Een bijna-laatste blogbericht. Onze tijd hier zit er jammer genoeg al bijna op. Dat werd nog maar eens pijnlijk duidelijk toen we ons afscheid kregen in de school. We wisten dat er een afscheid ging zijn, ondanks het feit dat het een zorgvuldig bewaard geheim zou moeten zijn. De kinderen waren iets te enthousiast om te zwijgen…
Op woensdag trokken we onze sari’s aan en maakten we ons wat op. Bloemen in ons haar, bindhi op ons hoofd, enkelbandjes, armbandjes, … we keken er naar uit: wij hadden voor alle kindjes een stuk cake gekocht, aangevuld met twee snoepjes.
Het feest zelf was veel uitgebreider dan we hadden gedacht: welkomstwoord, optredens van elke klas (met de nadruk op liedjes, versjes, … die we hen hadden geleerd), dankwoord van ons, uitdeling van een afscheidscadeau, … het waren moeilijke momenten. Toen Gracy een afscheidslied zong was het echt een mooi ogenblik: ze begon met te zeggen of ze niet wist of ze het lied tot het einde ging kunnen zingen, omdat ze zo emotioneel is. Toen ze begon met zingen werd iedereen muisstil. Een moment om nooit te vergeten. Het afscheidscadeau was een vilten doek met een mooie afbeelding op. We stellen dat cadeau zeer hard op prijs omdat we weten dat sommige kinderen hun klasfoto niet konden betalen omdat ze moesten betalen voor ons cadeau… daar voelden we ons niet zo goed bij, maar het zorgt er wel voor dat we het meer appreciëren!
En dan mochten we aan alle kindjes cake met snoepjes geven. Genoten dat onze 275 kinderen gedan hebben! En wij genoten met hen.
Vooral voor Charlotte C was het een rare dag. Zij ging immers die dag zelf terug naar huis vertrekken, omwille van gezondheidsredenen. Voor haar kwam het afscheid wel heel dichtbij… nog een aantal foto’s en afscheidsmomenten van de leerkrachten en kinderen later vertrokken we dan naar Trichy om de laatste dingen te regelen. Nog het vliegticket betalen, een laatste milkshake drinken, genieten.
De dag vloog voorbij: nog afscheid nemen van de pater, nog de laatste dingen in de zak proppen, afscheid nemen van de hostelgirls. Nog snel je hand laten beschilderen met henna, gevecht houden met de bloem om chiapatti van te maken. Een aantal tranen en een busrit later stonden we dan voor het vliegveld. Het was niet gemakkelijk om afscheid te nemen. Je leeft twee en een halve maand samen, bent op elkaar aangewezen, en plots valt iemand weg…
Vanaf 31 maart gaan Elke en Charlotte DS India nog wat verkennen. Ze hebben beloofd om Charlotte C elke dag een berichtje te sturen, om haar op de hoogte te houden van alles wat is gebeurd.
Het is niet gelopen zoals we het verwacht, gehoopt, gedacht hadden, maar we kunnen niet anders dan ons erbij neer te leggen. Gods wegen zijn immers ondoorgrondelijk.
We wensen jullie ook graag wat zon toe!
Elkeee, Sjarlok, Cornelius
zaterdag 27 maart 2010
donderdag 18 maart 2010
Wanna-be Indiers
Omdat we op maandag vroeg uit de veren moesten, wilden we op zondagavond vroeg gaan slapen. Zoals zo vaak, hielden de omstandigheden geen rekening met onze plannen. Gracy zocht een vol uur samen met ons naar passende tsurida's die mooi staan op de foto. Nadat onze kledij was goedgekeurd kropen we doodvermoeid in ons bed. Lang duurde het niet voor dat we alledrie samen weer wakker waren wegens veel te warm. Na het drinken van warme cola, miljoenen keer kijken op de gsm om te zien als de tijd al voorbij is gegaan, inbeelden dat we in een koelkast zitten, het haar vast te binden, te douchen, op de grond gelegen te hebben (misschien hebben de stenen kouder), bodylotion te smeren en je gezicht zo te verplaatsen dat hij onder de ventilator lag, vielen we uiteindelijk opnieuw in slaap. Twee uur later liep de wekker af. De picknick kon beginnen!
's morgens werden we kerk in en kathedraal uitgesleurd. Wij hadden nog nooit zoveel godsdienstige plaatsen op één dag bezocht. Hoewel de zusters spraken over een picknick hebben we in een hotel gegeten en ook dit gebeurde zeer haastig. Het is een grote misvatting dat Indiërs overal hun tijd voor nemen want alles gebeurd aan een zeer hoog tempo. In de middag zagen we eindelijk de zee. Hoewel sommige reizigers helemaal geen nood hadden om de zee te zien, stopten we gelukkig toch even. Vlug wat foto's trekken en weer de bus op. Om vervolgens weer 3 minuten op de bus te zitten voor we aankwamen bij een park. Het picknick gevoel kwam er toch even. Na het trekken van een aantal foto's was het alweer tijd om naar de volgende stop te gaan. Tenslotte bezochten we Auroville en dat was zeker de moeite waard. Na een zeer geslaagde dag namen we afscheid van de leerkrachten en kropen we moe maar tevreden ons bedje in.
Deze week werden we echte Indiërs. Naar aanleiding van de klasfoto's kregen we een Bindi op ons voorhoofd, ons haar werd gevlochten en met bloemen versierd.
Nog een weetje: wist je dat het hier een hele dag duurt om 9 klasfoto's te trekken.
Donderdag was de transformatie eindelijk compleet want onze sari's waren eindelijk klaar! Na heel wat bewondering trokken we zaterdag naar school in vol ornaat. Sommige kindjes herkenden ons zelf niet meer. Je zag aan de ogen van de leerkrachen dat ze trots waren op ons. Zonder meer een zalig gevoel!
Martin, de dansleerkracht, verklapte ons al dat zaterdag 20 maart een 'thanks-day' is. De directrice ontkende dit echter met klem toen we er subtielweg naar polsten. Feit blijft dat zaterdag 20 maart voor ons wel een schooldag is, en dat we een dansoptreden moeten geven. Keus hebben we niet, we moeten ons wel in het zweet dansen. Niet dat daar veel voor nodig is, want als je gewoon nog maar stil zit loopt het zweet al van je...
Met de hostelgirls hebben we nu ook contact. Elke avond kun je ons in hun buurt vinden. Al dansend, zingend, lachend, spelend, televisiekijkend, … komen we de avonden door. We horen nu ook al af en toe muziek, en leren wel iets bij over 'famous moviestars'.
Weetje twee van deze blog: ga nooit op stap zonder gsm, zelfs al moet je maar 6 stappen ver. Indiërs sluiten nog al graag deuren, ongeacht als er nog iemand in de kamer zit of niet.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan: nog eventjes de temperatuur: Op de middag 40 graden, tegen de avond 29 graden en 's nachts 23 graden. We hebben er echter onze twijfels over. Die 40 graden is ongetwijfeld gemeten in de schaduw, daarover zijn we het alledrie eens. De negenentwintig graden kunnen wel kloppen, daar hebben we zo geen zicht op, maar wij hebben ook de indruk dat het 's nachts beduidend warmer is dan 23 graden...
En net zoals de Indiërs gaan we er nu helemaal over!: Happy new life, praise the lord, lots of love, lovely greetings, goodbye en tot de volgende!
Cornelius, Elkeee, Sjarlok
's morgens werden we kerk in en kathedraal uitgesleurd. Wij hadden nog nooit zoveel godsdienstige plaatsen op één dag bezocht. Hoewel de zusters spraken over een picknick hebben we in een hotel gegeten en ook dit gebeurde zeer haastig. Het is een grote misvatting dat Indiërs overal hun tijd voor nemen want alles gebeurd aan een zeer hoog tempo. In de middag zagen we eindelijk de zee. Hoewel sommige reizigers helemaal geen nood hadden om de zee te zien, stopten we gelukkig toch even. Vlug wat foto's trekken en weer de bus op. Om vervolgens weer 3 minuten op de bus te zitten voor we aankwamen bij een park. Het picknick gevoel kwam er toch even. Na het trekken van een aantal foto's was het alweer tijd om naar de volgende stop te gaan. Tenslotte bezochten we Auroville en dat was zeker de moeite waard. Na een zeer geslaagde dag namen we afscheid van de leerkrachten en kropen we moe maar tevreden ons bedje in.
Deze week werden we echte Indiërs. Naar aanleiding van de klasfoto's kregen we een Bindi op ons voorhoofd, ons haar werd gevlochten en met bloemen versierd.
Nog een weetje: wist je dat het hier een hele dag duurt om 9 klasfoto's te trekken.
Donderdag was de transformatie eindelijk compleet want onze sari's waren eindelijk klaar! Na heel wat bewondering trokken we zaterdag naar school in vol ornaat. Sommige kindjes herkenden ons zelf niet meer. Je zag aan de ogen van de leerkrachen dat ze trots waren op ons. Zonder meer een zalig gevoel!
Martin, de dansleerkracht, verklapte ons al dat zaterdag 20 maart een 'thanks-day' is. De directrice ontkende dit echter met klem toen we er subtielweg naar polsten. Feit blijft dat zaterdag 20 maart voor ons wel een schooldag is, en dat we een dansoptreden moeten geven. Keus hebben we niet, we moeten ons wel in het zweet dansen. Niet dat daar veel voor nodig is, want als je gewoon nog maar stil zit loopt het zweet al van je...
Met de hostelgirls hebben we nu ook contact. Elke avond kun je ons in hun buurt vinden. Al dansend, zingend, lachend, spelend, televisiekijkend, … komen we de avonden door. We horen nu ook al af en toe muziek, en leren wel iets bij over 'famous moviestars'.
Weetje twee van deze blog: ga nooit op stap zonder gsm, zelfs al moet je maar 6 stappen ver. Indiërs sluiten nog al graag deuren, ongeacht als er nog iemand in de kamer zit of niet.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan: nog eventjes de temperatuur: Op de middag 40 graden, tegen de avond 29 graden en 's nachts 23 graden. We hebben er echter onze twijfels over. Die 40 graden is ongetwijfeld gemeten in de schaduw, daarover zijn we het alledrie eens. De negenentwintig graden kunnen wel kloppen, daar hebben we zo geen zicht op, maar wij hebben ook de indruk dat het 's nachts beduidend warmer is dan 23 graden...
En net zoals de Indiërs gaan we er nu helemaal over!: Happy new life, praise the lord, lots of love, lovely greetings, goodbye en tot de volgende!
Cornelius, Elkeee, Sjarlok
zaterdag 6 maart 2010
Alles kitsch
Elke was jarig. Ze wordt stilaan oud... maar niettemin was het een reden om te feesten! Daarom ontvoerden we haar in (geblinddoekt en al) in een autorishaw naar Trichy stad, om er het hele weekend in een hotel te verblijven. Ons zwempartijtje viel in het water, figuurlijk dan, want alle hotels met zwembad waren volzet. We wilden ons weekend hier echter niet door verpesten en zochten een gezellig hotelletje in de binnenstad. Met succes!
Zonder de bewakers aan ons zijde en zonder auto trokken we er op uit. Het werd een weekend van veel wandelen, genieten, en ontspannen.
De zaterdagavond was er dan schoolfeest van onze goede vriend Kingsley. Het werd een halve marteling, om vijf uur en een half stil te zitten. We slaagden met glans. De directeur was tevreden. We mochten zelfs met hen op de foto.
De show was een echt pareltje, met schitterende kostuums en vreselijk moeilijke dansen. Eigenlijk is het best wel jammer dat de show zo lang duurde, want daardoor verloren we onze aandacht. Het was nochtans de moeite waard; de kinderen deden meer dan hun best.
Verder alles goed. De temperaturen stijgen nog steeds, en Prabha heeft ons voorspeld dat binnen een goede maand de stoom van de grond afkomt. Dat belooft!
Maandag trekken we naar Pondicherry voor de picknick met de leerkrachten en de directrice van de school. We kijken er alvast naar uit; misschien krijgen we dan wel de zee te zien!
Charlotte C moest noodgedwongen opgeven met de dansles. Het werd haar allemaal te veel, en ze moet nu ontzettend moeite doen om de dagen door te komen. Geen onnodige energieverspillende dingen dus. En dat hebben de zusters meer dan begrepen, want ze zijn strikt en heel erg consequent. Zelfs de koe mag niet gemolken worden. It takes too much of your energy.
Het is maar dat je het weet.
Onze didactisch alfabet is gelamineerd. De tweede set is al helemaal af, de derde set moet nog ingekleurd worden en daarna gelamineerd worden. Nog iets om af te werken en naar uit te zien... we zullen in elk geval aanwezig blijven in de school, zelfs als we weg zijn. Leuk, toch?
Jaya he, Jaya he, we drinken thee, olé olé!
Sjarlok, Cornelius en Elkeee
PS. Wist je dat sommige zusters zodanig wereldvreemd zijn dat ze niet weten hoe ze met camera's moeten werken? Het leverde enkele zeer grappige taferelen op, waarbij de tranen van onze wangen rolden. Vooral toen de zuster in kwestie verdedigend aanvoerde: alle camera's zijn anders...
Zonder de bewakers aan ons zijde en zonder auto trokken we er op uit. Het werd een weekend van veel wandelen, genieten, en ontspannen.
De zaterdagavond was er dan schoolfeest van onze goede vriend Kingsley. Het werd een halve marteling, om vijf uur en een half stil te zitten. We slaagden met glans. De directeur was tevreden. We mochten zelfs met hen op de foto.
De show was een echt pareltje, met schitterende kostuums en vreselijk moeilijke dansen. Eigenlijk is het best wel jammer dat de show zo lang duurde, want daardoor verloren we onze aandacht. Het was nochtans de moeite waard; de kinderen deden meer dan hun best.
Verder alles goed. De temperaturen stijgen nog steeds, en Prabha heeft ons voorspeld dat binnen een goede maand de stoom van de grond afkomt. Dat belooft!
Maandag trekken we naar Pondicherry voor de picknick met de leerkrachten en de directrice van de school. We kijken er alvast naar uit; misschien krijgen we dan wel de zee te zien!
Charlotte C moest noodgedwongen opgeven met de dansles. Het werd haar allemaal te veel, en ze moet nu ontzettend moeite doen om de dagen door te komen. Geen onnodige energieverspillende dingen dus. En dat hebben de zusters meer dan begrepen, want ze zijn strikt en heel erg consequent. Zelfs de koe mag niet gemolken worden. It takes too much of your energy.
Het is maar dat je het weet.
Onze didactisch alfabet is gelamineerd. De tweede set is al helemaal af, de derde set moet nog ingekleurd worden en daarna gelamineerd worden. Nog iets om af te werken en naar uit te zien... we zullen in elk geval aanwezig blijven in de school, zelfs als we weg zijn. Leuk, toch?
Jaya he, Jaya he, we drinken thee, olé olé!
Sjarlok, Cornelius en Elkeee
PS. Wist je dat sommige zusters zodanig wereldvreemd zijn dat ze niet weten hoe ze met camera's moeten werken? Het leverde enkele zeer grappige taferelen op, waarbij de tranen van onze wangen rolden. Vooral toen de zuster in kwestie verdedigend aanvoerde: alle camera's zijn anders...
vrijdag 26 februari 2010
Jezus christ superstar
Onze schoolweek stopt niet op vrijdagavond. Zaterdag bezochten we nog een andere school, Kingsley genaamd. Veel hebben we echter niet gezien. Er was namelijk generale repetitie voor het schoolfeest aanstaande zaterdag, waar we hartelijk op uitgenodigd werden. We lieten ons weer betoveren door de Indische dansen, en kregen eindelijk nog eens een streepje muziek te horen. Ook Aqua was weer van de partij. Jammer genoeg zaten we onder een muggenboom, maar het glas cola en de reep chocolade maakten veel goed.
Na een tweetal uur nam de directeur ons mee om te gaan lunchen. En wat voor lunch! Hij vroeg aan ons: Do you like hamburgers? Wij konden alvast aan hem zien dat hij ze wel lekker vindt. Hij nam ons dan ook mee naar een plaatselijke Mc Donalds. Daar kregen we voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijke frietjes! Wist je trouwens dat ze hier alleen kippenburgers verkopen? Die worden dan ook wel op zowat alle mogelijke manieren bereid...
Na het eten bracht de directeur himself ons terug naar het klooster met een echte auto, en met echte Engelse liedjes. We brulden mee, directeur inbegrepen. Ons geluk kon niet meer op.
Op zondag maakten we, nog meer dan op zaterdag, plaats voor ontspanning. We kochten eindelijk een sari, en dit bleek niet zo gemakkelijk te zijn. Een overaanbod aan stoffen, kleuren en motieven kwamen op ons afgevlogen. Gracy dacht ons al heel goed te kennen, en zorgde ervoor dat we niet ten volle konden rondkijken. Het is een fabeltje dat Indiërs hier alles op het gemak doen. Het kopen van 3 sari's, drinken van fanta's en het betalen van de rekening besloeg niet meer dan een half uurtje. En ja, je leest het goed, je krijgt hier een gratis fanta wanneer je hier iets koopt! Charlotte C kocht nog snel een paar schoenen voor twee euro, en zo content dat ze ermee is!
Ook de lunch verliep in een razend sneltempo. We waren in gezegend gezelschap van father Wilson, maar voor een vader is hij behoorlijk hip want hij heeft een moto. Dit konden we niet laten schieten, en we kropen alledrie achterop. Ook dit verliep in razend tempo. Waar de auto 30 km per uur haalt, slaagt de moto erin om aan 80 km per uur te rijden...
We bezochten de woonplaats van Wilsons congretatie, en dit deed toch wel wat met ons. Elke was geschrokken van de paleisachtige sfeer die dit gebouw uitstraalde. De luxueuze betegeling van de vloeren en inrichting ging er voor Elke toch wel over, zeker wanneer je het schrille contrast met de armen hier ziet.
Wist je dat we hier een paar dagen zonder water hebben overleefd? Gelukkig werd er drinkwater overgebracht van de school. Wassen, tanden poetsen, toilet doorspoelen, … ging echter allemaal niet. Niet gemakkelijk, en zeker geen pretje met die warmte!
We hebben het echter overleefd, en stonden toch eventjes stil bij ons eigen waterverbruik en de luxe van ons Belgenlandje...
Nu Ann-Rose op ziekenbezoek is bij haar stervende moeder, nemen wij weer het lager onderwijs over. Dit is niet gemakkelijk, maar het is verrijkend en wel leuk! Het spelen van pictionary, tekenles, quiz, memory, kringgesprek en het dramatiseren van dieren vielen alleszins wel in de smaak bij hen!
Elke krijgt bovendien al een week op voorhand verjaardagsliedjes te horen. Zo (en met nog een aantal voorbeelden erbij) kun je zien hoe hartelijk de kinderen hier kunnen zijn.
Over land en zee leven jullie in onze gedachten (af en toe) mee!
Cornelius, Sjarlok en Elkeee
P.S. Wist je dat we per nacht minstens 1 keer wakker worden van de warmte, ondanks de drie op volle kracht blazende ventilatoren? Je begrijpt dan ook wel dat ons drinkwaterverbruik gestegen is met vier glazen per dag. Zelfs het koude douchewater warmt op, tot we het gevoel krijgen om onder een warme Belgische douche te staan. Denk je in hoe warm het water dan al is...
PS2 Wist je dat de Vasten voor de zusters een tijd van Holy Movies is? Jezus Christ Superstar, Passion of the Christ en the Da Vinci Code stonden al op het menu, en dat sinds zondag! Nog nooit gebeurd, nog nooit gezien. De zusters laten er dan ook hun gezamenlijk moment van eten voor, en eten voor de televisie. Een Jezusfilm mag niet gemist worden...
Geen zorgen, we zijn nog niet van mening veranderd, we treden niet toe tot het klooster, en we zijn nog niet bekeerd, ondanks de vele subtiele pogingen van de zusters.
Na een tweetal uur nam de directeur ons mee om te gaan lunchen. En wat voor lunch! Hij vroeg aan ons: Do you like hamburgers? Wij konden alvast aan hem zien dat hij ze wel lekker vindt. Hij nam ons dan ook mee naar een plaatselijke Mc Donalds. Daar kregen we voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijke frietjes! Wist je trouwens dat ze hier alleen kippenburgers verkopen? Die worden dan ook wel op zowat alle mogelijke manieren bereid...
Na het eten bracht de directeur himself ons terug naar het klooster met een echte auto, en met echte Engelse liedjes. We brulden mee, directeur inbegrepen. Ons geluk kon niet meer op.
Op zondag maakten we, nog meer dan op zaterdag, plaats voor ontspanning. We kochten eindelijk een sari, en dit bleek niet zo gemakkelijk te zijn. Een overaanbod aan stoffen, kleuren en motieven kwamen op ons afgevlogen. Gracy dacht ons al heel goed te kennen, en zorgde ervoor dat we niet ten volle konden rondkijken. Het is een fabeltje dat Indiërs hier alles op het gemak doen. Het kopen van 3 sari's, drinken van fanta's en het betalen van de rekening besloeg niet meer dan een half uurtje. En ja, je leest het goed, je krijgt hier een gratis fanta wanneer je hier iets koopt! Charlotte C kocht nog snel een paar schoenen voor twee euro, en zo content dat ze ermee is!
Ook de lunch verliep in een razend sneltempo. We waren in gezegend gezelschap van father Wilson, maar voor een vader is hij behoorlijk hip want hij heeft een moto. Dit konden we niet laten schieten, en we kropen alledrie achterop. Ook dit verliep in razend tempo. Waar de auto 30 km per uur haalt, slaagt de moto erin om aan 80 km per uur te rijden...
We bezochten de woonplaats van Wilsons congretatie, en dit deed toch wel wat met ons. Elke was geschrokken van de paleisachtige sfeer die dit gebouw uitstraalde. De luxueuze betegeling van de vloeren en inrichting ging er voor Elke toch wel over, zeker wanneer je het schrille contrast met de armen hier ziet.
Wist je dat we hier een paar dagen zonder water hebben overleefd? Gelukkig werd er drinkwater overgebracht van de school. Wassen, tanden poetsen, toilet doorspoelen, … ging echter allemaal niet. Niet gemakkelijk, en zeker geen pretje met die warmte!
We hebben het echter overleefd, en stonden toch eventjes stil bij ons eigen waterverbruik en de luxe van ons Belgenlandje...
Nu Ann-Rose op ziekenbezoek is bij haar stervende moeder, nemen wij weer het lager onderwijs over. Dit is niet gemakkelijk, maar het is verrijkend en wel leuk! Het spelen van pictionary, tekenles, quiz, memory, kringgesprek en het dramatiseren van dieren vielen alleszins wel in de smaak bij hen!
Elke krijgt bovendien al een week op voorhand verjaardagsliedjes te horen. Zo (en met nog een aantal voorbeelden erbij) kun je zien hoe hartelijk de kinderen hier kunnen zijn.
Over land en zee leven jullie in onze gedachten (af en toe) mee!
Cornelius, Sjarlok en Elkeee
P.S. Wist je dat we per nacht minstens 1 keer wakker worden van de warmte, ondanks de drie op volle kracht blazende ventilatoren? Je begrijpt dan ook wel dat ons drinkwaterverbruik gestegen is met vier glazen per dag. Zelfs het koude douchewater warmt op, tot we het gevoel krijgen om onder een warme Belgische douche te staan. Denk je in hoe warm het water dan al is...
PS2 Wist je dat de Vasten voor de zusters een tijd van Holy Movies is? Jezus Christ Superstar, Passion of the Christ en the Da Vinci Code stonden al op het menu, en dat sinds zondag! Nog nooit gebeurd, nog nooit gezien. De zusters laten er dan ook hun gezamenlijk moment van eten voor, en eten voor de televisie. Een Jezusfilm mag niet gemist worden...
Geen zorgen, we zijn nog niet van mening veranderd, we treden niet toe tot het klooster, en we zijn nog niet bekeerd, ondanks de vele subtiele pogingen van de zusters.
dinsdag 16 februari 2010
maandag 15 februari 2010
Kort maar krachtig!
‘It’s a boy’, konden we gisterenavond uithangen aan het prikbord in the convent. Baby Hasse is geboren. Tante Charlotte D.S. is zo fier als een zwaantje dat voor het eerst leert zwemmen! Hasse is het eerste kindje van zus Sofie.
zondag 14 februari 2010
Rozengeur, maneschijn en een duister kantje
Wat vliegt de tijd hier toch! Nu we hier al een kleine maand zitten hebben we nog steeds geen spijt gehad van onze keuze om te vertrekken. Dat bleek een goede beslissing te zijn!
Vrijdagavond waren we geïnviteerd op het schoolfeest van een naburige school. We kwamen er toe en werden hartelijk ontvangen door de directeur van de school himself. Als echte vips werden we naar onze stoelen geleid, terwijl de ouders en de kinderen van de school op de grond moesten zitten. We kregen thee aangeboden, die we subtiel doorschoven naar de zusters. We kwamen zelfs voor in de beginspeech van de directeur, tussen de verwelkoming van ministers en schoolhoofden door. Het enige wat we verstonden was 'Three students from Belgium', en 'Welcome'. Het schoolfeest zelf was echt super: typische Indische dansen, gezangen, humor en sketches met moralen brachten ons in vervoering. Het werd de start van een schitterend weekend!
Zaterdagochtend moesten we al vroeg weer uit de veren. Op het programma stond een daguitstap naar Puddhukottai, een naburig dorp, met de klemtoon op een schoolbezoek. Hoewel het dorp slechts 60 kilometer verderop ligt, slaagden we erin om de afstand te overbruggen na anderhalf uur, wie doet ons dat na? We vonden het echter niet erg, want zo konden we des te harder genieten van de prachtige natuur. Toen we aankwamen waanden we onszelf een ei: geklutst en gebakken, wegens de hoge temperaturen en de hobbelweggetjes. De eerste halte was de school. Daar werden we hartelijk ontvangen door de directeur (het wordt een gewoonte), en kregen er thee, koekjes en chips. Toen we de studenten van de school ontmoetten (ja, zij hebben school op zaterdag), waanden we ons als waren we prinsessen. We werden namelijk direct omringd door een vijftigtal studenten die allemaal een handtekening wensten te hebben, en de lyrics van 'You are my sunshine'. Na een vijftigtal handtekeningen en een bezoek aan een braakliggend stuk land waarop een kerk gebouwd zal worden, werden we uitgenodigd om aan tafel te gaan. Groot was onze verbazing toen we geen bord kregen, maar een bananenblad. Na een snelcursus bananenbladeten (het moest nog schoongemaakt worden met water en dergelijke meer) , kregen we te veel en te pikant eten voorgeschoteld. Nog een weetje: toen speelden we ons 42ste ei naar binnen, op een goede 3 weken tijd... De lunch was op zijn lichtst gezegd opmerkelijk: de eieren werden klaargemaakt met rauwe wortels, en zwommen in een luguber sausje, de rijst dreef in yoghurt. Dit werd aangevuld met een bootje (gelukkig geen boontje) van aardappelen en reddingssloepen van andijvie. Gelukkig hadden we zakdoeken mee om onze zweetbuien, loopneuzen en rood aangelopen gezichten te temperen. Waarvoor pikant eten allemaal niet kan zorgen!
Hoewel we ruim voldoende gegeten hadden, konden onze gastheren hun teleurstelling niet verbergen. Nog niet alle potten waren leeg... Een ander gênant moment kwam boven toen de pater, die tussen Elke en Charlotte C zat, geen kip nam, omdat zij die ook niet namen. ..
Op de terugweg hebben we nog een aantal stops gemaakt. Een eerste stop was een stop aan een tempel. De tempel bleek uiteindelijk te duur, hebben we niet bezocht, maar het moment was wel ideaal om foto's te maken. Joshi, onze 6jarige gidse, trok zelfs speciaal een ander jurkje aan. Toen we weer in de van kropen en een foto van de wilde apen wilden maken, had een aap het lef om onze minibus binnen te dringen via een kiertje en er met de koekjes vandoor te gaan. Hoewel we de koekjes kwijt zijn, zijn we een herinnering rijker.
Moedig zetten we onze reis verder. De laatste halte voor we terug bij het klooster waren, stopten we ergens op een ongekende plaats. Gracy zei: 'We are going to visit a house'. Groot was onze verbazing toen in dat huis ook nog mensen bleken te wonen :). Prompt werden we op een stoel/krukje gedrukt, met fotoalbums in onze handen. Voor we goed en wel zaten, stond er al een bord met Indische lekkernijen voor onze neus. Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten! Met onze lunch in het achterhoofd probeerden we een extra effort te doen om ook deze mensen niet teleur te stellen. Het lukte ons niet: de melk met thee en andere ongekende kruiden was toch wat teveel van het goede. Gelukkig was er nog het mierzoete frisdrankje, om de smaak door te spoelen. Na daar een uur gezeten te hebben en er niets te hebben gedaan, en nog een aantal leuke afscheidskiekjes gemaakt te hebben, trokken we dan uiteindelijk terug naar het klooster.
Het was een geslaagde dag.
Het schoolleven kabbelt rustig verder. Hoewel het lesgeven nog moeilijk blijft, hebben de emoties zich wat gestabiliseerd. Deze week kregen we er twee extra taken bij. Mangela was zo onder de indruk van het poppenspel dat we voor haar drie poppen moesten ontwerpen: een man, een vos en een leeuw. Daar waren we ontzettend blij mee, want eindelijk kon onze creativiteit aan het daglicht komen! Gracy was zo verbijsterd van ons artistiek talent dat we gepromoveerd werden tot het maken van een speels alfabet om de klassen op te fleuren. Hier zijn we al ettelijke dagen zoet mee geweest, en we zitten nog niet in een derde. De kleuters gaan niet weten wat ze zullen zien! Doordat we er heel veel kleur in staken en potloden zomaar versleten, beleefden we ook heel veel plezier aan het ontwerpen en effectief maken van didactische materialen.
Tijdens de middagpauze benutten we onze tijd door Tamil te leren. Vooral Charlotte D.S. Is hierin erg geïnteresseerd. Ook de zusters konden dit op prijs stellen. De kinderen ook, want zij konden eindelijk een leerkracht ondervragen over de voorbije gegeven leerstof. Duidelijk een win-win-win-situatie.
Voor diegenen die mee willen leren met ons: hieronder een korte introductie:
Thank you: Rombo Nandri
Yes: Sarrie
No: Tappe
Verder wordt Charlotte C. ontzettend gepest. Ze slaapt namelijk elke dag een half uur langer dan Charlotte D.S, en die kan dat niet altijd even hard appreciëren, wegens het (on)bewust niet horen van de wekker. Charlotte D.S blijft echter moeite doen om Charlotte C. elke morgen lieflijk wakker te maken, al dreigden zowel Elke als Charlotte D.S al met het ooit-eens-wakker-maken met een emmer water... Niet dat Charlotte C. dat nu zo erg zou vinden. Haar bed is tegen 's avonds toch al droog, en zelf zweet ze dan eens 4 minuten niet meer..
Elke blijkt verborgen talenten te hebben. Naast het zomaar uit haar mouw tekenen van kangoeroes en haaien voor het didactisch alfabet, blijkt ze ook nog eens de beste Indische danseres van ons drieën te zijn.
Vandaag (vrijdag) was Srivarathri, dus vakantiedag voor de kinderen van de school. Omdat er echter zoveel vakantiedagen zijn, wordt deze morgen (jaja, op zaterdag) ingehaald. Weg weekritme, maar het gaf ons wel de kans om weer weg te gaan.
We trokken opnieuw, maar deze keer alleen, naar Trichy. Omdat we zodanig veel wilden zien en doen, moesten we natuurlijk naar ATM (de bank) gaan. Vanaf dan kon onze dag niet meer stuk! ;)
We werden gevoerd met een autorishaw,die ons permanent ter beschikking stond. We bezochten een museum, een plaatselijke markt waar ze naast gele bananen en groene bananen ook rode bananen verkochten, een gesloten tempel, internetcafé, ijskraampjes, supermarkt voor kleurpotloden (ons didactisch materiaal...) en de winkelstraat. We zijn er ook in geslaagd om met amper 1 euro onze maag te vullen met overheerlijke noedels. Het was een zalige dag in het chaotische India.
Achteraf kreeg Charlotte C toch nog haar zin: we kochten een overheerlijke watermeloen. Een sari en een Indisch enkelbandje staan de volgende keer op ons programma.
Toen we na het eten van de watermeloen nog een glas water wilden drinken klonk een achtstemmig koor dat eenduidig 'No' riep. Verbaasd vroegen we 'What no?' Blijkt dat je tot een uur na het eten van watermeloen geen water mag drinken, omdat anders de kans op diarree vergroot wordt.
Dat weten we nu ook alweer...
Wist je trouwens dat, wanneer je een juwelierszaak binnenstapt, je het gevoel krijgt alsof je op de Brugse Markt rondloopt? Eivol (let op het woordspelletje!) is het daar! Ongelooflijk.
We kregen ook negatief nieuws deze week. De ouders van een kindje op onze school (een peuter, dus pre-kg), werden in elkaar geslagen omwille van het feit dat ze hier een florerend bedrijf hebben. De mensen komen oorspronkelijk van een andere staat, zijn hier komen wonen voor zaken, en dat kon de plaatselijke bevolking van Tamil Nadu niet bekoren. Ze schreven slogans op de muren van het huis. Toen de ouders van het kind tegen hen zeiden dat ze ermee moesten ophouden, zijn de mensen weggegaan, maar teruggekomen met een vijftigtal, en hebben de ouders in elkaar geslagen. Het kind was gelukkig (!) niet thuis toen het gebeurde. Dit vond al een kleine twee weken plaats, maar de ouders waren zo bang geworden door het voorval dat ze er pas nu over durfden te praten. We waren helemaal aangeslagen. Zinloos geweld bestaat ook hier...
Of de mensen nu zullen terugkeren naar hun oorspronkelijke staat, of hier zullen blijven en terug zullen vechten tegen de vooroordelen en de jaloezie is nog niet duidelijk..
Zaterdag kregen we nog ander negatief nieuws te verwerken. De schoolbus heeft, met een vijftigtal, misschien zelfs zestigtal kinderen in, een ongeluk gehad op weg naar de school. De meeste kinderen hadden gelukkig niets, een aantal werden wegens klachten van pijn aan het hoofd voor een grondige controle naar het ziekenhuis gebracht. Ze werden er weer losgelaten; meer dan schrammen, builen en een schrik hebben ze er niet aan overgehouden. De school verliep dus wel in mineur. Kinderen die bang waren en begonnen te huilen werden aangemaand om ermee te stoppen: huilen kan helemaal niet. De school werd niet uitgesteld of verlaat, maar wat wel gebeurde is dat de zusters in het gezamenlijk openingsmoment nog een gebedje baden om de heer te vragen of hij goed voor deze school wilde zorgen. Hoe ironisch dat ze dan ook nog zongen van: 'God is so good, he's so good to me!' Sommige dingen zijn niet te vatten...
Onze stagedag verliep dus ook anders dan gepland. We moesten normaal gezien met ons drie samen in UKG staan (2de klr), want de leerkracht ging afwezig zijn, maar doordat er leerkrachten mee moesten naar het ziekenhuis, en een andere leerkracht op het laatste nippertje niet afgekomen was omdat ze getuige was geweest van een ander ongeval, moesten we ons wat opdelen. Tegen aan de ochtendspeeltijd verliep alles weer min of meer normaal, en konden we onze oorspronkelijke planning voor die dag volgen.
Blijft het feit dat het wel hard was om te zien dat kinderen, zelfs op zo'n momenten, niet verdrietig mogen zijn, en zich sterk moeten houden.
Het is hier dus rozengeur en maneschijn met af en toe een schaduwkantje (een schaduwkantje van 33 graden), die we toch ook eens ter sprake wilden brengen.
Staan jullie maar lekker in de duizend kilometer file, onze tijd racet gewoon voorbij!
Lots of love,
Cornelius, Sjarlok and Elkeee
Vrijdagavond waren we geïnviteerd op het schoolfeest van een naburige school. We kwamen er toe en werden hartelijk ontvangen door de directeur van de school himself. Als echte vips werden we naar onze stoelen geleid, terwijl de ouders en de kinderen van de school op de grond moesten zitten. We kregen thee aangeboden, die we subtiel doorschoven naar de zusters. We kwamen zelfs voor in de beginspeech van de directeur, tussen de verwelkoming van ministers en schoolhoofden door. Het enige wat we verstonden was 'Three students from Belgium', en 'Welcome'. Het schoolfeest zelf was echt super: typische Indische dansen, gezangen, humor en sketches met moralen brachten ons in vervoering. Het werd de start van een schitterend weekend!
Zaterdagochtend moesten we al vroeg weer uit de veren. Op het programma stond een daguitstap naar Puddhukottai, een naburig dorp, met de klemtoon op een schoolbezoek. Hoewel het dorp slechts 60 kilometer verderop ligt, slaagden we erin om de afstand te overbruggen na anderhalf uur, wie doet ons dat na? We vonden het echter niet erg, want zo konden we des te harder genieten van de prachtige natuur. Toen we aankwamen waanden we onszelf een ei: geklutst en gebakken, wegens de hoge temperaturen en de hobbelweggetjes. De eerste halte was de school. Daar werden we hartelijk ontvangen door de directeur (het wordt een gewoonte), en kregen er thee, koekjes en chips. Toen we de studenten van de school ontmoetten (ja, zij hebben school op zaterdag), waanden we ons als waren we prinsessen. We werden namelijk direct omringd door een vijftigtal studenten die allemaal een handtekening wensten te hebben, en de lyrics van 'You are my sunshine'. Na een vijftigtal handtekeningen en een bezoek aan een braakliggend stuk land waarop een kerk gebouwd zal worden, werden we uitgenodigd om aan tafel te gaan. Groot was onze verbazing toen we geen bord kregen, maar een bananenblad. Na een snelcursus bananenbladeten (het moest nog schoongemaakt worden met water en dergelijke meer) , kregen we te veel en te pikant eten voorgeschoteld. Nog een weetje: toen speelden we ons 42ste ei naar binnen, op een goede 3 weken tijd... De lunch was op zijn lichtst gezegd opmerkelijk: de eieren werden klaargemaakt met rauwe wortels, en zwommen in een luguber sausje, de rijst dreef in yoghurt. Dit werd aangevuld met een bootje (gelukkig geen boontje) van aardappelen en reddingssloepen van andijvie. Gelukkig hadden we zakdoeken mee om onze zweetbuien, loopneuzen en rood aangelopen gezichten te temperen. Waarvoor pikant eten allemaal niet kan zorgen!
Hoewel we ruim voldoende gegeten hadden, konden onze gastheren hun teleurstelling niet verbergen. Nog niet alle potten waren leeg... Een ander gênant moment kwam boven toen de pater, die tussen Elke en Charlotte C zat, geen kip nam, omdat zij die ook niet namen. ..
Op de terugweg hebben we nog een aantal stops gemaakt. Een eerste stop was een stop aan een tempel. De tempel bleek uiteindelijk te duur, hebben we niet bezocht, maar het moment was wel ideaal om foto's te maken. Joshi, onze 6jarige gidse, trok zelfs speciaal een ander jurkje aan. Toen we weer in de van kropen en een foto van de wilde apen wilden maken, had een aap het lef om onze minibus binnen te dringen via een kiertje en er met de koekjes vandoor te gaan. Hoewel we de koekjes kwijt zijn, zijn we een herinnering rijker.
Moedig zetten we onze reis verder. De laatste halte voor we terug bij het klooster waren, stopten we ergens op een ongekende plaats. Gracy zei: 'We are going to visit a house'. Groot was onze verbazing toen in dat huis ook nog mensen bleken te wonen :). Prompt werden we op een stoel/krukje gedrukt, met fotoalbums in onze handen. Voor we goed en wel zaten, stond er al een bord met Indische lekkernijen voor onze neus. Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten! Met onze lunch in het achterhoofd probeerden we een extra effort te doen om ook deze mensen niet teleur te stellen. Het lukte ons niet: de melk met thee en andere ongekende kruiden was toch wat teveel van het goede. Gelukkig was er nog het mierzoete frisdrankje, om de smaak door te spoelen. Na daar een uur gezeten te hebben en er niets te hebben gedaan, en nog een aantal leuke afscheidskiekjes gemaakt te hebben, trokken we dan uiteindelijk terug naar het klooster.
Het was een geslaagde dag.
Het schoolleven kabbelt rustig verder. Hoewel het lesgeven nog moeilijk blijft, hebben de emoties zich wat gestabiliseerd. Deze week kregen we er twee extra taken bij. Mangela was zo onder de indruk van het poppenspel dat we voor haar drie poppen moesten ontwerpen: een man, een vos en een leeuw. Daar waren we ontzettend blij mee, want eindelijk kon onze creativiteit aan het daglicht komen! Gracy was zo verbijsterd van ons artistiek talent dat we gepromoveerd werden tot het maken van een speels alfabet om de klassen op te fleuren. Hier zijn we al ettelijke dagen zoet mee geweest, en we zitten nog niet in een derde. De kleuters gaan niet weten wat ze zullen zien! Doordat we er heel veel kleur in staken en potloden zomaar versleten, beleefden we ook heel veel plezier aan het ontwerpen en effectief maken van didactische materialen.
Tijdens de middagpauze benutten we onze tijd door Tamil te leren. Vooral Charlotte D.S. Is hierin erg geïnteresseerd. Ook de zusters konden dit op prijs stellen. De kinderen ook, want zij konden eindelijk een leerkracht ondervragen over de voorbije gegeven leerstof. Duidelijk een win-win-win-situatie.
Voor diegenen die mee willen leren met ons: hieronder een korte introductie:
Thank you: Rombo Nandri
Yes: Sarrie
No: Tappe
Verder wordt Charlotte C. ontzettend gepest. Ze slaapt namelijk elke dag een half uur langer dan Charlotte D.S, en die kan dat niet altijd even hard appreciëren, wegens het (on)bewust niet horen van de wekker. Charlotte D.S blijft echter moeite doen om Charlotte C. elke morgen lieflijk wakker te maken, al dreigden zowel Elke als Charlotte D.S al met het ooit-eens-wakker-maken met een emmer water... Niet dat Charlotte C. dat nu zo erg zou vinden. Haar bed is tegen 's avonds toch al droog, en zelf zweet ze dan eens 4 minuten niet meer..
Elke blijkt verborgen talenten te hebben. Naast het zomaar uit haar mouw tekenen van kangoeroes en haaien voor het didactisch alfabet, blijkt ze ook nog eens de beste Indische danseres van ons drieën te zijn.
Vandaag (vrijdag) was Srivarathri, dus vakantiedag voor de kinderen van de school. Omdat er echter zoveel vakantiedagen zijn, wordt deze morgen (jaja, op zaterdag) ingehaald. Weg weekritme, maar het gaf ons wel de kans om weer weg te gaan.
We trokken opnieuw, maar deze keer alleen, naar Trichy. Omdat we zodanig veel wilden zien en doen, moesten we natuurlijk naar ATM (de bank) gaan. Vanaf dan kon onze dag niet meer stuk! ;)
We werden gevoerd met een autorishaw,die ons permanent ter beschikking stond. We bezochten een museum, een plaatselijke markt waar ze naast gele bananen en groene bananen ook rode bananen verkochten, een gesloten tempel, internetcafé, ijskraampjes, supermarkt voor kleurpotloden (ons didactisch materiaal...) en de winkelstraat. We zijn er ook in geslaagd om met amper 1 euro onze maag te vullen met overheerlijke noedels. Het was een zalige dag in het chaotische India.
Achteraf kreeg Charlotte C toch nog haar zin: we kochten een overheerlijke watermeloen. Een sari en een Indisch enkelbandje staan de volgende keer op ons programma.
Toen we na het eten van de watermeloen nog een glas water wilden drinken klonk een achtstemmig koor dat eenduidig 'No' riep. Verbaasd vroegen we 'What no?' Blijkt dat je tot een uur na het eten van watermeloen geen water mag drinken, omdat anders de kans op diarree vergroot wordt.
Dat weten we nu ook alweer...
Wist je trouwens dat, wanneer je een juwelierszaak binnenstapt, je het gevoel krijgt alsof je op de Brugse Markt rondloopt? Eivol (let op het woordspelletje!) is het daar! Ongelooflijk.
We kregen ook negatief nieuws deze week. De ouders van een kindje op onze school (een peuter, dus pre-kg), werden in elkaar geslagen omwille van het feit dat ze hier een florerend bedrijf hebben. De mensen komen oorspronkelijk van een andere staat, zijn hier komen wonen voor zaken, en dat kon de plaatselijke bevolking van Tamil Nadu niet bekoren. Ze schreven slogans op de muren van het huis. Toen de ouders van het kind tegen hen zeiden dat ze ermee moesten ophouden, zijn de mensen weggegaan, maar teruggekomen met een vijftigtal, en hebben de ouders in elkaar geslagen. Het kind was gelukkig (!) niet thuis toen het gebeurde. Dit vond al een kleine twee weken plaats, maar de ouders waren zo bang geworden door het voorval dat ze er pas nu over durfden te praten. We waren helemaal aangeslagen. Zinloos geweld bestaat ook hier...
Of de mensen nu zullen terugkeren naar hun oorspronkelijke staat, of hier zullen blijven en terug zullen vechten tegen de vooroordelen en de jaloezie is nog niet duidelijk..
Zaterdag kregen we nog ander negatief nieuws te verwerken. De schoolbus heeft, met een vijftigtal, misschien zelfs zestigtal kinderen in, een ongeluk gehad op weg naar de school. De meeste kinderen hadden gelukkig niets, een aantal werden wegens klachten van pijn aan het hoofd voor een grondige controle naar het ziekenhuis gebracht. Ze werden er weer losgelaten; meer dan schrammen, builen en een schrik hebben ze er niet aan overgehouden. De school verliep dus wel in mineur. Kinderen die bang waren en begonnen te huilen werden aangemaand om ermee te stoppen: huilen kan helemaal niet. De school werd niet uitgesteld of verlaat, maar wat wel gebeurde is dat de zusters in het gezamenlijk openingsmoment nog een gebedje baden om de heer te vragen of hij goed voor deze school wilde zorgen. Hoe ironisch dat ze dan ook nog zongen van: 'God is so good, he's so good to me!' Sommige dingen zijn niet te vatten...
Onze stagedag verliep dus ook anders dan gepland. We moesten normaal gezien met ons drie samen in UKG staan (2de klr), want de leerkracht ging afwezig zijn, maar doordat er leerkrachten mee moesten naar het ziekenhuis, en een andere leerkracht op het laatste nippertje niet afgekomen was omdat ze getuige was geweest van een ander ongeval, moesten we ons wat opdelen. Tegen aan de ochtendspeeltijd verliep alles weer min of meer normaal, en konden we onze oorspronkelijke planning voor die dag volgen.
Blijft het feit dat het wel hard was om te zien dat kinderen, zelfs op zo'n momenten, niet verdrietig mogen zijn, en zich sterk moeten houden.
Het is hier dus rozengeur en maneschijn met af en toe een schaduwkantje (een schaduwkantje van 33 graden), die we toch ook eens ter sprake wilden brengen.
Staan jullie maar lekker in de duizend kilometer file, onze tijd racet gewoon voorbij!
Lots of love,
Cornelius, Sjarlok and Elkeee
donderdag 4 februari 2010
Het leven op een roetsjbaan
Deze week heeft een rare wending genomen. Laten we beginnen bij het begin.
Maandag trokken we enthousiast naar school, omdat we van Gracy toestemming hadden gekregen om een poppenspel uit te voeren voor de verschillende klassen. Zo gezegd zo gedaan. De kinderen en bijhorende leerkrachten genoten met volle teugen, en wij genoten mee. Stralende gezichtjes maakten onze dag. We dachten dan ook dat onze dag niet meer stuk kon tot onze show in het laatste lesuur bruusk verstoord werd. Sommige leerkrachten riepen in paniek: 'An officer is coming!', en renden heen en weer als een kip zonder kop. De kinderen moesten meteen terug naar hun klas, en wij kregen te horen dat we vlug onze spullen moesten pakken en langs de achterzijde van het schoolgebouw de school moesten verlaten. We mochten immers door niemand opgemerkt worden. Zonder verdere uitleg vertrokken we dan maar richting klooster.
De avond verliep in mineur.
Op woensdag verbeterde ons humeur. We mochten voor het eerst met drie in een kleuterklas staan, en dit voor de hele ochtend, omdat de teacher absent was. Het was een opluchting te weten dat we niet van de ene klas naar de andere klas moesten rennen. Nu hadden we eindelijk tijd genoeg om de leerstof op een echt leuke manier te geven. Zo hebben we hen geen appels laten tellen, maar hadden we een kijkprent gemaakt op het bord. De kinderen waren stomverbaasd, dit hadden ze nog nooit gezien. Ook introduceerden we de dagen van de week. Elke tekende vol glorie een weekkalender op het bord en we smeerden onze stemmen om het liedje te zingen. Alles ging veel vlotter nu we dit met drie samen konden doen, en onze krachten konden bundelen. We probeerden hen enigzins duidelijk te maken dat vinger in de lucht steken wel handig is. Maar ja, overenthousiaste kleuters reageren niet altijd op deze manier. Hun vinger opsteken doen ze wel al, maar zwijgen voor het antwoord gezegd mag worden zit er nog niet in.
Deze dag hadden we voor het eerst het gevoel dat we, qua lesgeven, echt iets konden betekenen voor de kinderen. Was de leerkracht maar wat vaker afwezig...
Vandaag ging alles weer zijn normale gangetje. We trokken weer van klas naar klas, en stonden er weer alleen voor. Maar wat een dag vol verrassingen!
Morgen mogen we weer een hele voormiddag samen in een kleuterklas staan, want er zal weer een leerkracht afwezig zijn. We konden ons enthousiasme haast niet verbergen... verrassing nummer 1!
We kregen nog meer heuglijk nieuws: na heel wat wikken en wegen besloot Gracy dat we in het weekend toch alleen op uitstap mogen. Gracy zal dan voor ons een autorikshaw regelen die ons de hele dag ten dienste staat. Dit zal ons wel enkele honderden roepies kosten, maar dit hebben we er wel voor over. Op vrijheid staat immers geen prijs.
O ja, normaal gezien hadden we al twee danslessen achter de rug, maar Martin, onze Indische dansleraar, was absent. Hopelijk morgen weer geluk! Het lijkt een gewoonte te worden, maar ja, derde keer goede keer...
We kijken ook alvast uit naar het schoolfeest van een school waar we morgen uitgenodigd zijn. Geen idee wat ons te wachten staat, maar wat avontuur is nooit misplaatst.
We hebben nog goed nieuws voor jullie allemaal! Slangenbeten, inbraken en aardbevingen komen hier niet voor als je elke dag bij het eten bidt tot Maria... Dat doen de zusters alvast heel graag voor ons.
Nog een weetje: op acht dagen tijd hebben we zonder enig overdrijven elk 18 eieren gegeten. Geen idee waarom ze ons daarmee blijven volproppen, maar echt gezond kan het toch niet zijn...
Als het dan geen eieren zijn, dan is het kip/rijst/tsjapathie/bonen.
We hebben in de kast echter twee dozen chocopops ontdekt...
Nog een wist je dat je om af te sluiten: Wist je dat we ons vanaf nu niet meer hoeven klaar te maken op de tast? In januari is er immers geen elektriciteit tussen 6.00u en 8.00u, maar in februari is dit uur veranderd: nu zitten we zonder elektriciteit tussen 8.00u en 10.00u...
En nog een ps-je: de zusters houden van alles wat op kleuterniveau is: zo voerden we een puppetshow op, en speelden we een dierenmemory in the convent. Zolang het maar niet te lang duurt, zodat ze hun dagelijkse soap niet moeten missen...
Sunny greetings
Elkee, Cornelius en Sjarlok
Maandag trokken we enthousiast naar school, omdat we van Gracy toestemming hadden gekregen om een poppenspel uit te voeren voor de verschillende klassen. Zo gezegd zo gedaan. De kinderen en bijhorende leerkrachten genoten met volle teugen, en wij genoten mee. Stralende gezichtjes maakten onze dag. We dachten dan ook dat onze dag niet meer stuk kon tot onze show in het laatste lesuur bruusk verstoord werd. Sommige leerkrachten riepen in paniek: 'An officer is coming!', en renden heen en weer als een kip zonder kop. De kinderen moesten meteen terug naar hun klas, en wij kregen te horen dat we vlug onze spullen moesten pakken en langs de achterzijde van het schoolgebouw de school moesten verlaten. We mochten immers door niemand opgemerkt worden. Zonder verdere uitleg vertrokken we dan maar richting klooster.
De avond verliep in mineur.
Op woensdag verbeterde ons humeur. We mochten voor het eerst met drie in een kleuterklas staan, en dit voor de hele ochtend, omdat de teacher absent was. Het was een opluchting te weten dat we niet van de ene klas naar de andere klas moesten rennen. Nu hadden we eindelijk tijd genoeg om de leerstof op een echt leuke manier te geven. Zo hebben we hen geen appels laten tellen, maar hadden we een kijkprent gemaakt op het bord. De kinderen waren stomverbaasd, dit hadden ze nog nooit gezien. Ook introduceerden we de dagen van de week. Elke tekende vol glorie een weekkalender op het bord en we smeerden onze stemmen om het liedje te zingen. Alles ging veel vlotter nu we dit met drie samen konden doen, en onze krachten konden bundelen. We probeerden hen enigzins duidelijk te maken dat vinger in de lucht steken wel handig is. Maar ja, overenthousiaste kleuters reageren niet altijd op deze manier. Hun vinger opsteken doen ze wel al, maar zwijgen voor het antwoord gezegd mag worden zit er nog niet in.
Deze dag hadden we voor het eerst het gevoel dat we, qua lesgeven, echt iets konden betekenen voor de kinderen. Was de leerkracht maar wat vaker afwezig...
Vandaag ging alles weer zijn normale gangetje. We trokken weer van klas naar klas, en stonden er weer alleen voor. Maar wat een dag vol verrassingen!
Morgen mogen we weer een hele voormiddag samen in een kleuterklas staan, want er zal weer een leerkracht afwezig zijn. We konden ons enthousiasme haast niet verbergen... verrassing nummer 1!
We kregen nog meer heuglijk nieuws: na heel wat wikken en wegen besloot Gracy dat we in het weekend toch alleen op uitstap mogen. Gracy zal dan voor ons een autorikshaw regelen die ons de hele dag ten dienste staat. Dit zal ons wel enkele honderden roepies kosten, maar dit hebben we er wel voor over. Op vrijheid staat immers geen prijs.
O ja, normaal gezien hadden we al twee danslessen achter de rug, maar Martin, onze Indische dansleraar, was absent. Hopelijk morgen weer geluk! Het lijkt een gewoonte te worden, maar ja, derde keer goede keer...
We kijken ook alvast uit naar het schoolfeest van een school waar we morgen uitgenodigd zijn. Geen idee wat ons te wachten staat, maar wat avontuur is nooit misplaatst.
We hebben nog goed nieuws voor jullie allemaal! Slangenbeten, inbraken en aardbevingen komen hier niet voor als je elke dag bij het eten bidt tot Maria... Dat doen de zusters alvast heel graag voor ons.
Nog een weetje: op acht dagen tijd hebben we zonder enig overdrijven elk 18 eieren gegeten. Geen idee waarom ze ons daarmee blijven volproppen, maar echt gezond kan het toch niet zijn...
Als het dan geen eieren zijn, dan is het kip/rijst/tsjapathie/bonen.
We hebben in de kast echter twee dozen chocopops ontdekt...
Nog een wist je dat je om af te sluiten: Wist je dat we ons vanaf nu niet meer hoeven klaar te maken op de tast? In januari is er immers geen elektriciteit tussen 6.00u en 8.00u, maar in februari is dit uur veranderd: nu zitten we zonder elektriciteit tussen 8.00u en 10.00u...
En nog een ps-je: de zusters houden van alles wat op kleuterniveau is: zo voerden we een puppetshow op, en speelden we een dierenmemory in the convent. Zolang het maar niet te lang duurt, zodat ze hun dagelijkse soap niet moeten missen...
Sunny greetings
Elkee, Cornelius en Sjarlok
zaterdag 30 januari 2010
Om op de hoogte te blijven
26/01/2010. Republic Day. Vandaag is het een feestdag in India, die gepaard gaat met het hijsen van de vlag. De nonnen keken er al dagenlang naar uit, en het liveprogramma op de televisie werd meerdere keren subtiel vermeld in hun gesprekken. Daarom gingen we 's morgens vroeg op pad richting school om er de vlag te hijsen en het volkslied te zingen. We stonden er maar wat bij voor spek en bonen, en het beloofde een niet zo spannende dag te worden met het vooruitzicht een hele dag aan de televisie gekluisterd te zitten. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zeker niet in het klooster.
Vlak voor etenstijd kregen we onverwachts bezoek uit Holland! De Hollanders verbleven bij de paters en kwamen om hun eigen project eens op te zoeken. De waanvoorstelling van hun dat wij ook gingen toetreden tot het klooster hebben wij maar snel de wereld uit geholpen. Eindelijk konden we het Nederlands weer de vrije loop laten. Het duurde dan ook niet lang voor we druk in gesprek verwikkeld waren. Al snel brachten we subtiel ter sprake dat we hier overbeschermd worden, en het klooster amper mogen verlaten. Dat vonden onze nieuwe vrienden hartstikke erg, en ze besloten prompt om ons die middag mee te nemen naar de dichtstbijzijnde stad Trichy. En plezier dat we hebben beleefd! We bezochten maar liefst twee kleurrijke tempels, een kerk, de winkelstraat, en we sloten de dag af met een etentje in een luxueus hotel, omdat deze plaatsen de enige zijn waar je het voedsel kan betrouwen... Na 10 dagen water dronken we onze eerste (frisse) cola! Het was een fantastische dag die we niet snel zullen vergeten.
Gerard, Hans, Marianne en Irma, als jullie dit lezen, een heel hartelijke dank je wel!
Gisteren nam de zuster ons mee naar een schooltje hier vier kilometer vandaan. Het was een reusachtig gebouw, met maar liefst 2500 studenten, gaande van 2,5 jarigen tot en met 18 jarigen. De school wordt bestuurd door the government, en in goede banen geleid door de pater. We kwamen alweer in contact met een hele andere onderwijsvisie. Eendracht lijkt hier ver te zoeken. In deze school werken de kinderen elk zelfstandig aan hun eigen leertraject en op hun eigen leertempo. Zo kunnen sommige kinderen de leerstof op een half jaar verwerken, anderen kunnen er twee jaar over doen. Hier begint men ook maar vanaf het eerste (first standard) leerjaar te lezen en schrijven, in tegenstelling tot onze huidige stageschool.
Nog een paar wist je datjes....
Wist je dat zelfs koekjes hier pikant kunnen zijn en naar gember smaken?
Wist je dat de nonnen hier 's avonds wegkwijnen bij een romantische soap?
Wist je dat de vuinis hier in plastic zakjes in de bomen wordt gehangen?
Wist je dat we wellicht drie keer per week Indische danslessen zullen volgen?
Wist je dat de toegangspoorten tot de gevangenis hier altijd openstaan?
Wist je dat, als Indiërs met hun hoofd schudden, dat zowel ja als nee kan betekenen?
Wist je dat we na een uur hard proberen in een internetcafé, er nog niet in geslaagd zijn om de foto's ergens te publiceren? Ze zullen dus echt moeten wachten...
wist je dat we er stilaan als echte Indiërs beginnen uit te zien? (Inclusief de bruine kleur, de kleurrijke armbanden, oorringen, en tsurida's.)
wist je dat we na 42 rijstmaaltijden nog steeds de rijst niet beu zijn?
Wist je dat we hier 3 eieren op 2 dagen kunnen binnenkrijgen?
Wist je dat we 's avonds naar het dakterras sluipen om de hemel te bewonderen, en wist je dat we dit niet langer dan een kwartier volhouden wegens te koud (26 graden celcius)
Wist je dat we al enkele kilo's verloren zijn?
Wist je dat Charlotte C gezegend is door de olifant in de tempel?
Wist je dat we vandaag voor 50 euro van het ingezameld geld sportmateriaal hebben gekocht? (24 ballen, 9 springtouwen, basketbalring+basketbal, magnetisch dartsbord, 2 bats om cricket te spelen met bijhorende ballen en plastieken wilde dieren voor de allerkleinsten)
wist je dat je hier, als je in een luxueus hotel gaat dineren, maar 4 euro moet betalen per persoon? Het ziet er gewoon ontzettend veel uit wegens indische roepi's.
Wist je dat Charlotte DS al dagen lang haar gsm bijhoudt om de geboorte van de eerste baby van haar zus niet te missen?
Wist je dat we het koude en regenachtige België ab-so-luut nog niet missen?
Wist je dat Elke nu toch houdt van sudoku's?
Wist je dat Charlotte C vandaag bijna op stap moest naar de stad met haar pyjama aan, omdat de zusters hem gewoon het einde vinden?
Wist je dat we onze rit met de autoriksja hebben overleefd?
Wist je dat we nieuwe gsm-nummers hebben? (Charlotte C: 0091 95 85 46 71 94, Elke: 0091 95 85 46 71 93, Charlotte DS: 0091 95 85 46 71 95)
Wist je dat we de cultuurshock hebben overgeslagen, maar de onderwijsshock dubbel zo hard beleven (tegenwoordige tijd!)?
En wist je dat we jullie nu weer zullen laten, met enorm veel groetjes?!
Tot de volgende!
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
Vlak voor etenstijd kregen we onverwachts bezoek uit Holland! De Hollanders verbleven bij de paters en kwamen om hun eigen project eens op te zoeken. De waanvoorstelling van hun dat wij ook gingen toetreden tot het klooster hebben wij maar snel de wereld uit geholpen. Eindelijk konden we het Nederlands weer de vrije loop laten. Het duurde dan ook niet lang voor we druk in gesprek verwikkeld waren. Al snel brachten we subtiel ter sprake dat we hier overbeschermd worden, en het klooster amper mogen verlaten. Dat vonden onze nieuwe vrienden hartstikke erg, en ze besloten prompt om ons die middag mee te nemen naar de dichtstbijzijnde stad Trichy. En plezier dat we hebben beleefd! We bezochten maar liefst twee kleurrijke tempels, een kerk, de winkelstraat, en we sloten de dag af met een etentje in een luxueus hotel, omdat deze plaatsen de enige zijn waar je het voedsel kan betrouwen... Na 10 dagen water dronken we onze eerste (frisse) cola! Het was een fantastische dag die we niet snel zullen vergeten.
Gerard, Hans, Marianne en Irma, als jullie dit lezen, een heel hartelijke dank je wel!
Gisteren nam de zuster ons mee naar een schooltje hier vier kilometer vandaan. Het was een reusachtig gebouw, met maar liefst 2500 studenten, gaande van 2,5 jarigen tot en met 18 jarigen. De school wordt bestuurd door the government, en in goede banen geleid door de pater. We kwamen alweer in contact met een hele andere onderwijsvisie. Eendracht lijkt hier ver te zoeken. In deze school werken de kinderen elk zelfstandig aan hun eigen leertraject en op hun eigen leertempo. Zo kunnen sommige kinderen de leerstof op een half jaar verwerken, anderen kunnen er twee jaar over doen. Hier begint men ook maar vanaf het eerste (first standard) leerjaar te lezen en schrijven, in tegenstelling tot onze huidige stageschool.
Nog een paar wist je datjes....
Wist je dat zelfs koekjes hier pikant kunnen zijn en naar gember smaken?
Wist je dat de nonnen hier 's avonds wegkwijnen bij een romantische soap?
Wist je dat de vuinis hier in plastic zakjes in de bomen wordt gehangen?
Wist je dat we wellicht drie keer per week Indische danslessen zullen volgen?
Wist je dat de toegangspoorten tot de gevangenis hier altijd openstaan?
Wist je dat, als Indiërs met hun hoofd schudden, dat zowel ja als nee kan betekenen?
Wist je dat we na een uur hard proberen in een internetcafé, er nog niet in geslaagd zijn om de foto's ergens te publiceren? Ze zullen dus echt moeten wachten...
wist je dat we er stilaan als echte Indiërs beginnen uit te zien? (Inclusief de bruine kleur, de kleurrijke armbanden, oorringen, en tsurida's.)
wist je dat we na 42 rijstmaaltijden nog steeds de rijst niet beu zijn?
Wist je dat we hier 3 eieren op 2 dagen kunnen binnenkrijgen?
Wist je dat we 's avonds naar het dakterras sluipen om de hemel te bewonderen, en wist je dat we dit niet langer dan een kwartier volhouden wegens te koud (26 graden celcius)
Wist je dat we al enkele kilo's verloren zijn?
Wist je dat Charlotte C gezegend is door de olifant in de tempel?
Wist je dat we vandaag voor 50 euro van het ingezameld geld sportmateriaal hebben gekocht? (24 ballen, 9 springtouwen, basketbalring+basketbal, magnetisch dartsbord, 2 bats om cricket te spelen met bijhorende ballen en plastieken wilde dieren voor de allerkleinsten)
wist je dat je hier, als je in een luxueus hotel gaat dineren, maar 4 euro moet betalen per persoon? Het ziet er gewoon ontzettend veel uit wegens indische roepi's.
Wist je dat Charlotte DS al dagen lang haar gsm bijhoudt om de geboorte van de eerste baby van haar zus niet te missen?
Wist je dat we het koude en regenachtige België ab-so-luut nog niet missen?
Wist je dat Elke nu toch houdt van sudoku's?
Wist je dat Charlotte C vandaag bijna op stap moest naar de stad met haar pyjama aan, omdat de zusters hem gewoon het einde vinden?
Wist je dat we onze rit met de autoriksja hebben overleefd?
Wist je dat we nieuwe gsm-nummers hebben? (Charlotte C: 0091 95 85 46 71 94, Elke: 0091 95 85 46 71 93, Charlotte DS: 0091 95 85 46 71 95)
Wist je dat we de cultuurshock hebben overgeslagen, maar de onderwijsshock dubbel zo hard beleven (tegenwoordige tijd!)?
En wist je dat we jullie nu weer zullen laten, met enorm veel groetjes?!
Tot de volgende!
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
maandag 25 januari 2010
De verboden tuin
Once upon a time, there was a little girl... Nee, niet bezorgd zijn. Hoewel we eraan hebben gedacht om een Engels bericht te posten, besloten we uiteindelijk toch om onze blog in het Nederlands te zetten. Maar, hoewel we niet gaan once upon a timen, is ons leven hier precies een half sprookje...
Op een mooie middag besloten drie meisjes om op hun dakterras te genieten van een stralende zon met een vergaand uitzicht. Na een tijdje werd het echter voor twee van de drie meisjes te warm. Ze besloten dan maar om koelere oorden op te zoeken. 'Wees voorzichtig', zeiden de twee meisjes tegen het derde meisje, 'zodat je niet verbrand!' 'Ik kom zo!'
De twee meisjes gingen naar beneden. Omdat hun acht moeders altijd waarschuwden voor gevaarlijke apen, sloten de meisjes de deur. Nietsvermoedend bleef het ene meisje verder lezen...
Na een anderhalf uur werden de twee meisjes lichtjes ongerust. Het derde meisje was hen nog steeds niet komen opzoeken. Er zou toch niets gebeurd zijn? Ze beklommen de wenteltrap tot aan het dak, en zagen dat de deur van binnenuit gesloten was. Ter preventie van de gevaarlijke dieren, natuurlijk. Snel openden de meisjes de deur. Ze beseften nu waarom het derde meisje nooit was komen opdagen. Hoewel het derde meisje er stilaan als Roodkapje begon uit te zien, leek ze nog steeds meer op Sneeuwwitje. Gelukkig maar!
Maar ook in mooie sprookjes komen trieste wendingen voor... De drie meisjes begonnen zich zo langzamerhand wat opgesloten te voelen in hun (toren)kamer, en konden zich wel wat identificeren met Rapunzel. Ze wilden zo graag de buitenwereld zien, maar dit werd niet toegelaten door de acht moeders. Met hangende schouders keerden de meisjes terug naar hun torenkamer. Er vloeiden enkele traantjes en er volgde een therapeutisch gesprek tussen de drie meisjes. Ze leerden elkaar nu wel heel goed kennen... Ettelijke pakjes zakdoeken vlogen erdoor (maar we hebben er nog steeds genoeg! Nog een hondertal pakjes liggen te wachten, om nog maar te zwijgen van de vier rollen toiletpapier... Hopelijk zorgt dit niet voor opgestopte toiletten!)
Omdat de acht moeders er heilig van overtuigd zijn dat de drie dochters zich gaan bekeren, nemen ze hen trouw elke week mee naar de mis. Hoewel de dochters moeite hadden met de wekker die afliep om 5.30u, stonden hun moeders al paraat. De wakende moeders trokken samen met hun dochters naar de kerk. Voor de dochters was het echter geen kerkbezoek: de een had het gevoel van in een kermis beland te zijn, de ander in een disco, en de derde kreeg even een flashback naar de karaokebar! Op slag werd het kerkbezoek watdraaglijker. De meisjes beseften plots vanwaar de term 'geuren en kleuren van India' vandaan komt.
Elke morgen trokken de meisjes naar de school, om er de geïndoctrineerde kinderen weer wat gezond verstand en speelsheid bij te brengen. De meisjes genoten ervan om de kinderen te zien openbloeien. Hun ogen straalden nog meer dan ooit tevoren en ze lieten zelfs hun fragiele kinderstemmetjes horen bij het meezingen van onze zelfgemaakte en zelfvertaalde liedjes. Zij hadden duidelijk hun witte prinsessen op het paard gevonden! :)
Hun verplichte 'thank you, miss!' leek nu zoveel oprechter, en dat klonk ons als muziek in de oren.
Toen de meisjes wilden vertrekken, kwam moeder overste (sr. Gracy) ons zwaaiend tegemoet met twee badmintonrakketten. Eén meisje aarzelde niet. Ze was dolenthousiast. De kinderen vormden het publiek. Aan hun gejuich te horen was het een spannende wedstrijd. Het is een moment dat niet te beschrijven valt...
Het sprookje hield niet op. De drie meisjes trokken samen met hun moeder de wijde wereld. Hun overenthousiasme nam zelf nog toe toen de busdriver eindelijk eens naar links ging. Deze kant van de wereld hadden ze immers nog nooit gezien. Ze sloegen een kronkelend weggetje in, en vonden het bijna jammer dat ze er al waren. De meisjes stapten uit the Holy Van, en werden meteen omcirkeld door een aantal kinderen. Ze lieten zich betoveren door hun stralende lach, en lieten zich voorttrekken. Hoewel de kinderen soms in krotten woonden, leek het voor hen een waar paleis. Ze waren er dan ook ontzettend trots op, en we konden niets anders doen dan hun paleis met een bezoek te vereren, als ware het een heilige tempel. De meisjes werden overal heel gastvrij behandeld, en moesten wegens tijdsgebrek zelfs eten en drinken weigeren. Tijd om de nieuwsgierige vragen van de starende bevolking te beantwoorden was er gelukkig wel. De meisjes kregen eindelijk het echter India te zien, en lieten zich in hun euforie meeleiden naar het dakterras. Wat toen gebeurde ging onszelf te boven. We hadden meteen een spiritueel moment. We stonden op het dak, keken naar de sterren, en voelden al dansend een verbondheid, zo oneindig groot, met de kinderen. This was Super! Zo zie je dat echte rijkdom achter een lach verborgen zit...
Decorated with flowers in their hair, the three chocolates returned to their Holy Van.
De dag werd afgesloten met een muzikaal moment rond de eettafel. Singing School werd uit volle borst gezongen. De zusters waren zo enthousiast dat we morgen, op Republic Day (1950), de liedjes mogen inzingen op cd. Lang leve onze verworven muzikale vaardigheden die nog steeds aan het toenemen zijn!
De meisjes leefden in een paleis, zo groot, dat de tuin amper te overzien was. Nieuwsgierig als ze waren, gingen de meisjes op speurtocht, zelfs waar ze niet mochten komen wegens gevaarlijke slangen. Onderweg vonden ze een verboden vrucht. In plaats van er in te bijten smeten ze de gemeende mango tegen de rots. Groot was hun verbazing toen de mango in tweeën spleet en er kokosmelk uitspoot. We ontdekten toen dat kokosnoten eerst groen zijn voor ze bruin en harig worden... Naast koeien, honden, vlinders, pauwen, kippen, arends, libellen en muggen, kwamen we ook een echte apenfamilie tegen. Wie had ooit gedacht dat dit buiten de zoo van Antwerpen te zien is?
De meisjes leven een droom, van duizend en één nachten.
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S. Pray for sister Shirley because she went to Kerala to get an eyetreatment based on herbs. She asked us to pray for her, but we believe she can use more than three prayers a day and herbs...
Op een mooie middag besloten drie meisjes om op hun dakterras te genieten van een stralende zon met een vergaand uitzicht. Na een tijdje werd het echter voor twee van de drie meisjes te warm. Ze besloten dan maar om koelere oorden op te zoeken. 'Wees voorzichtig', zeiden de twee meisjes tegen het derde meisje, 'zodat je niet verbrand!' 'Ik kom zo!'
De twee meisjes gingen naar beneden. Omdat hun acht moeders altijd waarschuwden voor gevaarlijke apen, sloten de meisjes de deur. Nietsvermoedend bleef het ene meisje verder lezen...
Na een anderhalf uur werden de twee meisjes lichtjes ongerust. Het derde meisje was hen nog steeds niet komen opzoeken. Er zou toch niets gebeurd zijn? Ze beklommen de wenteltrap tot aan het dak, en zagen dat de deur van binnenuit gesloten was. Ter preventie van de gevaarlijke dieren, natuurlijk. Snel openden de meisjes de deur. Ze beseften nu waarom het derde meisje nooit was komen opdagen. Hoewel het derde meisje er stilaan als Roodkapje begon uit te zien, leek ze nog steeds meer op Sneeuwwitje. Gelukkig maar!
Maar ook in mooie sprookjes komen trieste wendingen voor... De drie meisjes begonnen zich zo langzamerhand wat opgesloten te voelen in hun (toren)kamer, en konden zich wel wat identificeren met Rapunzel. Ze wilden zo graag de buitenwereld zien, maar dit werd niet toegelaten door de acht moeders. Met hangende schouders keerden de meisjes terug naar hun torenkamer. Er vloeiden enkele traantjes en er volgde een therapeutisch gesprek tussen de drie meisjes. Ze leerden elkaar nu wel heel goed kennen... Ettelijke pakjes zakdoeken vlogen erdoor (maar we hebben er nog steeds genoeg! Nog een hondertal pakjes liggen te wachten, om nog maar te zwijgen van de vier rollen toiletpapier... Hopelijk zorgt dit niet voor opgestopte toiletten!)
Omdat de acht moeders er heilig van overtuigd zijn dat de drie dochters zich gaan bekeren, nemen ze hen trouw elke week mee naar de mis. Hoewel de dochters moeite hadden met de wekker die afliep om 5.30u, stonden hun moeders al paraat. De wakende moeders trokken samen met hun dochters naar de kerk. Voor de dochters was het echter geen kerkbezoek: de een had het gevoel van in een kermis beland te zijn, de ander in een disco, en de derde kreeg even een flashback naar de karaokebar! Op slag werd het kerkbezoek watdraaglijker. De meisjes beseften plots vanwaar de term 'geuren en kleuren van India' vandaan komt.
Elke morgen trokken de meisjes naar de school, om er de geïndoctrineerde kinderen weer wat gezond verstand en speelsheid bij te brengen. De meisjes genoten ervan om de kinderen te zien openbloeien. Hun ogen straalden nog meer dan ooit tevoren en ze lieten zelfs hun fragiele kinderstemmetjes horen bij het meezingen van onze zelfgemaakte en zelfvertaalde liedjes. Zij hadden duidelijk hun witte prinsessen op het paard gevonden! :)
Hun verplichte 'thank you, miss!' leek nu zoveel oprechter, en dat klonk ons als muziek in de oren.
Toen de meisjes wilden vertrekken, kwam moeder overste (sr. Gracy) ons zwaaiend tegemoet met twee badmintonrakketten. Eén meisje aarzelde niet. Ze was dolenthousiast. De kinderen vormden het publiek. Aan hun gejuich te horen was het een spannende wedstrijd. Het is een moment dat niet te beschrijven valt...
Het sprookje hield niet op. De drie meisjes trokken samen met hun moeder de wijde wereld. Hun overenthousiasme nam zelf nog toe toen de busdriver eindelijk eens naar links ging. Deze kant van de wereld hadden ze immers nog nooit gezien. Ze sloegen een kronkelend weggetje in, en vonden het bijna jammer dat ze er al waren. De meisjes stapten uit the Holy Van, en werden meteen omcirkeld door een aantal kinderen. Ze lieten zich betoveren door hun stralende lach, en lieten zich voorttrekken. Hoewel de kinderen soms in krotten woonden, leek het voor hen een waar paleis. Ze waren er dan ook ontzettend trots op, en we konden niets anders doen dan hun paleis met een bezoek te vereren, als ware het een heilige tempel. De meisjes werden overal heel gastvrij behandeld, en moesten wegens tijdsgebrek zelfs eten en drinken weigeren. Tijd om de nieuwsgierige vragen van de starende bevolking te beantwoorden was er gelukkig wel. De meisjes kregen eindelijk het echter India te zien, en lieten zich in hun euforie meeleiden naar het dakterras. Wat toen gebeurde ging onszelf te boven. We hadden meteen een spiritueel moment. We stonden op het dak, keken naar de sterren, en voelden al dansend een verbondheid, zo oneindig groot, met de kinderen. This was Super! Zo zie je dat echte rijkdom achter een lach verborgen zit...
Decorated with flowers in their hair, the three chocolates returned to their Holy Van.
De dag werd afgesloten met een muzikaal moment rond de eettafel. Singing School werd uit volle borst gezongen. De zusters waren zo enthousiast dat we morgen, op Republic Day (1950), de liedjes mogen inzingen op cd. Lang leve onze verworven muzikale vaardigheden die nog steeds aan het toenemen zijn!
De meisjes leefden in een paleis, zo groot, dat de tuin amper te overzien was. Nieuwsgierig als ze waren, gingen de meisjes op speurtocht, zelfs waar ze niet mochten komen wegens gevaarlijke slangen. Onderweg vonden ze een verboden vrucht. In plaats van er in te bijten smeten ze de gemeende mango tegen de rots. Groot was hun verbazing toen de mango in tweeën spleet en er kokosmelk uitspoot. We ontdekten toen dat kokosnoten eerst groen zijn voor ze bruin en harig worden... Naast koeien, honden, vlinders, pauwen, kippen, arends, libellen en muggen, kwamen we ook een echte apenfamilie tegen. Wie had ooit gedacht dat dit buiten de zoo van Antwerpen te zien is?
De meisjes leven een droom, van duizend en één nachten.
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S. Pray for sister Shirley because she went to Kerala to get an eyetreatment based on herbs. She asked us to pray for her, but we believe she can use more than three prayers a day and herbs...
vrijdag 22 januari 2010
En toen viel onze frank
Als reactie op ons blogbericht van eergisteren willen we nu toch een wat meer positief getint bericht posten.
Vandaag gingen we vol met nieuw aangevulde moed naar school. We probeerden contact te maken met de kinderen, en we dachten dat dit ons het best ging lukken wanneer we opgingen in hun spel. Toen we kinderen met gekruiste armen zagen rondjes draaien, hadden we meteen een aanknopingspunt. We begonnen spontaan mee te doen, wat heel wat gelach en ongeloof teweegbracht in de ogen van de kinderen. Leerkrachten die spelen samen met de kinderen, dat kan toch niet! Gaandeweg overwonnen ze hun angst en kreeg hun nieuwsgierigheid de overhand. Voetje per voetje (soms zelfs blote voetjes) kwamen ze dichterbij. De kinderen amuseerden zich rot. Plots waren we met 60 kinderen zakdoekje leggen aan het spelen. De kinderen van de twee jaar en een half genoten met volle teugen, en de kinderen van 10 konden gerust nog 20 minuten doorgaan met hetzelfde spelletje. Spelen is hier helemaal uit den boze. Niet moeilijk dat ons spel dreigde te ontaarden wegens 'te drukke kinderen'. We vonden het jammer dat the assembly begon. Weg met de speelse kindvriendelijk sfeer, leve het zingen van het volkslied, het bidden en de voorbeden. Het was een hele leuke en leerrijke ochtend, en we keken al verlangend uit naar het middagpauze, vermits dit hier de enige speeltijd is op de hele dag, en deze maar 30 minuten duurt.
In de middagpauze riepen enkele kinderen: 'you can sit here Miss.' , al gauw raakten we in gesprek met de oudste kinderen omdat zij Engels kunnen. Al gauw kwamen we enkele persoonlijke dingen te weten. De verlegenheid van de kinderen smolt weg als sneeuw voor de letterlijke en figuurlijke zon.
De kinderen laten het merken dat ze het op prijs stellen dat we oprechte interesse voor hen tonen en tijd maken om spelletjes met hen te spelen.
Na schooltijd kregen we zelfs een typisch hindoeïstisch dansje voorgeschoteld.
Met een voldaan gevoel trokken we vrolijk naar huis langs de binnenwegen die ons een uitstekende kans bieden om aan sightseeing te doen.
Toch nog enig minpuntje: pipibroeken van de kinderen worden niet uitgewassen, maar gewoon te drogen gelegd in de zon. Het kind moet dan de hele dag zonder broek en onderbroek in de school rond lopen.
Veel meer dan geobserveerd hebben we deze week niet gedaan. We werden van observators gepromoveerd tot plaatselijke inspectie van de leerkrachten. We kregen de opdracht om de leerkrachten te observeren en te beoordelen. Toen we met onze bevindingen bij Gracy kwamen en we haar vertelden dat het Engels van niet-geschoolde leerkrachten veel te wensen overliet, besloot ze onmiddellijk dat wij hen dan maar mochten bijscholen. Wie zegt dat in het onderwijs geen promotie mogelijk is, zit er ver naast. Je hebt hier zelfs geen diploma voor nodig...
Op zaterdag is er teacher-parentsmoment. Dit is te vergelijken met een oudercontact. Benieuwd wat dat zal geven...
V olgende week dan begint het echte werk. Vanaf dan staan we zowel in de kleuterklas als in de lagere school. Alleen, natuurlijk. We nemen de klas volledig over. Omdat Gracy overtuigd is van ons kunnen blijft de oorspronkelijke leerkracht ook niet in de klas. We moeten wel de syllabi volgen, maar krijgen zo toch de kans om het op onze eigen manier te doen en het wat speelser te maken.
Ohja het is ook nog even waard om te vermelden dat er geen toiletten zijn, de kinderen gaan gewoon buiten in de aarde. Ondanks het feit dat er geen toiletten zijn slagen de zusters er toch in om jongens en meisjes te scheiden , je moet het maar kunnen !
P.S1 : gemakkelijke kleuterspelletjes /peuterspelletjes die niet veel uitleg en materiaal vragen zijn altijd welkom ! (vb zakdoekje leggen, 1,2,3 piano)
P.S 2: we wensen alle klasgenoten nog veel succes toe in de keuzestage
P.S 3: deftig internet komt er niet aan, foto's zullen dus pas zichtbaar zijn na onze terugkomst! Jammer, maar helaas... De modernisering van ontwikkelingslanden kun je niet forceren...
Terwijl we de laatste woorden van dit blogbericht typen en jullie middagpauze er net op zit (ja , het is hier vier en een half uur later) zitten wij op het terras met korte mouwtjes en zicht op de ondergaande zon (ja het leven kan zo eerlijk zijn :-) )
Greetings
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S 4: the Lord is watching you !
Vandaag gingen we vol met nieuw aangevulde moed naar school. We probeerden contact te maken met de kinderen, en we dachten dat dit ons het best ging lukken wanneer we opgingen in hun spel. Toen we kinderen met gekruiste armen zagen rondjes draaien, hadden we meteen een aanknopingspunt. We begonnen spontaan mee te doen, wat heel wat gelach en ongeloof teweegbracht in de ogen van de kinderen. Leerkrachten die spelen samen met de kinderen, dat kan toch niet! Gaandeweg overwonnen ze hun angst en kreeg hun nieuwsgierigheid de overhand. Voetje per voetje (soms zelfs blote voetjes) kwamen ze dichterbij. De kinderen amuseerden zich rot. Plots waren we met 60 kinderen zakdoekje leggen aan het spelen. De kinderen van de twee jaar en een half genoten met volle teugen, en de kinderen van 10 konden gerust nog 20 minuten doorgaan met hetzelfde spelletje. Spelen is hier helemaal uit den boze. Niet moeilijk dat ons spel dreigde te ontaarden wegens 'te drukke kinderen'. We vonden het jammer dat the assembly begon. Weg met de speelse kindvriendelijk sfeer, leve het zingen van het volkslied, het bidden en de voorbeden. Het was een hele leuke en leerrijke ochtend, en we keken al verlangend uit naar het middagpauze, vermits dit hier de enige speeltijd is op de hele dag, en deze maar 30 minuten duurt.
In de middagpauze riepen enkele kinderen: 'you can sit here Miss.' , al gauw raakten we in gesprek met de oudste kinderen omdat zij Engels kunnen. Al gauw kwamen we enkele persoonlijke dingen te weten. De verlegenheid van de kinderen smolt weg als sneeuw voor de letterlijke en figuurlijke zon.
De kinderen laten het merken dat ze het op prijs stellen dat we oprechte interesse voor hen tonen en tijd maken om spelletjes met hen te spelen.
Na schooltijd kregen we zelfs een typisch hindoeïstisch dansje voorgeschoteld.
Met een voldaan gevoel trokken we vrolijk naar huis langs de binnenwegen die ons een uitstekende kans bieden om aan sightseeing te doen.
Toch nog enig minpuntje: pipibroeken van de kinderen worden niet uitgewassen, maar gewoon te drogen gelegd in de zon. Het kind moet dan de hele dag zonder broek en onderbroek in de school rond lopen.
Veel meer dan geobserveerd hebben we deze week niet gedaan. We werden van observators gepromoveerd tot plaatselijke inspectie van de leerkrachten. We kregen de opdracht om de leerkrachten te observeren en te beoordelen. Toen we met onze bevindingen bij Gracy kwamen en we haar vertelden dat het Engels van niet-geschoolde leerkrachten veel te wensen overliet, besloot ze onmiddellijk dat wij hen dan maar mochten bijscholen. Wie zegt dat in het onderwijs geen promotie mogelijk is, zit er ver naast. Je hebt hier zelfs geen diploma voor nodig...
Op zaterdag is er teacher-parentsmoment. Dit is te vergelijken met een oudercontact. Benieuwd wat dat zal geven...
V olgende week dan begint het echte werk. Vanaf dan staan we zowel in de kleuterklas als in de lagere school. Alleen, natuurlijk. We nemen de klas volledig over. Omdat Gracy overtuigd is van ons kunnen blijft de oorspronkelijke leerkracht ook niet in de klas. We moeten wel de syllabi volgen, maar krijgen zo toch de kans om het op onze eigen manier te doen en het wat speelser te maken.
Ohja het is ook nog even waard om te vermelden dat er geen toiletten zijn, de kinderen gaan gewoon buiten in de aarde. Ondanks het feit dat er geen toiletten zijn slagen de zusters er toch in om jongens en meisjes te scheiden , je moet het maar kunnen !
P.S1 : gemakkelijke kleuterspelletjes /peuterspelletjes die niet veel uitleg en materiaal vragen zijn altijd welkom ! (vb zakdoekje leggen, 1,2,3 piano)
P.S 2: we wensen alle klasgenoten nog veel succes toe in de keuzestage
P.S 3: deftig internet komt er niet aan, foto's zullen dus pas zichtbaar zijn na onze terugkomst! Jammer, maar helaas... De modernisering van ontwikkelingslanden kun je niet forceren...
Terwijl we de laatste woorden van dit blogbericht typen en jullie middagpauze er net op zit (ja , het is hier vier en een half uur later) zitten wij op het terras met korte mouwtjes en zicht op de ondergaande zon (ja het leven kan zo eerlijk zijn :-) )
Greetings
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S 4: the Lord is watching you !
dinsdag 19 januari 2010
India, het land waar kleuters leerlingen zijn
Vandaag zijn we voor de eerste keer naar onze stageschool gegaan. We weten niet wat we ons er precies bij hadden voorgesteld, maar dat het niet voldeed aan onze verwachtingen, dat weten we wel. Het eerste wat ons opviel was de klasinrichting: overal stonden banken en stoeltjes, 2 schrijfborden en een lessenaar. Ook in de kleuterklassen. Toen we verbaasd vroegen wanneer de kinderen dan spelen, kregen we als antwoord: 'They don't play. They learn reading and writing.' Vervolgens spoorde de leerkracht een peuter aan om het alfabet op te zeggen. De peuter kon het alfabet wel opzeggen, maar het was voor ons zonneklaar dat de peuter dit gewoon vanbuiten had geleerd, en het niet las. We stelden ons dus bijgevolg toen al vragen over hun lesmethodes.
Het tweede wat ons opviel was dat alle kinderen gedisciplineerd waren. Ze staan rechtop wanneer de directeur binnenkomt, ze zeggen: Hello Sister, elke keer als ze passeert, en pas wanneer de leerkracht zegt dat ze mogen gaan zitten, dan doen ze dat ook. Hun groet gaat ook gepaard met een handgebaar. Ook in de klas is het opvallend stil. Er is geen geroezemoes; de kinderen durven niet meer spontaan te zijn. Ze klappen wanneer de leerkracht het hen beveeld, en zitten de hele tijd met hun handen gekruist over elkaar. Er heerst helemaal geen gezellige sfeer.
Voor de dag begint start de school met een gezamelijk openingsmoment. De kinderen bidden het onze vader terwijl ze in klasrijen rechtop staan, luisteren naar de voorbeden, zingen het nationaal volkslied,... Pas na een kwartier gaan ze effectief binnen in de klas.
Hoewel we er niet helemaal achter staan, kunnen we niet anders dan morgen bij het openingsritueel 'Praise de Lord' te zingen en te spelen. Wanneer je dit samentelt met het feit dat ze Charlotte Cornelius noemen (naar een bijbelse figuur ten tijde van Saoul), het tafereel van het laatste avondmaal uithangt in de eetkamer, onze kamer groot genoeg is om bewaakt te worden door twee Jezusbeeldjes, en de zusters minstens 4 uur per dag bidden (tijdens de week, in het weekend kan dit gerust een halve dag innemen), dan weet je wel dat ze hardnekkig proberen om ons te bekeren.
Als we goed ons best doen, mogen we zelfs een zalmroze sarieachtig nonnenkleed aandoen.
Onze eerste schooldag was dus zwaar, en we hebben zelfs eerder een teleurstellend gevoel. We voelden ons nogal nutteloos, en vroegen ons af wat we daar eigenlijk kwamen doen...
Gracy (de principal of the school) heeft achteraf met ons een lang gesprek gehad, en ze was erg begripvol. Ze heeft ons kunnen kalmeren, en heeft ons verzekerd dat het met tijd beter zal gaan. Het is gewoon een shock. Onze algemene conclusie is dat het een grote uitdaging zal worden om de lessen wat speelser te maken, en van onze volwassen peuters weer eventjes een kindgevoel te geven.
Na de school gingen we naar huis met de bus. Omdat we dat echter niet zagen zitten, en wilden wandelen, vroegen we vriendelijk als we te voet mochten gaan. Dit bleek geen probleem, maar Gracy stuurde wel een zuster mee, voor een afstand die niet verder is dan een vijfminutenwandeling en die dan ook nog eens binnen de grenzen van een VOLLEDIG afgesloten domein ligt. Alsof het nog niet erg genoeg was, haalde Gracy plots 3 paraplu's boven, om ons te beschermen. Vijf minuten kunnen immers dodelijk zijn.
We hebben moeten beloven om bij de kleuters de Indische methodes te volgen. Dit komt overeen met het niveau van ons eerste en tweede leerjaar. We volgen dus wel de syllabus (jaja, handboeken, werkboeken en huiswerk bij driejarigen), maar gaan het toch wat speelser aanpakken.
Positief nieuws is ook dat we het dakterras ontdekten. Een hele nieuwe wereld gaat voor ons open. De zuster drukte ons echter op het hart dat we steeds de deur moeten sluiten, omdat de kans anders groot is dat er apen binnendringen. Foei, die indringers! Een aap in de kamer zien we helemaal niet zitten. Vooral de bruine dan niet, want deze vallen aan. We doen dus maar flink wat ons werd opgedragen.
Sinds we onze Indische kledij dragen die we gisteren hebben gekocht worden we plots niet meer genegeerd, maar zelfs aangesproken door studenten (meisjes) die hier naast het klooster in de guesthouse verblijven.
We zijn benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen...
We are having a happy new life with the Lord.
Tot de volgende!
Het tweede wat ons opviel was dat alle kinderen gedisciplineerd waren. Ze staan rechtop wanneer de directeur binnenkomt, ze zeggen: Hello Sister, elke keer als ze passeert, en pas wanneer de leerkracht zegt dat ze mogen gaan zitten, dan doen ze dat ook. Hun groet gaat ook gepaard met een handgebaar. Ook in de klas is het opvallend stil. Er is geen geroezemoes; de kinderen durven niet meer spontaan te zijn. Ze klappen wanneer de leerkracht het hen beveeld, en zitten de hele tijd met hun handen gekruist over elkaar. Er heerst helemaal geen gezellige sfeer.
Voor de dag begint start de school met een gezamelijk openingsmoment. De kinderen bidden het onze vader terwijl ze in klasrijen rechtop staan, luisteren naar de voorbeden, zingen het nationaal volkslied,... Pas na een kwartier gaan ze effectief binnen in de klas.
Hoewel we er niet helemaal achter staan, kunnen we niet anders dan morgen bij het openingsritueel 'Praise de Lord' te zingen en te spelen. Wanneer je dit samentelt met het feit dat ze Charlotte Cornelius noemen (naar een bijbelse figuur ten tijde van Saoul), het tafereel van het laatste avondmaal uithangt in de eetkamer, onze kamer groot genoeg is om bewaakt te worden door twee Jezusbeeldjes, en de zusters minstens 4 uur per dag bidden (tijdens de week, in het weekend kan dit gerust een halve dag innemen), dan weet je wel dat ze hardnekkig proberen om ons te bekeren.
Als we goed ons best doen, mogen we zelfs een zalmroze sarieachtig nonnenkleed aandoen.
Onze eerste schooldag was dus zwaar, en we hebben zelfs eerder een teleurstellend gevoel. We voelden ons nogal nutteloos, en vroegen ons af wat we daar eigenlijk kwamen doen...
Gracy (de principal of the school) heeft achteraf met ons een lang gesprek gehad, en ze was erg begripvol. Ze heeft ons kunnen kalmeren, en heeft ons verzekerd dat het met tijd beter zal gaan. Het is gewoon een shock. Onze algemene conclusie is dat het een grote uitdaging zal worden om de lessen wat speelser te maken, en van onze volwassen peuters weer eventjes een kindgevoel te geven.
Na de school gingen we naar huis met de bus. Omdat we dat echter niet zagen zitten, en wilden wandelen, vroegen we vriendelijk als we te voet mochten gaan. Dit bleek geen probleem, maar Gracy stuurde wel een zuster mee, voor een afstand die niet verder is dan een vijfminutenwandeling en die dan ook nog eens binnen de grenzen van een VOLLEDIG afgesloten domein ligt. Alsof het nog niet erg genoeg was, haalde Gracy plots 3 paraplu's boven, om ons te beschermen. Vijf minuten kunnen immers dodelijk zijn.
We hebben moeten beloven om bij de kleuters de Indische methodes te volgen. Dit komt overeen met het niveau van ons eerste en tweede leerjaar. We volgen dus wel de syllabus (jaja, handboeken, werkboeken en huiswerk bij driejarigen), maar gaan het toch wat speelser aanpakken.
Positief nieuws is ook dat we het dakterras ontdekten. Een hele nieuwe wereld gaat voor ons open. De zuster drukte ons echter op het hart dat we steeds de deur moeten sluiten, omdat de kans anders groot is dat er apen binnendringen. Foei, die indringers! Een aap in de kamer zien we helemaal niet zitten. Vooral de bruine dan niet, want deze vallen aan. We doen dus maar flink wat ons werd opgedragen.
Sinds we onze Indische kledij dragen die we gisteren hebben gekocht worden we plots niet meer genegeerd, maar zelfs aangesproken door studenten (meisjes) die hier naast het klooster in de guesthouse verblijven.
We zijn benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen...
We are having a happy new life with the Lord.
Tot de volgende!
zondag 17 januari 2010
Over India
Donderdagnacht, rond 2 uur, wreven we de slapers uit onze ogen en namen we afscheid van onze ouders en vriend. Na de eindeloze controles zaten we eindelijk op onze vlucht Na een vlucht die letterlijk en figuurlijk de uren deed voorbij vliegen kwamen we aan in Chennai, plaatselijke tijd 1.00 AM. Na het afgeven van ' de varkenspapieren' + paspoort werden we uiteindelijk toegelaten en konden we onze bagage gaan ophalen. Bij de bagage kenden we tegenslag 1. De bagage van Elke is niet toegekomen in India. Na een uur wachten, werd er ons beloofd dat ze haar bagage zouden opsturen naar de Sacred Heart School. (We zijn benieuwd...)
De volgende stap in ons plan was het boeken van onze vlucht naar Tirichirapally (Trichy). Om deze vlucht te boeken moesten we even het gebouw verlaten. Bij het buitenkomen werden we meteen aangeklampt door de plaatselijke bevolking die hoopten ons te kunnen 'helpen' met bijvoorbeeld het mee begeleiden van onze kar. Hiervoor werd meteen een riante fooi gevraagd. Na drie woeste blikken droop de man af met zijn staart tussen zijn benen. (1-0 België –India)
Bij het bureau van de maatschappij kregen we te horen dat de eerst volgende vlucht naar Trichy volzet was. (toen was het 3.00u AM) De volgende vlucht was pas om 21.40 uur (=tegenslag nummer 2). Na kort overleg met Gracy (directeur van de school) leek ons de beste oplossing om een zeven uur durende busrit te nemen. (tegenslag nummer 3) Met een bang hartje gingen we in het holst van de nacht op zoek naar de juiste bus. Na vijf bijna dood ervaringen haalden we de overkant van de straat, waar onze bushalte was. (2-0 België – India) De bus kwam juist aangereden en we sprongen er op. De volgende 7 uren waren een mengeling van dorst lijden en honger hebben aangevuld met getoeter en vermoeidheid.
Daar kwam nog eens de luidkeelse Indische bollywoodmuziek bovenop. Door doorzettingsvermogen, druivensuikers en krakkers haalden we de bestemming. (Opdracht van de dag geslaagd!) We stapten uit de bus en we werden overwelmd door de extreme hitte:
.De dertig graden die we verwacht hadden bleken er plots 41 te zijn.
We baanden ons een weg doorheen de starende blikken. Gelukkig herkende Gracy ons meteen, afgaande op de rugzakken en de huidskleur.
We werden naar het klooster gebracht waar we werden voorgesteld aan de andere zusters, we kregen eten waarvoor de term 'hot and spicy' niet extreem genoeg is en vlogen zonder pardon naar onze kamer waar we de opdracht kregen om in ons bed te kruipen (toen was het 14.00 u PM). Na veel excuses om het slapen uit te stellen, was ons creatief brein oververhit en kropen toch maar onder ons muskietennet. We vielen als een roos in slaap. Tot ….
KLOP, KLOP, LICHT AAN … 'You want supper? Toen kregen we een kleine aanpassing van wat we deze middag gekregen hadden. God and spicy was weer van de partij. Als nagerecht maakten we kennis met de bwoa – bwoa.
We zitten hier op het eerste zicht wel op onze plaats, met zusters die voor ons kunnen zorgen als een echte (soms wat overbezorgde?) moeder.
Benieuwd wat onze volgende dagen zullen brengen...
Tot dan!
Charlotte, Elke en Cornelius (uitleg volgt later)
De volgende stap in ons plan was het boeken van onze vlucht naar Tirichirapally (Trichy). Om deze vlucht te boeken moesten we even het gebouw verlaten. Bij het buitenkomen werden we meteen aangeklampt door de plaatselijke bevolking die hoopten ons te kunnen 'helpen' met bijvoorbeeld het mee begeleiden van onze kar. Hiervoor werd meteen een riante fooi gevraagd. Na drie woeste blikken droop de man af met zijn staart tussen zijn benen. (1-0 België –India)
Bij het bureau van de maatschappij kregen we te horen dat de eerst volgende vlucht naar Trichy volzet was. (toen was het 3.00u AM) De volgende vlucht was pas om 21.40 uur (=tegenslag nummer 2). Na kort overleg met Gracy (directeur van de school) leek ons de beste oplossing om een zeven uur durende busrit te nemen. (tegenslag nummer 3) Met een bang hartje gingen we in het holst van de nacht op zoek naar de juiste bus. Na vijf bijna dood ervaringen haalden we de overkant van de straat, waar onze bushalte was. (2-0 België – India) De bus kwam juist aangereden en we sprongen er op. De volgende 7 uren waren een mengeling van dorst lijden en honger hebben aangevuld met getoeter en vermoeidheid.
Daar kwam nog eens de luidkeelse Indische bollywoodmuziek bovenop. Door doorzettingsvermogen, druivensuikers en krakkers haalden we de bestemming. (Opdracht van de dag geslaagd!) We stapten uit de bus en we werden overwelmd door de extreme hitte:
.De dertig graden die we verwacht hadden bleken er plots 41 te zijn.
We baanden ons een weg doorheen de starende blikken. Gelukkig herkende Gracy ons meteen, afgaande op de rugzakken en de huidskleur.
We werden naar het klooster gebracht waar we werden voorgesteld aan de andere zusters, we kregen eten waarvoor de term 'hot and spicy' niet extreem genoeg is en vlogen zonder pardon naar onze kamer waar we de opdracht kregen om in ons bed te kruipen (toen was het 14.00 u PM). Na veel excuses om het slapen uit te stellen, was ons creatief brein oververhit en kropen toch maar onder ons muskietennet. We vielen als een roos in slaap. Tot ….
KLOP, KLOP, LICHT AAN … 'You want supper? Toen kregen we een kleine aanpassing van wat we deze middag gekregen hadden. God and spicy was weer van de partij. Als nagerecht maakten we kennis met de bwoa – bwoa.
We zitten hier op het eerste zicht wel op onze plaats, met zusters die voor ons kunnen zorgen als een echte (soms wat overbezorgde?) moeder.
Benieuwd wat onze volgende dagen zullen brengen...
Tot dan!
Charlotte, Elke en Cornelius (uitleg volgt later)
donderdag 14 januari 2010
Zekerheid
Na een hele rare periode is het dan eindelijk zover! Vannacht begint onze trip richting het Zuiden. Het begint tijd te worden, want we kijken er al zo lang en zo hard naar uit! Niet alleen wij, zo bleek, want de kinderen uit het stageschooltje hebben ons al een tekening gestuurd, en we kregen zelfs een kerstkaartje! Hoe kort kan de afstand Azië-Europa zijn wanneer er gezamenlijk naar iets wordt uitgekeken...
Tussen de periode van stage, blokvakantie en examens stonden wij voor de uitdaging om ook nog wat afscheid te nemen van onze vrienden/vriendinnen, familie... Hoe langer het duurde, hoe minder we bezig waren met de examens zelf, en hoe meer India al in ons hoofd kwam te zitten... Wat zullen we er beleven? Hoe zal het worden? Allemaal vragen waarop nu nog geen antwoord gegeven kan worden. Misschien hoeft dat ook wel niet, en volstaat het om zo onbevangen mogelijk op het vliegtuig te stappen. En dat doen we dus. Gepakt en gezakt, met bagage en verwachtingen, maar ook met wat onzekerheid.
Het enige wat voor ons nu zeker is, is het feit dat we er alledrie ontzettend hard naar uitkijken.
En dat is toch een mooie zekerheid, nietwaar?
Tot de volgende!
Tussen de periode van stage, blokvakantie en examens stonden wij voor de uitdaging om ook nog wat afscheid te nemen van onze vrienden/vriendinnen, familie... Hoe langer het duurde, hoe minder we bezig waren met de examens zelf, en hoe meer India al in ons hoofd kwam te zitten... Wat zullen we er beleven? Hoe zal het worden? Allemaal vragen waarop nu nog geen antwoord gegeven kan worden. Misschien hoeft dat ook wel niet, en volstaat het om zo onbevangen mogelijk op het vliegtuig te stappen. En dat doen we dus. Gepakt en gezakt, met bagage en verwachtingen, maar ook met wat onzekerheid.
Het enige wat voor ons nu zeker is, is het feit dat we er alledrie ontzettend hard naar uitkijken.
En dat is toch een mooie zekerheid, nietwaar?
Tot de volgende!
Abonneren op:
Posts (Atom)
