Een bijna-laatste blogbericht. Onze tijd hier zit er jammer genoeg al bijna op. Dat werd nog maar eens pijnlijk duidelijk toen we ons afscheid kregen in de school. We wisten dat er een afscheid ging zijn, ondanks het feit dat het een zorgvuldig bewaard geheim zou moeten zijn. De kinderen waren iets te enthousiast om te zwijgen…
Op woensdag trokken we onze sari’s aan en maakten we ons wat op. Bloemen in ons haar, bindhi op ons hoofd, enkelbandjes, armbandjes, … we keken er naar uit: wij hadden voor alle kindjes een stuk cake gekocht, aangevuld met twee snoepjes.
Het feest zelf was veel uitgebreider dan we hadden gedacht: welkomstwoord, optredens van elke klas (met de nadruk op liedjes, versjes, … die we hen hadden geleerd), dankwoord van ons, uitdeling van een afscheidscadeau, … het waren moeilijke momenten. Toen Gracy een afscheidslied zong was het echt een mooi ogenblik: ze begon met te zeggen of ze niet wist of ze het lied tot het einde ging kunnen zingen, omdat ze zo emotioneel is. Toen ze begon met zingen werd iedereen muisstil. Een moment om nooit te vergeten. Het afscheidscadeau was een vilten doek met een mooie afbeelding op. We stellen dat cadeau zeer hard op prijs omdat we weten dat sommige kinderen hun klasfoto niet konden betalen omdat ze moesten betalen voor ons cadeau… daar voelden we ons niet zo goed bij, maar het zorgt er wel voor dat we het meer appreciëren!
En dan mochten we aan alle kindjes cake met snoepjes geven. Genoten dat onze 275 kinderen gedan hebben! En wij genoten met hen.
Vooral voor Charlotte C was het een rare dag. Zij ging immers die dag zelf terug naar huis vertrekken, omwille van gezondheidsredenen. Voor haar kwam het afscheid wel heel dichtbij… nog een aantal foto’s en afscheidsmomenten van de leerkrachten en kinderen later vertrokken we dan naar Trichy om de laatste dingen te regelen. Nog het vliegticket betalen, een laatste milkshake drinken, genieten.
De dag vloog voorbij: nog afscheid nemen van de pater, nog de laatste dingen in de zak proppen, afscheid nemen van de hostelgirls. Nog snel je hand laten beschilderen met henna, gevecht houden met de bloem om chiapatti van te maken. Een aantal tranen en een busrit later stonden we dan voor het vliegveld. Het was niet gemakkelijk om afscheid te nemen. Je leeft twee en een halve maand samen, bent op elkaar aangewezen, en plots valt iemand weg…
Vanaf 31 maart gaan Elke en Charlotte DS India nog wat verkennen. Ze hebben beloofd om Charlotte C elke dag een berichtje te sturen, om haar op de hoogte te houden van alles wat is gebeurd.
Het is niet gelopen zoals we het verwacht, gehoopt, gedacht hadden, maar we kunnen niet anders dan ons erbij neer te leggen. Gods wegen zijn immers ondoorgrondelijk.
We wensen jullie ook graag wat zon toe!
Elkeee, Sjarlok, Cornelius
zaterdag 27 maart 2010
donderdag 18 maart 2010
Wanna-be Indiers
Omdat we op maandag vroeg uit de veren moesten, wilden we op zondagavond vroeg gaan slapen. Zoals zo vaak, hielden de omstandigheden geen rekening met onze plannen. Gracy zocht een vol uur samen met ons naar passende tsurida's die mooi staan op de foto. Nadat onze kledij was goedgekeurd kropen we doodvermoeid in ons bed. Lang duurde het niet voor dat we alledrie samen weer wakker waren wegens veel te warm. Na het drinken van warme cola, miljoenen keer kijken op de gsm om te zien als de tijd al voorbij is gegaan, inbeelden dat we in een koelkast zitten, het haar vast te binden, te douchen, op de grond gelegen te hebben (misschien hebben de stenen kouder), bodylotion te smeren en je gezicht zo te verplaatsen dat hij onder de ventilator lag, vielen we uiteindelijk opnieuw in slaap. Twee uur later liep de wekker af. De picknick kon beginnen!
's morgens werden we kerk in en kathedraal uitgesleurd. Wij hadden nog nooit zoveel godsdienstige plaatsen op één dag bezocht. Hoewel de zusters spraken over een picknick hebben we in een hotel gegeten en ook dit gebeurde zeer haastig. Het is een grote misvatting dat Indiërs overal hun tijd voor nemen want alles gebeurd aan een zeer hoog tempo. In de middag zagen we eindelijk de zee. Hoewel sommige reizigers helemaal geen nood hadden om de zee te zien, stopten we gelukkig toch even. Vlug wat foto's trekken en weer de bus op. Om vervolgens weer 3 minuten op de bus te zitten voor we aankwamen bij een park. Het picknick gevoel kwam er toch even. Na het trekken van een aantal foto's was het alweer tijd om naar de volgende stop te gaan. Tenslotte bezochten we Auroville en dat was zeker de moeite waard. Na een zeer geslaagde dag namen we afscheid van de leerkrachten en kropen we moe maar tevreden ons bedje in.
Deze week werden we echte Indiërs. Naar aanleiding van de klasfoto's kregen we een Bindi op ons voorhoofd, ons haar werd gevlochten en met bloemen versierd.
Nog een weetje: wist je dat het hier een hele dag duurt om 9 klasfoto's te trekken.
Donderdag was de transformatie eindelijk compleet want onze sari's waren eindelijk klaar! Na heel wat bewondering trokken we zaterdag naar school in vol ornaat. Sommige kindjes herkenden ons zelf niet meer. Je zag aan de ogen van de leerkrachen dat ze trots waren op ons. Zonder meer een zalig gevoel!
Martin, de dansleerkracht, verklapte ons al dat zaterdag 20 maart een 'thanks-day' is. De directrice ontkende dit echter met klem toen we er subtielweg naar polsten. Feit blijft dat zaterdag 20 maart voor ons wel een schooldag is, en dat we een dansoptreden moeten geven. Keus hebben we niet, we moeten ons wel in het zweet dansen. Niet dat daar veel voor nodig is, want als je gewoon nog maar stil zit loopt het zweet al van je...
Met de hostelgirls hebben we nu ook contact. Elke avond kun je ons in hun buurt vinden. Al dansend, zingend, lachend, spelend, televisiekijkend, … komen we de avonden door. We horen nu ook al af en toe muziek, en leren wel iets bij over 'famous moviestars'.
Weetje twee van deze blog: ga nooit op stap zonder gsm, zelfs al moet je maar 6 stappen ver. Indiërs sluiten nog al graag deuren, ongeacht als er nog iemand in de kamer zit of niet.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan: nog eventjes de temperatuur: Op de middag 40 graden, tegen de avond 29 graden en 's nachts 23 graden. We hebben er echter onze twijfels over. Die 40 graden is ongetwijfeld gemeten in de schaduw, daarover zijn we het alledrie eens. De negenentwintig graden kunnen wel kloppen, daar hebben we zo geen zicht op, maar wij hebben ook de indruk dat het 's nachts beduidend warmer is dan 23 graden...
En net zoals de Indiërs gaan we er nu helemaal over!: Happy new life, praise the lord, lots of love, lovely greetings, goodbye en tot de volgende!
Cornelius, Elkeee, Sjarlok
's morgens werden we kerk in en kathedraal uitgesleurd. Wij hadden nog nooit zoveel godsdienstige plaatsen op één dag bezocht. Hoewel de zusters spraken over een picknick hebben we in een hotel gegeten en ook dit gebeurde zeer haastig. Het is een grote misvatting dat Indiërs overal hun tijd voor nemen want alles gebeurd aan een zeer hoog tempo. In de middag zagen we eindelijk de zee. Hoewel sommige reizigers helemaal geen nood hadden om de zee te zien, stopten we gelukkig toch even. Vlug wat foto's trekken en weer de bus op. Om vervolgens weer 3 minuten op de bus te zitten voor we aankwamen bij een park. Het picknick gevoel kwam er toch even. Na het trekken van een aantal foto's was het alweer tijd om naar de volgende stop te gaan. Tenslotte bezochten we Auroville en dat was zeker de moeite waard. Na een zeer geslaagde dag namen we afscheid van de leerkrachten en kropen we moe maar tevreden ons bedje in.
Deze week werden we echte Indiërs. Naar aanleiding van de klasfoto's kregen we een Bindi op ons voorhoofd, ons haar werd gevlochten en met bloemen versierd.
Nog een weetje: wist je dat het hier een hele dag duurt om 9 klasfoto's te trekken.
Donderdag was de transformatie eindelijk compleet want onze sari's waren eindelijk klaar! Na heel wat bewondering trokken we zaterdag naar school in vol ornaat. Sommige kindjes herkenden ons zelf niet meer. Je zag aan de ogen van de leerkrachen dat ze trots waren op ons. Zonder meer een zalig gevoel!
Martin, de dansleerkracht, verklapte ons al dat zaterdag 20 maart een 'thanks-day' is. De directrice ontkende dit echter met klem toen we er subtielweg naar polsten. Feit blijft dat zaterdag 20 maart voor ons wel een schooldag is, en dat we een dansoptreden moeten geven. Keus hebben we niet, we moeten ons wel in het zweet dansen. Niet dat daar veel voor nodig is, want als je gewoon nog maar stil zit loopt het zweet al van je...
Met de hostelgirls hebben we nu ook contact. Elke avond kun je ons in hun buurt vinden. Al dansend, zingend, lachend, spelend, televisiekijkend, … komen we de avonden door. We horen nu ook al af en toe muziek, en leren wel iets bij over 'famous moviestars'.
Weetje twee van deze blog: ga nooit op stap zonder gsm, zelfs al moet je maar 6 stappen ver. Indiërs sluiten nog al graag deuren, ongeacht als er nog iemand in de kamer zit of niet.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan: nog eventjes de temperatuur: Op de middag 40 graden, tegen de avond 29 graden en 's nachts 23 graden. We hebben er echter onze twijfels over. Die 40 graden is ongetwijfeld gemeten in de schaduw, daarover zijn we het alledrie eens. De negenentwintig graden kunnen wel kloppen, daar hebben we zo geen zicht op, maar wij hebben ook de indruk dat het 's nachts beduidend warmer is dan 23 graden...
En net zoals de Indiërs gaan we er nu helemaal over!: Happy new life, praise the lord, lots of love, lovely greetings, goodbye en tot de volgende!
Cornelius, Elkeee, Sjarlok
zaterdag 6 maart 2010
Alles kitsch
Elke was jarig. Ze wordt stilaan oud... maar niettemin was het een reden om te feesten! Daarom ontvoerden we haar in (geblinddoekt en al) in een autorishaw naar Trichy stad, om er het hele weekend in een hotel te verblijven. Ons zwempartijtje viel in het water, figuurlijk dan, want alle hotels met zwembad waren volzet. We wilden ons weekend hier echter niet door verpesten en zochten een gezellig hotelletje in de binnenstad. Met succes!
Zonder de bewakers aan ons zijde en zonder auto trokken we er op uit. Het werd een weekend van veel wandelen, genieten, en ontspannen.
De zaterdagavond was er dan schoolfeest van onze goede vriend Kingsley. Het werd een halve marteling, om vijf uur en een half stil te zitten. We slaagden met glans. De directeur was tevreden. We mochten zelfs met hen op de foto.
De show was een echt pareltje, met schitterende kostuums en vreselijk moeilijke dansen. Eigenlijk is het best wel jammer dat de show zo lang duurde, want daardoor verloren we onze aandacht. Het was nochtans de moeite waard; de kinderen deden meer dan hun best.
Verder alles goed. De temperaturen stijgen nog steeds, en Prabha heeft ons voorspeld dat binnen een goede maand de stoom van de grond afkomt. Dat belooft!
Maandag trekken we naar Pondicherry voor de picknick met de leerkrachten en de directrice van de school. We kijken er alvast naar uit; misschien krijgen we dan wel de zee te zien!
Charlotte C moest noodgedwongen opgeven met de dansles. Het werd haar allemaal te veel, en ze moet nu ontzettend moeite doen om de dagen door te komen. Geen onnodige energieverspillende dingen dus. En dat hebben de zusters meer dan begrepen, want ze zijn strikt en heel erg consequent. Zelfs de koe mag niet gemolken worden. It takes too much of your energy.
Het is maar dat je het weet.
Onze didactisch alfabet is gelamineerd. De tweede set is al helemaal af, de derde set moet nog ingekleurd worden en daarna gelamineerd worden. Nog iets om af te werken en naar uit te zien... we zullen in elk geval aanwezig blijven in de school, zelfs als we weg zijn. Leuk, toch?
Jaya he, Jaya he, we drinken thee, olé olé!
Sjarlok, Cornelius en Elkeee
PS. Wist je dat sommige zusters zodanig wereldvreemd zijn dat ze niet weten hoe ze met camera's moeten werken? Het leverde enkele zeer grappige taferelen op, waarbij de tranen van onze wangen rolden. Vooral toen de zuster in kwestie verdedigend aanvoerde: alle camera's zijn anders...
Zonder de bewakers aan ons zijde en zonder auto trokken we er op uit. Het werd een weekend van veel wandelen, genieten, en ontspannen.
De zaterdagavond was er dan schoolfeest van onze goede vriend Kingsley. Het werd een halve marteling, om vijf uur en een half stil te zitten. We slaagden met glans. De directeur was tevreden. We mochten zelfs met hen op de foto.
De show was een echt pareltje, met schitterende kostuums en vreselijk moeilijke dansen. Eigenlijk is het best wel jammer dat de show zo lang duurde, want daardoor verloren we onze aandacht. Het was nochtans de moeite waard; de kinderen deden meer dan hun best.
Verder alles goed. De temperaturen stijgen nog steeds, en Prabha heeft ons voorspeld dat binnen een goede maand de stoom van de grond afkomt. Dat belooft!
Maandag trekken we naar Pondicherry voor de picknick met de leerkrachten en de directrice van de school. We kijken er alvast naar uit; misschien krijgen we dan wel de zee te zien!
Charlotte C moest noodgedwongen opgeven met de dansles. Het werd haar allemaal te veel, en ze moet nu ontzettend moeite doen om de dagen door te komen. Geen onnodige energieverspillende dingen dus. En dat hebben de zusters meer dan begrepen, want ze zijn strikt en heel erg consequent. Zelfs de koe mag niet gemolken worden. It takes too much of your energy.
Het is maar dat je het weet.
Onze didactisch alfabet is gelamineerd. De tweede set is al helemaal af, de derde set moet nog ingekleurd worden en daarna gelamineerd worden. Nog iets om af te werken en naar uit te zien... we zullen in elk geval aanwezig blijven in de school, zelfs als we weg zijn. Leuk, toch?
Jaya he, Jaya he, we drinken thee, olé olé!
Sjarlok, Cornelius en Elkeee
PS. Wist je dat sommige zusters zodanig wereldvreemd zijn dat ze niet weten hoe ze met camera's moeten werken? Het leverde enkele zeer grappige taferelen op, waarbij de tranen van onze wangen rolden. Vooral toen de zuster in kwestie verdedigend aanvoerde: alle camera's zijn anders...
vrijdag 26 februari 2010
Jezus christ superstar
Onze schoolweek stopt niet op vrijdagavond. Zaterdag bezochten we nog een andere school, Kingsley genaamd. Veel hebben we echter niet gezien. Er was namelijk generale repetitie voor het schoolfeest aanstaande zaterdag, waar we hartelijk op uitgenodigd werden. We lieten ons weer betoveren door de Indische dansen, en kregen eindelijk nog eens een streepje muziek te horen. Ook Aqua was weer van de partij. Jammer genoeg zaten we onder een muggenboom, maar het glas cola en de reep chocolade maakten veel goed.
Na een tweetal uur nam de directeur ons mee om te gaan lunchen. En wat voor lunch! Hij vroeg aan ons: Do you like hamburgers? Wij konden alvast aan hem zien dat hij ze wel lekker vindt. Hij nam ons dan ook mee naar een plaatselijke Mc Donalds. Daar kregen we voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijke frietjes! Wist je trouwens dat ze hier alleen kippenburgers verkopen? Die worden dan ook wel op zowat alle mogelijke manieren bereid...
Na het eten bracht de directeur himself ons terug naar het klooster met een echte auto, en met echte Engelse liedjes. We brulden mee, directeur inbegrepen. Ons geluk kon niet meer op.
Op zondag maakten we, nog meer dan op zaterdag, plaats voor ontspanning. We kochten eindelijk een sari, en dit bleek niet zo gemakkelijk te zijn. Een overaanbod aan stoffen, kleuren en motieven kwamen op ons afgevlogen. Gracy dacht ons al heel goed te kennen, en zorgde ervoor dat we niet ten volle konden rondkijken. Het is een fabeltje dat Indiërs hier alles op het gemak doen. Het kopen van 3 sari's, drinken van fanta's en het betalen van de rekening besloeg niet meer dan een half uurtje. En ja, je leest het goed, je krijgt hier een gratis fanta wanneer je hier iets koopt! Charlotte C kocht nog snel een paar schoenen voor twee euro, en zo content dat ze ermee is!
Ook de lunch verliep in een razend sneltempo. We waren in gezegend gezelschap van father Wilson, maar voor een vader is hij behoorlijk hip want hij heeft een moto. Dit konden we niet laten schieten, en we kropen alledrie achterop. Ook dit verliep in razend tempo. Waar de auto 30 km per uur haalt, slaagt de moto erin om aan 80 km per uur te rijden...
We bezochten de woonplaats van Wilsons congretatie, en dit deed toch wel wat met ons. Elke was geschrokken van de paleisachtige sfeer die dit gebouw uitstraalde. De luxueuze betegeling van de vloeren en inrichting ging er voor Elke toch wel over, zeker wanneer je het schrille contrast met de armen hier ziet.
Wist je dat we hier een paar dagen zonder water hebben overleefd? Gelukkig werd er drinkwater overgebracht van de school. Wassen, tanden poetsen, toilet doorspoelen, … ging echter allemaal niet. Niet gemakkelijk, en zeker geen pretje met die warmte!
We hebben het echter overleefd, en stonden toch eventjes stil bij ons eigen waterverbruik en de luxe van ons Belgenlandje...
Nu Ann-Rose op ziekenbezoek is bij haar stervende moeder, nemen wij weer het lager onderwijs over. Dit is niet gemakkelijk, maar het is verrijkend en wel leuk! Het spelen van pictionary, tekenles, quiz, memory, kringgesprek en het dramatiseren van dieren vielen alleszins wel in de smaak bij hen!
Elke krijgt bovendien al een week op voorhand verjaardagsliedjes te horen. Zo (en met nog een aantal voorbeelden erbij) kun je zien hoe hartelijk de kinderen hier kunnen zijn.
Over land en zee leven jullie in onze gedachten (af en toe) mee!
Cornelius, Sjarlok en Elkeee
P.S. Wist je dat we per nacht minstens 1 keer wakker worden van de warmte, ondanks de drie op volle kracht blazende ventilatoren? Je begrijpt dan ook wel dat ons drinkwaterverbruik gestegen is met vier glazen per dag. Zelfs het koude douchewater warmt op, tot we het gevoel krijgen om onder een warme Belgische douche te staan. Denk je in hoe warm het water dan al is...
PS2 Wist je dat de Vasten voor de zusters een tijd van Holy Movies is? Jezus Christ Superstar, Passion of the Christ en the Da Vinci Code stonden al op het menu, en dat sinds zondag! Nog nooit gebeurd, nog nooit gezien. De zusters laten er dan ook hun gezamenlijk moment van eten voor, en eten voor de televisie. Een Jezusfilm mag niet gemist worden...
Geen zorgen, we zijn nog niet van mening veranderd, we treden niet toe tot het klooster, en we zijn nog niet bekeerd, ondanks de vele subtiele pogingen van de zusters.
Na een tweetal uur nam de directeur ons mee om te gaan lunchen. En wat voor lunch! Hij vroeg aan ons: Do you like hamburgers? Wij konden alvast aan hem zien dat hij ze wel lekker vindt. Hij nam ons dan ook mee naar een plaatselijke Mc Donalds. Daar kregen we voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijke frietjes! Wist je trouwens dat ze hier alleen kippenburgers verkopen? Die worden dan ook wel op zowat alle mogelijke manieren bereid...
Na het eten bracht de directeur himself ons terug naar het klooster met een echte auto, en met echte Engelse liedjes. We brulden mee, directeur inbegrepen. Ons geluk kon niet meer op.
Op zondag maakten we, nog meer dan op zaterdag, plaats voor ontspanning. We kochten eindelijk een sari, en dit bleek niet zo gemakkelijk te zijn. Een overaanbod aan stoffen, kleuren en motieven kwamen op ons afgevlogen. Gracy dacht ons al heel goed te kennen, en zorgde ervoor dat we niet ten volle konden rondkijken. Het is een fabeltje dat Indiërs hier alles op het gemak doen. Het kopen van 3 sari's, drinken van fanta's en het betalen van de rekening besloeg niet meer dan een half uurtje. En ja, je leest het goed, je krijgt hier een gratis fanta wanneer je hier iets koopt! Charlotte C kocht nog snel een paar schoenen voor twee euro, en zo content dat ze ermee is!
Ook de lunch verliep in een razend sneltempo. We waren in gezegend gezelschap van father Wilson, maar voor een vader is hij behoorlijk hip want hij heeft een moto. Dit konden we niet laten schieten, en we kropen alledrie achterop. Ook dit verliep in razend tempo. Waar de auto 30 km per uur haalt, slaagt de moto erin om aan 80 km per uur te rijden...
We bezochten de woonplaats van Wilsons congretatie, en dit deed toch wel wat met ons. Elke was geschrokken van de paleisachtige sfeer die dit gebouw uitstraalde. De luxueuze betegeling van de vloeren en inrichting ging er voor Elke toch wel over, zeker wanneer je het schrille contrast met de armen hier ziet.
Wist je dat we hier een paar dagen zonder water hebben overleefd? Gelukkig werd er drinkwater overgebracht van de school. Wassen, tanden poetsen, toilet doorspoelen, … ging echter allemaal niet. Niet gemakkelijk, en zeker geen pretje met die warmte!
We hebben het echter overleefd, en stonden toch eventjes stil bij ons eigen waterverbruik en de luxe van ons Belgenlandje...
Nu Ann-Rose op ziekenbezoek is bij haar stervende moeder, nemen wij weer het lager onderwijs over. Dit is niet gemakkelijk, maar het is verrijkend en wel leuk! Het spelen van pictionary, tekenles, quiz, memory, kringgesprek en het dramatiseren van dieren vielen alleszins wel in de smaak bij hen!
Elke krijgt bovendien al een week op voorhand verjaardagsliedjes te horen. Zo (en met nog een aantal voorbeelden erbij) kun je zien hoe hartelijk de kinderen hier kunnen zijn.
Over land en zee leven jullie in onze gedachten (af en toe) mee!
Cornelius, Sjarlok en Elkeee
P.S. Wist je dat we per nacht minstens 1 keer wakker worden van de warmte, ondanks de drie op volle kracht blazende ventilatoren? Je begrijpt dan ook wel dat ons drinkwaterverbruik gestegen is met vier glazen per dag. Zelfs het koude douchewater warmt op, tot we het gevoel krijgen om onder een warme Belgische douche te staan. Denk je in hoe warm het water dan al is...
PS2 Wist je dat de Vasten voor de zusters een tijd van Holy Movies is? Jezus Christ Superstar, Passion of the Christ en the Da Vinci Code stonden al op het menu, en dat sinds zondag! Nog nooit gebeurd, nog nooit gezien. De zusters laten er dan ook hun gezamenlijk moment van eten voor, en eten voor de televisie. Een Jezusfilm mag niet gemist worden...
Geen zorgen, we zijn nog niet van mening veranderd, we treden niet toe tot het klooster, en we zijn nog niet bekeerd, ondanks de vele subtiele pogingen van de zusters.
dinsdag 16 februari 2010
maandag 15 februari 2010
Kort maar krachtig!
‘It’s a boy’, konden we gisterenavond uithangen aan het prikbord in the convent. Baby Hasse is geboren. Tante Charlotte D.S. is zo fier als een zwaantje dat voor het eerst leert zwemmen! Hasse is het eerste kindje van zus Sofie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
