met het ooit-eens-wakker-maken met een emmer water... Niet dat Charlotte C. dat nu zo erg zou vinden. Haar bed is tegen 's avonds toch al droog, en zelf zweet ze dan eens 4 minuten niet meer..

Elke blijkt verborgen talenten te hebben. Naast het zomaar uit haar mouw tekenen van kangoeroes en haaien voor het didactisch alfabet, blijkt ze ook nog eens de beste Indische danseres van ons drieën te zijn.

Vandaag (vrijdag) was Srivarathri, dus vakantiedag voor de kinderen van de school. Omdat er echter zoveel vakantiedagen zijn, wordt deze morgen (jaja, op zaterdag) ingehaald. Weg weekritme, maar het gaf ons wel de kans om weer weg te gaan.

We trokken opnieuw, maar deze keer alleen, naar Trichy. Omdat we zodanig veel wilden zien en doen, moesten we natuurlijk naar ATM (de bank) gaan. Vanaf dan kon onze dag niet meer stuk! ;)
We werden gevoerd met een autorishaw,die ons permanent ter beschikking stond. We bezochten een museum, een plaatselijke markt waar ze naast gele bananen en groene bananen ook rode bananen verkochten, een gesloten tempel, internetcafé, ijskraampjes, supermarkt voor kleurpotloden (ons didactisch materiaal...) en de winkelstraat. We zijn er ook in geslaagd om met amper 1 euro onze maag te vullen met overheerlijke noedels. Het was een zalige dag in het chaotische India.
Achteraf kreeg Charlotte C toch nog haar zin: we kochten een overheerlijke watermeloen. Een sari en een Indisch enkelbandje staan de volgende keer op ons programma.

Toen we na het eten van de watermeloen nog een glas water wilden drinken klonk een achtstemmig koor dat eenduidig 'No' riep. Verbaasd vroegen we 'What no?' Blijkt dat je tot een uur na het eten van watermeloen geen water mag drinken, omdat anders de kans op diarree vergroot wordt.
Dat weten we nu ook alweer...

Wist je trouwens dat, wanneer je een juwelierszaak binnenstapt, je het gevoel krijgt alsof je op de Brugse Markt rondloopt? Eivol (let op het woordspelletje!) is het daar! Ongelooflijk.

We kregen ook negatief nieuws deze week. De ouders van een kindje op onze school (een peuter, dus pre-kg), werden in elkaar geslagen omwille van het feit dat ze hier een florerend bedrijf hebben. De mensen komen oorspronkelijk van een andere staat, zijn hier komen wonen voor zaken, en dat kon de plaatselijke bevolking van Tamil Nadu niet bekoren. Ze schreven slogans op de muren van het huis. Toen de ouders van het kind tegen hen zeiden dat ze ermee moesten ophouden, zijn de mensen weggegaan, maar teruggekomen met een vijftigtal, en hebben de ouders in elkaar geslagen. Het kind was gelukkig (!) niet thuis toen het gebeurde. Dit vond al een kleine twee weken plaats, maar de ouders waren zo bang geworden door het voorval dat ze er pas nu over durfden te praten. We waren helemaal aangeslagen. Zinloos geweld bestaat ook hier...
Of de mensen nu zullen terugkeren naar hun oorspronkelijke staat, of hier zullen blijven en terug zullen vechten tegen de vooroordelen en de jaloezie is nog niet duidelijk..

Zaterdag kregen we nog ander negatief nieuws te verwerken. De schoolbus heeft, met een vijftigtal, misschien zelfs zestigtal kinderen in, een ongeluk gehad op weg naar de school. De meeste kinderen hadden gelukkig niets, een aantal werden wegens klachten van pijn aan het hoofd voor een grondige controle naar het ziekenhuis gebracht. Ze werden er weer losgelaten; meer dan schrammen, builen en een schrik hebben ze er niet aan overgehouden. De school verliep dus wel in mineur. Kinderen die bang waren en begonnen te huilen werden aangemaand om ermee te stoppen: huilen kan helemaal niet. De school werd niet uitgesteld of verlaat, maar wat wel gebeurde is dat de zusters in het gezamenlijk openingsmoment nog een gebedje baden om de heer te vragen of hij goed voor deze school wilde zorgen. Hoe ironisch dat ze dan ook nog zongen van: 'God is so good, he's so good to me!' Sommige dingen zijn niet te vatten...
Onze stagedag verliep dus ook anders dan gepland. We moesten normaal gezien met ons drie samen in UKG staan (2de klr), want de leerkracht ging afwezig zijn, maar doordat er leerkrachten mee moesten naar het ziekenhuis, en een andere leerkracht op het laatste nippertje niet afgekomen was omdat ze getuige was geweest van een ander ongeval, moesten we ons wat opdelen. Tegen aan de ochtendspeeltijd verliep alles weer min of meer normaal, en konden we onze oorspronkelijke planning voor die dag volgen.
Blijft het feit dat het wel hard was om te zien dat kinderen, zelfs op zo'n momenten, niet verdrietig mogen zijn, en zich sterk moeten houden.

Het is hier dus rozengeur en maneschijn met af en toe een schaduwkantje (een schaduwkantje van 33 graden), die we toch ook eens ter sprake wilden brengen.

Staan jullie maar lekker in de duizend kilometer file, onze tijd racet gewoon voorbij!
Lots of love,
Cornelius, Sjarlok and Elkeee