26/01/2010. Republic Day. Vandaag is het een feestdag in India, die gepaard gaat met het hijsen van de vlag. De nonnen keken er al dagenlang naar uit, en het liveprogramma op de televisie werd meerdere keren subtiel vermeld in hun gesprekken. Daarom gingen we 's morgens vroeg op pad richting school om er de vlag te hijsen en het volkslied te zingen. We stonden er maar wat bij voor spek en bonen, en het beloofde een niet zo spannende dag te worden met het vooruitzicht een hele dag aan de televisie gekluisterd te zitten. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zeker niet in het klooster.
Vlak voor etenstijd kregen we onverwachts bezoek uit Holland! De Hollanders verbleven bij de paters en kwamen om hun eigen project eens op te zoeken. De waanvoorstelling van hun dat wij ook gingen toetreden tot het klooster hebben wij maar snel de wereld uit geholpen. Eindelijk konden we het Nederlands weer de vrije loop laten. Het duurde dan ook niet lang voor we druk in gesprek verwikkeld waren. Al snel brachten we subtiel ter sprake dat we hier overbeschermd worden, en het klooster amper mogen verlaten. Dat vonden onze nieuwe vrienden hartstikke erg, en ze besloten prompt om ons die middag mee te nemen naar de dichtstbijzijnde stad Trichy. En plezier dat we hebben beleefd! We bezochten maar liefst twee kleurrijke tempels, een kerk, de winkelstraat, en we sloten de dag af met een etentje in een luxueus hotel, omdat deze plaatsen de enige zijn waar je het voedsel kan betrouwen... Na 10 dagen water dronken we onze eerste (frisse) cola! Het was een fantastische dag die we niet snel zullen vergeten.
Gerard, Hans, Marianne en Irma, als jullie dit lezen, een heel hartelijke dank je wel!
Gisteren nam de zuster ons mee naar een schooltje hier vier kilometer vandaan. Het was een reusachtig gebouw, met maar liefst 2500 studenten, gaande van 2,5 jarigen tot en met 18 jarigen. De school wordt bestuurd door the government, en in goede banen geleid door de pater. We kwamen alweer in contact met een hele andere onderwijsvisie. Eendracht lijkt hier ver te zoeken. In deze school werken de kinderen elk zelfstandig aan hun eigen leertraject en op hun eigen leertempo. Zo kunnen sommige kinderen de leerstof op een half jaar verwerken, anderen kunnen er twee jaar over doen. Hier begint men ook maar vanaf het eerste (first standard) leerjaar te lezen en schrijven, in tegenstelling tot onze huidige stageschool.
Nog een paar wist je datjes....
Wist je dat zelfs koekjes hier pikant kunnen zijn en naar gember smaken?
Wist je dat de nonnen hier 's avonds wegkwijnen bij een romantische soap?
Wist je dat de vuinis hier in plastic zakjes in de bomen wordt gehangen?
Wist je dat we wellicht drie keer per week Indische danslessen zullen volgen?
Wist je dat de toegangspoorten tot de gevangenis hier altijd openstaan?
Wist je dat, als Indiërs met hun hoofd schudden, dat zowel ja als nee kan betekenen?
Wist je dat we na een uur hard proberen in een internetcafé, er nog niet in geslaagd zijn om de foto's ergens te publiceren? Ze zullen dus echt moeten wachten...
wist je dat we er stilaan als echte Indiërs beginnen uit te zien? (Inclusief de bruine kleur, de kleurrijke armbanden, oorringen, en tsurida's.)
wist je dat we na 42 rijstmaaltijden nog steeds de rijst niet beu zijn?
Wist je dat we hier 3 eieren op 2 dagen kunnen binnenkrijgen?
Wist je dat we 's avonds naar het dakterras sluipen om de hemel te bewonderen, en wist je dat we dit niet langer dan een kwartier volhouden wegens te koud (26 graden celcius)
Wist je dat we al enkele kilo's verloren zijn?
Wist je dat Charlotte C gezegend is door de olifant in de tempel?
Wist je dat we vandaag voor 50 euro van het ingezameld geld sportmateriaal hebben gekocht? (24 ballen, 9 springtouwen, basketbalring+basketbal, magnetisch dartsbord, 2 bats om cricket te spelen met bijhorende ballen en plastieken wilde dieren voor de allerkleinsten)
wist je dat je hier, als je in een luxueus hotel gaat dineren, maar 4 euro moet betalen per persoon? Het ziet er gewoon ontzettend veel uit wegens indische roepi's.
Wist je dat Charlotte DS al dagen lang haar gsm bijhoudt om de geboorte van de eerste baby van haar zus niet te missen?
Wist je dat we het koude en regenachtige België ab-so-luut nog niet missen?
Wist je dat Elke nu toch houdt van sudoku's?
Wist je dat Charlotte C vandaag bijna op stap moest naar de stad met haar pyjama aan, omdat de zusters hem gewoon het einde vinden?
Wist je dat we onze rit met de autoriksja hebben overleefd?
Wist je dat we nieuwe gsm-nummers hebben? (Charlotte C: 0091 95 85 46 71 94, Elke: 0091 95 85 46 71 93, Charlotte DS: 0091 95 85 46 71 95)
Wist je dat we de cultuurshock hebben overgeslagen, maar de onderwijsshock dubbel zo hard beleven (tegenwoordige tijd!)?
En wist je dat we jullie nu weer zullen laten, met enorm veel groetjes?!
Tot de volgende!
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
zaterdag 30 januari 2010
maandag 25 januari 2010
De verboden tuin
Once upon a time, there was a little girl... Nee, niet bezorgd zijn. Hoewel we eraan hebben gedacht om een Engels bericht te posten, besloten we uiteindelijk toch om onze blog in het Nederlands te zetten. Maar, hoewel we niet gaan once upon a timen, is ons leven hier precies een half sprookje...
Op een mooie middag besloten drie meisjes om op hun dakterras te genieten van een stralende zon met een vergaand uitzicht. Na een tijdje werd het echter voor twee van de drie meisjes te warm. Ze besloten dan maar om koelere oorden op te zoeken. 'Wees voorzichtig', zeiden de twee meisjes tegen het derde meisje, 'zodat je niet verbrand!' 'Ik kom zo!'
De twee meisjes gingen naar beneden. Omdat hun acht moeders altijd waarschuwden voor gevaarlijke apen, sloten de meisjes de deur. Nietsvermoedend bleef het ene meisje verder lezen...
Na een anderhalf uur werden de twee meisjes lichtjes ongerust. Het derde meisje was hen nog steeds niet komen opzoeken. Er zou toch niets gebeurd zijn? Ze beklommen de wenteltrap tot aan het dak, en zagen dat de deur van binnenuit gesloten was. Ter preventie van de gevaarlijke dieren, natuurlijk. Snel openden de meisjes de deur. Ze beseften nu waarom het derde meisje nooit was komen opdagen. Hoewel het derde meisje er stilaan als Roodkapje begon uit te zien, leek ze nog steeds meer op Sneeuwwitje. Gelukkig maar!
Maar ook in mooie sprookjes komen trieste wendingen voor... De drie meisjes begonnen zich zo langzamerhand wat opgesloten te voelen in hun (toren)kamer, en konden zich wel wat identificeren met Rapunzel. Ze wilden zo graag de buitenwereld zien, maar dit werd niet toegelaten door de acht moeders. Met hangende schouders keerden de meisjes terug naar hun torenkamer. Er vloeiden enkele traantjes en er volgde een therapeutisch gesprek tussen de drie meisjes. Ze leerden elkaar nu wel heel goed kennen... Ettelijke pakjes zakdoeken vlogen erdoor (maar we hebben er nog steeds genoeg! Nog een hondertal pakjes liggen te wachten, om nog maar te zwijgen van de vier rollen toiletpapier... Hopelijk zorgt dit niet voor opgestopte toiletten!)
Omdat de acht moeders er heilig van overtuigd zijn dat de drie dochters zich gaan bekeren, nemen ze hen trouw elke week mee naar de mis. Hoewel de dochters moeite hadden met de wekker die afliep om 5.30u, stonden hun moeders al paraat. De wakende moeders trokken samen met hun dochters naar de kerk. Voor de dochters was het echter geen kerkbezoek: de een had het gevoel van in een kermis beland te zijn, de ander in een disco, en de derde kreeg even een flashback naar de karaokebar! Op slag werd het kerkbezoek watdraaglijker. De meisjes beseften plots vanwaar de term 'geuren en kleuren van India' vandaan komt.
Elke morgen trokken de meisjes naar de school, om er de geïndoctrineerde kinderen weer wat gezond verstand en speelsheid bij te brengen. De meisjes genoten ervan om de kinderen te zien openbloeien. Hun ogen straalden nog meer dan ooit tevoren en ze lieten zelfs hun fragiele kinderstemmetjes horen bij het meezingen van onze zelfgemaakte en zelfvertaalde liedjes. Zij hadden duidelijk hun witte prinsessen op het paard gevonden! :)
Hun verplichte 'thank you, miss!' leek nu zoveel oprechter, en dat klonk ons als muziek in de oren.
Toen de meisjes wilden vertrekken, kwam moeder overste (sr. Gracy) ons zwaaiend tegemoet met twee badmintonrakketten. Eén meisje aarzelde niet. Ze was dolenthousiast. De kinderen vormden het publiek. Aan hun gejuich te horen was het een spannende wedstrijd. Het is een moment dat niet te beschrijven valt...
Het sprookje hield niet op. De drie meisjes trokken samen met hun moeder de wijde wereld. Hun overenthousiasme nam zelf nog toe toen de busdriver eindelijk eens naar links ging. Deze kant van de wereld hadden ze immers nog nooit gezien. Ze sloegen een kronkelend weggetje in, en vonden het bijna jammer dat ze er al waren. De meisjes stapten uit the Holy Van, en werden meteen omcirkeld door een aantal kinderen. Ze lieten zich betoveren door hun stralende lach, en lieten zich voorttrekken. Hoewel de kinderen soms in krotten woonden, leek het voor hen een waar paleis. Ze waren er dan ook ontzettend trots op, en we konden niets anders doen dan hun paleis met een bezoek te vereren, als ware het een heilige tempel. De meisjes werden overal heel gastvrij behandeld, en moesten wegens tijdsgebrek zelfs eten en drinken weigeren. Tijd om de nieuwsgierige vragen van de starende bevolking te beantwoorden was er gelukkig wel. De meisjes kregen eindelijk het echter India te zien, en lieten zich in hun euforie meeleiden naar het dakterras. Wat toen gebeurde ging onszelf te boven. We hadden meteen een spiritueel moment. We stonden op het dak, keken naar de sterren, en voelden al dansend een verbondheid, zo oneindig groot, met de kinderen. This was Super! Zo zie je dat echte rijkdom achter een lach verborgen zit...
Decorated with flowers in their hair, the three chocolates returned to their Holy Van.
De dag werd afgesloten met een muzikaal moment rond de eettafel. Singing School werd uit volle borst gezongen. De zusters waren zo enthousiast dat we morgen, op Republic Day (1950), de liedjes mogen inzingen op cd. Lang leve onze verworven muzikale vaardigheden die nog steeds aan het toenemen zijn!
De meisjes leefden in een paleis, zo groot, dat de tuin amper te overzien was. Nieuwsgierig als ze waren, gingen de meisjes op speurtocht, zelfs waar ze niet mochten komen wegens gevaarlijke slangen. Onderweg vonden ze een verboden vrucht. In plaats van er in te bijten smeten ze de gemeende mango tegen de rots. Groot was hun verbazing toen de mango in tweeën spleet en er kokosmelk uitspoot. We ontdekten toen dat kokosnoten eerst groen zijn voor ze bruin en harig worden... Naast koeien, honden, vlinders, pauwen, kippen, arends, libellen en muggen, kwamen we ook een echte apenfamilie tegen. Wie had ooit gedacht dat dit buiten de zoo van Antwerpen te zien is?
De meisjes leven een droom, van duizend en één nachten.
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S. Pray for sister Shirley because she went to Kerala to get an eyetreatment based on herbs. She asked us to pray for her, but we believe she can use more than three prayers a day and herbs...
Op een mooie middag besloten drie meisjes om op hun dakterras te genieten van een stralende zon met een vergaand uitzicht. Na een tijdje werd het echter voor twee van de drie meisjes te warm. Ze besloten dan maar om koelere oorden op te zoeken. 'Wees voorzichtig', zeiden de twee meisjes tegen het derde meisje, 'zodat je niet verbrand!' 'Ik kom zo!'
De twee meisjes gingen naar beneden. Omdat hun acht moeders altijd waarschuwden voor gevaarlijke apen, sloten de meisjes de deur. Nietsvermoedend bleef het ene meisje verder lezen...
Na een anderhalf uur werden de twee meisjes lichtjes ongerust. Het derde meisje was hen nog steeds niet komen opzoeken. Er zou toch niets gebeurd zijn? Ze beklommen de wenteltrap tot aan het dak, en zagen dat de deur van binnenuit gesloten was. Ter preventie van de gevaarlijke dieren, natuurlijk. Snel openden de meisjes de deur. Ze beseften nu waarom het derde meisje nooit was komen opdagen. Hoewel het derde meisje er stilaan als Roodkapje begon uit te zien, leek ze nog steeds meer op Sneeuwwitje. Gelukkig maar!
Maar ook in mooie sprookjes komen trieste wendingen voor... De drie meisjes begonnen zich zo langzamerhand wat opgesloten te voelen in hun (toren)kamer, en konden zich wel wat identificeren met Rapunzel. Ze wilden zo graag de buitenwereld zien, maar dit werd niet toegelaten door de acht moeders. Met hangende schouders keerden de meisjes terug naar hun torenkamer. Er vloeiden enkele traantjes en er volgde een therapeutisch gesprek tussen de drie meisjes. Ze leerden elkaar nu wel heel goed kennen... Ettelijke pakjes zakdoeken vlogen erdoor (maar we hebben er nog steeds genoeg! Nog een hondertal pakjes liggen te wachten, om nog maar te zwijgen van de vier rollen toiletpapier... Hopelijk zorgt dit niet voor opgestopte toiletten!)
Omdat de acht moeders er heilig van overtuigd zijn dat de drie dochters zich gaan bekeren, nemen ze hen trouw elke week mee naar de mis. Hoewel de dochters moeite hadden met de wekker die afliep om 5.30u, stonden hun moeders al paraat. De wakende moeders trokken samen met hun dochters naar de kerk. Voor de dochters was het echter geen kerkbezoek: de een had het gevoel van in een kermis beland te zijn, de ander in een disco, en de derde kreeg even een flashback naar de karaokebar! Op slag werd het kerkbezoek watdraaglijker. De meisjes beseften plots vanwaar de term 'geuren en kleuren van India' vandaan komt.
Elke morgen trokken de meisjes naar de school, om er de geïndoctrineerde kinderen weer wat gezond verstand en speelsheid bij te brengen. De meisjes genoten ervan om de kinderen te zien openbloeien. Hun ogen straalden nog meer dan ooit tevoren en ze lieten zelfs hun fragiele kinderstemmetjes horen bij het meezingen van onze zelfgemaakte en zelfvertaalde liedjes. Zij hadden duidelijk hun witte prinsessen op het paard gevonden! :)
Hun verplichte 'thank you, miss!' leek nu zoveel oprechter, en dat klonk ons als muziek in de oren.
Toen de meisjes wilden vertrekken, kwam moeder overste (sr. Gracy) ons zwaaiend tegemoet met twee badmintonrakketten. Eén meisje aarzelde niet. Ze was dolenthousiast. De kinderen vormden het publiek. Aan hun gejuich te horen was het een spannende wedstrijd. Het is een moment dat niet te beschrijven valt...
Het sprookje hield niet op. De drie meisjes trokken samen met hun moeder de wijde wereld. Hun overenthousiasme nam zelf nog toe toen de busdriver eindelijk eens naar links ging. Deze kant van de wereld hadden ze immers nog nooit gezien. Ze sloegen een kronkelend weggetje in, en vonden het bijna jammer dat ze er al waren. De meisjes stapten uit the Holy Van, en werden meteen omcirkeld door een aantal kinderen. Ze lieten zich betoveren door hun stralende lach, en lieten zich voorttrekken. Hoewel de kinderen soms in krotten woonden, leek het voor hen een waar paleis. Ze waren er dan ook ontzettend trots op, en we konden niets anders doen dan hun paleis met een bezoek te vereren, als ware het een heilige tempel. De meisjes werden overal heel gastvrij behandeld, en moesten wegens tijdsgebrek zelfs eten en drinken weigeren. Tijd om de nieuwsgierige vragen van de starende bevolking te beantwoorden was er gelukkig wel. De meisjes kregen eindelijk het echter India te zien, en lieten zich in hun euforie meeleiden naar het dakterras. Wat toen gebeurde ging onszelf te boven. We hadden meteen een spiritueel moment. We stonden op het dak, keken naar de sterren, en voelden al dansend een verbondheid, zo oneindig groot, met de kinderen. This was Super! Zo zie je dat echte rijkdom achter een lach verborgen zit...
Decorated with flowers in their hair, the three chocolates returned to their Holy Van.
De dag werd afgesloten met een muzikaal moment rond de eettafel. Singing School werd uit volle borst gezongen. De zusters waren zo enthousiast dat we morgen, op Republic Day (1950), de liedjes mogen inzingen op cd. Lang leve onze verworven muzikale vaardigheden die nog steeds aan het toenemen zijn!
De meisjes leefden in een paleis, zo groot, dat de tuin amper te overzien was. Nieuwsgierig als ze waren, gingen de meisjes op speurtocht, zelfs waar ze niet mochten komen wegens gevaarlijke slangen. Onderweg vonden ze een verboden vrucht. In plaats van er in te bijten smeten ze de gemeende mango tegen de rots. Groot was hun verbazing toen de mango in tweeën spleet en er kokosmelk uitspoot. We ontdekten toen dat kokosnoten eerst groen zijn voor ze bruin en harig worden... Naast koeien, honden, vlinders, pauwen, kippen, arends, libellen en muggen, kwamen we ook een echte apenfamilie tegen. Wie had ooit gedacht dat dit buiten de zoo van Antwerpen te zien is?
De meisjes leven een droom, van duizend en één nachten.
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S. Pray for sister Shirley because she went to Kerala to get an eyetreatment based on herbs. She asked us to pray for her, but we believe she can use more than three prayers a day and herbs...
vrijdag 22 januari 2010
En toen viel onze frank
Als reactie op ons blogbericht van eergisteren willen we nu toch een wat meer positief getint bericht posten.
Vandaag gingen we vol met nieuw aangevulde moed naar school. We probeerden contact te maken met de kinderen, en we dachten dat dit ons het best ging lukken wanneer we opgingen in hun spel. Toen we kinderen met gekruiste armen zagen rondjes draaien, hadden we meteen een aanknopingspunt. We begonnen spontaan mee te doen, wat heel wat gelach en ongeloof teweegbracht in de ogen van de kinderen. Leerkrachten die spelen samen met de kinderen, dat kan toch niet! Gaandeweg overwonnen ze hun angst en kreeg hun nieuwsgierigheid de overhand. Voetje per voetje (soms zelfs blote voetjes) kwamen ze dichterbij. De kinderen amuseerden zich rot. Plots waren we met 60 kinderen zakdoekje leggen aan het spelen. De kinderen van de twee jaar en een half genoten met volle teugen, en de kinderen van 10 konden gerust nog 20 minuten doorgaan met hetzelfde spelletje. Spelen is hier helemaal uit den boze. Niet moeilijk dat ons spel dreigde te ontaarden wegens 'te drukke kinderen'. We vonden het jammer dat the assembly begon. Weg met de speelse kindvriendelijk sfeer, leve het zingen van het volkslied, het bidden en de voorbeden. Het was een hele leuke en leerrijke ochtend, en we keken al verlangend uit naar het middagpauze, vermits dit hier de enige speeltijd is op de hele dag, en deze maar 30 minuten duurt.
In de middagpauze riepen enkele kinderen: 'you can sit here Miss.' , al gauw raakten we in gesprek met de oudste kinderen omdat zij Engels kunnen. Al gauw kwamen we enkele persoonlijke dingen te weten. De verlegenheid van de kinderen smolt weg als sneeuw voor de letterlijke en figuurlijke zon.
De kinderen laten het merken dat ze het op prijs stellen dat we oprechte interesse voor hen tonen en tijd maken om spelletjes met hen te spelen.
Na schooltijd kregen we zelfs een typisch hindoeïstisch dansje voorgeschoteld.
Met een voldaan gevoel trokken we vrolijk naar huis langs de binnenwegen die ons een uitstekende kans bieden om aan sightseeing te doen.
Toch nog enig minpuntje: pipibroeken van de kinderen worden niet uitgewassen, maar gewoon te drogen gelegd in de zon. Het kind moet dan de hele dag zonder broek en onderbroek in de school rond lopen.
Veel meer dan geobserveerd hebben we deze week niet gedaan. We werden van observators gepromoveerd tot plaatselijke inspectie van de leerkrachten. We kregen de opdracht om de leerkrachten te observeren en te beoordelen. Toen we met onze bevindingen bij Gracy kwamen en we haar vertelden dat het Engels van niet-geschoolde leerkrachten veel te wensen overliet, besloot ze onmiddellijk dat wij hen dan maar mochten bijscholen. Wie zegt dat in het onderwijs geen promotie mogelijk is, zit er ver naast. Je hebt hier zelfs geen diploma voor nodig...
Op zaterdag is er teacher-parentsmoment. Dit is te vergelijken met een oudercontact. Benieuwd wat dat zal geven...
V olgende week dan begint het echte werk. Vanaf dan staan we zowel in de kleuterklas als in de lagere school. Alleen, natuurlijk. We nemen de klas volledig over. Omdat Gracy overtuigd is van ons kunnen blijft de oorspronkelijke leerkracht ook niet in de klas. We moeten wel de syllabi volgen, maar krijgen zo toch de kans om het op onze eigen manier te doen en het wat speelser te maken.
Ohja het is ook nog even waard om te vermelden dat er geen toiletten zijn, de kinderen gaan gewoon buiten in de aarde. Ondanks het feit dat er geen toiletten zijn slagen de zusters er toch in om jongens en meisjes te scheiden , je moet het maar kunnen !
P.S1 : gemakkelijke kleuterspelletjes /peuterspelletjes die niet veel uitleg en materiaal vragen zijn altijd welkom ! (vb zakdoekje leggen, 1,2,3 piano)
P.S 2: we wensen alle klasgenoten nog veel succes toe in de keuzestage
P.S 3: deftig internet komt er niet aan, foto's zullen dus pas zichtbaar zijn na onze terugkomst! Jammer, maar helaas... De modernisering van ontwikkelingslanden kun je niet forceren...
Terwijl we de laatste woorden van dit blogbericht typen en jullie middagpauze er net op zit (ja , het is hier vier en een half uur later) zitten wij op het terras met korte mouwtjes en zicht op de ondergaande zon (ja het leven kan zo eerlijk zijn :-) )
Greetings
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S 4: the Lord is watching you !
Vandaag gingen we vol met nieuw aangevulde moed naar school. We probeerden contact te maken met de kinderen, en we dachten dat dit ons het best ging lukken wanneer we opgingen in hun spel. Toen we kinderen met gekruiste armen zagen rondjes draaien, hadden we meteen een aanknopingspunt. We begonnen spontaan mee te doen, wat heel wat gelach en ongeloof teweegbracht in de ogen van de kinderen. Leerkrachten die spelen samen met de kinderen, dat kan toch niet! Gaandeweg overwonnen ze hun angst en kreeg hun nieuwsgierigheid de overhand. Voetje per voetje (soms zelfs blote voetjes) kwamen ze dichterbij. De kinderen amuseerden zich rot. Plots waren we met 60 kinderen zakdoekje leggen aan het spelen. De kinderen van de twee jaar en een half genoten met volle teugen, en de kinderen van 10 konden gerust nog 20 minuten doorgaan met hetzelfde spelletje. Spelen is hier helemaal uit den boze. Niet moeilijk dat ons spel dreigde te ontaarden wegens 'te drukke kinderen'. We vonden het jammer dat the assembly begon. Weg met de speelse kindvriendelijk sfeer, leve het zingen van het volkslied, het bidden en de voorbeden. Het was een hele leuke en leerrijke ochtend, en we keken al verlangend uit naar het middagpauze, vermits dit hier de enige speeltijd is op de hele dag, en deze maar 30 minuten duurt.
In de middagpauze riepen enkele kinderen: 'you can sit here Miss.' , al gauw raakten we in gesprek met de oudste kinderen omdat zij Engels kunnen. Al gauw kwamen we enkele persoonlijke dingen te weten. De verlegenheid van de kinderen smolt weg als sneeuw voor de letterlijke en figuurlijke zon.
De kinderen laten het merken dat ze het op prijs stellen dat we oprechte interesse voor hen tonen en tijd maken om spelletjes met hen te spelen.
Na schooltijd kregen we zelfs een typisch hindoeïstisch dansje voorgeschoteld.
Met een voldaan gevoel trokken we vrolijk naar huis langs de binnenwegen die ons een uitstekende kans bieden om aan sightseeing te doen.
Toch nog enig minpuntje: pipibroeken van de kinderen worden niet uitgewassen, maar gewoon te drogen gelegd in de zon. Het kind moet dan de hele dag zonder broek en onderbroek in de school rond lopen.
Veel meer dan geobserveerd hebben we deze week niet gedaan. We werden van observators gepromoveerd tot plaatselijke inspectie van de leerkrachten. We kregen de opdracht om de leerkrachten te observeren en te beoordelen. Toen we met onze bevindingen bij Gracy kwamen en we haar vertelden dat het Engels van niet-geschoolde leerkrachten veel te wensen overliet, besloot ze onmiddellijk dat wij hen dan maar mochten bijscholen. Wie zegt dat in het onderwijs geen promotie mogelijk is, zit er ver naast. Je hebt hier zelfs geen diploma voor nodig...
Op zaterdag is er teacher-parentsmoment. Dit is te vergelijken met een oudercontact. Benieuwd wat dat zal geven...
V olgende week dan begint het echte werk. Vanaf dan staan we zowel in de kleuterklas als in de lagere school. Alleen, natuurlijk. We nemen de klas volledig over. Omdat Gracy overtuigd is van ons kunnen blijft de oorspronkelijke leerkracht ook niet in de klas. We moeten wel de syllabi volgen, maar krijgen zo toch de kans om het op onze eigen manier te doen en het wat speelser te maken.
Ohja het is ook nog even waard om te vermelden dat er geen toiletten zijn, de kinderen gaan gewoon buiten in de aarde. Ondanks het feit dat er geen toiletten zijn slagen de zusters er toch in om jongens en meisjes te scheiden , je moet het maar kunnen !
P.S1 : gemakkelijke kleuterspelletjes /peuterspelletjes die niet veel uitleg en materiaal vragen zijn altijd welkom ! (vb zakdoekje leggen, 1,2,3 piano)
P.S 2: we wensen alle klasgenoten nog veel succes toe in de keuzestage
P.S 3: deftig internet komt er niet aan, foto's zullen dus pas zichtbaar zijn na onze terugkomst! Jammer, maar helaas... De modernisering van ontwikkelingslanden kun je niet forceren...
Terwijl we de laatste woorden van dit blogbericht typen en jullie middagpauze er net op zit (ja , het is hier vier en een half uur later) zitten wij op het terras met korte mouwtjes en zicht op de ondergaande zon (ja het leven kan zo eerlijk zijn :-) )
Greetings
Elkeee, Sjarlok and Cornelius
P.S 4: the Lord is watching you !
dinsdag 19 januari 2010
India, het land waar kleuters leerlingen zijn
Vandaag zijn we voor de eerste keer naar onze stageschool gegaan. We weten niet wat we ons er precies bij hadden voorgesteld, maar dat het niet voldeed aan onze verwachtingen, dat weten we wel. Het eerste wat ons opviel was de klasinrichting: overal stonden banken en stoeltjes, 2 schrijfborden en een lessenaar. Ook in de kleuterklassen. Toen we verbaasd vroegen wanneer de kinderen dan spelen, kregen we als antwoord: 'They don't play. They learn reading and writing.' Vervolgens spoorde de leerkracht een peuter aan om het alfabet op te zeggen. De peuter kon het alfabet wel opzeggen, maar het was voor ons zonneklaar dat de peuter dit gewoon vanbuiten had geleerd, en het niet las. We stelden ons dus bijgevolg toen al vragen over hun lesmethodes.
Het tweede wat ons opviel was dat alle kinderen gedisciplineerd waren. Ze staan rechtop wanneer de directeur binnenkomt, ze zeggen: Hello Sister, elke keer als ze passeert, en pas wanneer de leerkracht zegt dat ze mogen gaan zitten, dan doen ze dat ook. Hun groet gaat ook gepaard met een handgebaar. Ook in de klas is het opvallend stil. Er is geen geroezemoes; de kinderen durven niet meer spontaan te zijn. Ze klappen wanneer de leerkracht het hen beveeld, en zitten de hele tijd met hun handen gekruist over elkaar. Er heerst helemaal geen gezellige sfeer.
Voor de dag begint start de school met een gezamelijk openingsmoment. De kinderen bidden het onze vader terwijl ze in klasrijen rechtop staan, luisteren naar de voorbeden, zingen het nationaal volkslied,... Pas na een kwartier gaan ze effectief binnen in de klas.
Hoewel we er niet helemaal achter staan, kunnen we niet anders dan morgen bij het openingsritueel 'Praise de Lord' te zingen en te spelen. Wanneer je dit samentelt met het feit dat ze Charlotte Cornelius noemen (naar een bijbelse figuur ten tijde van Saoul), het tafereel van het laatste avondmaal uithangt in de eetkamer, onze kamer groot genoeg is om bewaakt te worden door twee Jezusbeeldjes, en de zusters minstens 4 uur per dag bidden (tijdens de week, in het weekend kan dit gerust een halve dag innemen), dan weet je wel dat ze hardnekkig proberen om ons te bekeren.
Als we goed ons best doen, mogen we zelfs een zalmroze sarieachtig nonnenkleed aandoen.
Onze eerste schooldag was dus zwaar, en we hebben zelfs eerder een teleurstellend gevoel. We voelden ons nogal nutteloos, en vroegen ons af wat we daar eigenlijk kwamen doen...
Gracy (de principal of the school) heeft achteraf met ons een lang gesprek gehad, en ze was erg begripvol. Ze heeft ons kunnen kalmeren, en heeft ons verzekerd dat het met tijd beter zal gaan. Het is gewoon een shock. Onze algemene conclusie is dat het een grote uitdaging zal worden om de lessen wat speelser te maken, en van onze volwassen peuters weer eventjes een kindgevoel te geven.
Na de school gingen we naar huis met de bus. Omdat we dat echter niet zagen zitten, en wilden wandelen, vroegen we vriendelijk als we te voet mochten gaan. Dit bleek geen probleem, maar Gracy stuurde wel een zuster mee, voor een afstand die niet verder is dan een vijfminutenwandeling en die dan ook nog eens binnen de grenzen van een VOLLEDIG afgesloten domein ligt. Alsof het nog niet erg genoeg was, haalde Gracy plots 3 paraplu's boven, om ons te beschermen. Vijf minuten kunnen immers dodelijk zijn.
We hebben moeten beloven om bij de kleuters de Indische methodes te volgen. Dit komt overeen met het niveau van ons eerste en tweede leerjaar. We volgen dus wel de syllabus (jaja, handboeken, werkboeken en huiswerk bij driejarigen), maar gaan het toch wat speelser aanpakken.
Positief nieuws is ook dat we het dakterras ontdekten. Een hele nieuwe wereld gaat voor ons open. De zuster drukte ons echter op het hart dat we steeds de deur moeten sluiten, omdat de kans anders groot is dat er apen binnendringen. Foei, die indringers! Een aap in de kamer zien we helemaal niet zitten. Vooral de bruine dan niet, want deze vallen aan. We doen dus maar flink wat ons werd opgedragen.
Sinds we onze Indische kledij dragen die we gisteren hebben gekocht worden we plots niet meer genegeerd, maar zelfs aangesproken door studenten (meisjes) die hier naast het klooster in de guesthouse verblijven.
We zijn benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen...
We are having a happy new life with the Lord.
Tot de volgende!
Het tweede wat ons opviel was dat alle kinderen gedisciplineerd waren. Ze staan rechtop wanneer de directeur binnenkomt, ze zeggen: Hello Sister, elke keer als ze passeert, en pas wanneer de leerkracht zegt dat ze mogen gaan zitten, dan doen ze dat ook. Hun groet gaat ook gepaard met een handgebaar. Ook in de klas is het opvallend stil. Er is geen geroezemoes; de kinderen durven niet meer spontaan te zijn. Ze klappen wanneer de leerkracht het hen beveeld, en zitten de hele tijd met hun handen gekruist over elkaar. Er heerst helemaal geen gezellige sfeer.
Voor de dag begint start de school met een gezamelijk openingsmoment. De kinderen bidden het onze vader terwijl ze in klasrijen rechtop staan, luisteren naar de voorbeden, zingen het nationaal volkslied,... Pas na een kwartier gaan ze effectief binnen in de klas.
Hoewel we er niet helemaal achter staan, kunnen we niet anders dan morgen bij het openingsritueel 'Praise de Lord' te zingen en te spelen. Wanneer je dit samentelt met het feit dat ze Charlotte Cornelius noemen (naar een bijbelse figuur ten tijde van Saoul), het tafereel van het laatste avondmaal uithangt in de eetkamer, onze kamer groot genoeg is om bewaakt te worden door twee Jezusbeeldjes, en de zusters minstens 4 uur per dag bidden (tijdens de week, in het weekend kan dit gerust een halve dag innemen), dan weet je wel dat ze hardnekkig proberen om ons te bekeren.
Als we goed ons best doen, mogen we zelfs een zalmroze sarieachtig nonnenkleed aandoen.
Onze eerste schooldag was dus zwaar, en we hebben zelfs eerder een teleurstellend gevoel. We voelden ons nogal nutteloos, en vroegen ons af wat we daar eigenlijk kwamen doen...
Gracy (de principal of the school) heeft achteraf met ons een lang gesprek gehad, en ze was erg begripvol. Ze heeft ons kunnen kalmeren, en heeft ons verzekerd dat het met tijd beter zal gaan. Het is gewoon een shock. Onze algemene conclusie is dat het een grote uitdaging zal worden om de lessen wat speelser te maken, en van onze volwassen peuters weer eventjes een kindgevoel te geven.
Na de school gingen we naar huis met de bus. Omdat we dat echter niet zagen zitten, en wilden wandelen, vroegen we vriendelijk als we te voet mochten gaan. Dit bleek geen probleem, maar Gracy stuurde wel een zuster mee, voor een afstand die niet verder is dan een vijfminutenwandeling en die dan ook nog eens binnen de grenzen van een VOLLEDIG afgesloten domein ligt. Alsof het nog niet erg genoeg was, haalde Gracy plots 3 paraplu's boven, om ons te beschermen. Vijf minuten kunnen immers dodelijk zijn.
We hebben moeten beloven om bij de kleuters de Indische methodes te volgen. Dit komt overeen met het niveau van ons eerste en tweede leerjaar. We volgen dus wel de syllabus (jaja, handboeken, werkboeken en huiswerk bij driejarigen), maar gaan het toch wat speelser aanpakken.
Positief nieuws is ook dat we het dakterras ontdekten. Een hele nieuwe wereld gaat voor ons open. De zuster drukte ons echter op het hart dat we steeds de deur moeten sluiten, omdat de kans anders groot is dat er apen binnendringen. Foei, die indringers! Een aap in de kamer zien we helemaal niet zitten. Vooral de bruine dan niet, want deze vallen aan. We doen dus maar flink wat ons werd opgedragen.
Sinds we onze Indische kledij dragen die we gisteren hebben gekocht worden we plots niet meer genegeerd, maar zelfs aangesproken door studenten (meisjes) die hier naast het klooster in de guesthouse verblijven.
We zijn benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen...
We are having a happy new life with the Lord.
Tot de volgende!
zondag 17 januari 2010
Over India
Donderdagnacht, rond 2 uur, wreven we de slapers uit onze ogen en namen we afscheid van onze ouders en vriend. Na de eindeloze controles zaten we eindelijk op onze vlucht Na een vlucht die letterlijk en figuurlijk de uren deed voorbij vliegen kwamen we aan in Chennai, plaatselijke tijd 1.00 AM. Na het afgeven van ' de varkenspapieren' + paspoort werden we uiteindelijk toegelaten en konden we onze bagage gaan ophalen. Bij de bagage kenden we tegenslag 1. De bagage van Elke is niet toegekomen in India. Na een uur wachten, werd er ons beloofd dat ze haar bagage zouden opsturen naar de Sacred Heart School. (We zijn benieuwd...)
De volgende stap in ons plan was het boeken van onze vlucht naar Tirichirapally (Trichy). Om deze vlucht te boeken moesten we even het gebouw verlaten. Bij het buitenkomen werden we meteen aangeklampt door de plaatselijke bevolking die hoopten ons te kunnen 'helpen' met bijvoorbeeld het mee begeleiden van onze kar. Hiervoor werd meteen een riante fooi gevraagd. Na drie woeste blikken droop de man af met zijn staart tussen zijn benen. (1-0 België –India)
Bij het bureau van de maatschappij kregen we te horen dat de eerst volgende vlucht naar Trichy volzet was. (toen was het 3.00u AM) De volgende vlucht was pas om 21.40 uur (=tegenslag nummer 2). Na kort overleg met Gracy (directeur van de school) leek ons de beste oplossing om een zeven uur durende busrit te nemen. (tegenslag nummer 3) Met een bang hartje gingen we in het holst van de nacht op zoek naar de juiste bus. Na vijf bijna dood ervaringen haalden we de overkant van de straat, waar onze bushalte was. (2-0 België – India) De bus kwam juist aangereden en we sprongen er op. De volgende 7 uren waren een mengeling van dorst lijden en honger hebben aangevuld met getoeter en vermoeidheid.
Daar kwam nog eens de luidkeelse Indische bollywoodmuziek bovenop. Door doorzettingsvermogen, druivensuikers en krakkers haalden we de bestemming. (Opdracht van de dag geslaagd!) We stapten uit de bus en we werden overwelmd door de extreme hitte:
.De dertig graden die we verwacht hadden bleken er plots 41 te zijn.
We baanden ons een weg doorheen de starende blikken. Gelukkig herkende Gracy ons meteen, afgaande op de rugzakken en de huidskleur.
We werden naar het klooster gebracht waar we werden voorgesteld aan de andere zusters, we kregen eten waarvoor de term 'hot and spicy' niet extreem genoeg is en vlogen zonder pardon naar onze kamer waar we de opdracht kregen om in ons bed te kruipen (toen was het 14.00 u PM). Na veel excuses om het slapen uit te stellen, was ons creatief brein oververhit en kropen toch maar onder ons muskietennet. We vielen als een roos in slaap. Tot ….
KLOP, KLOP, LICHT AAN … 'You want supper? Toen kregen we een kleine aanpassing van wat we deze middag gekregen hadden. God and spicy was weer van de partij. Als nagerecht maakten we kennis met de bwoa – bwoa.
We zitten hier op het eerste zicht wel op onze plaats, met zusters die voor ons kunnen zorgen als een echte (soms wat overbezorgde?) moeder.
Benieuwd wat onze volgende dagen zullen brengen...
Tot dan!
Charlotte, Elke en Cornelius (uitleg volgt later)
De volgende stap in ons plan was het boeken van onze vlucht naar Tirichirapally (Trichy). Om deze vlucht te boeken moesten we even het gebouw verlaten. Bij het buitenkomen werden we meteen aangeklampt door de plaatselijke bevolking die hoopten ons te kunnen 'helpen' met bijvoorbeeld het mee begeleiden van onze kar. Hiervoor werd meteen een riante fooi gevraagd. Na drie woeste blikken droop de man af met zijn staart tussen zijn benen. (1-0 België –India)
Bij het bureau van de maatschappij kregen we te horen dat de eerst volgende vlucht naar Trichy volzet was. (toen was het 3.00u AM) De volgende vlucht was pas om 21.40 uur (=tegenslag nummer 2). Na kort overleg met Gracy (directeur van de school) leek ons de beste oplossing om een zeven uur durende busrit te nemen. (tegenslag nummer 3) Met een bang hartje gingen we in het holst van de nacht op zoek naar de juiste bus. Na vijf bijna dood ervaringen haalden we de overkant van de straat, waar onze bushalte was. (2-0 België – India) De bus kwam juist aangereden en we sprongen er op. De volgende 7 uren waren een mengeling van dorst lijden en honger hebben aangevuld met getoeter en vermoeidheid.
Daar kwam nog eens de luidkeelse Indische bollywoodmuziek bovenop. Door doorzettingsvermogen, druivensuikers en krakkers haalden we de bestemming. (Opdracht van de dag geslaagd!) We stapten uit de bus en we werden overwelmd door de extreme hitte:
.De dertig graden die we verwacht hadden bleken er plots 41 te zijn.
We baanden ons een weg doorheen de starende blikken. Gelukkig herkende Gracy ons meteen, afgaande op de rugzakken en de huidskleur.
We werden naar het klooster gebracht waar we werden voorgesteld aan de andere zusters, we kregen eten waarvoor de term 'hot and spicy' niet extreem genoeg is en vlogen zonder pardon naar onze kamer waar we de opdracht kregen om in ons bed te kruipen (toen was het 14.00 u PM). Na veel excuses om het slapen uit te stellen, was ons creatief brein oververhit en kropen toch maar onder ons muskietennet. We vielen als een roos in slaap. Tot ….
KLOP, KLOP, LICHT AAN … 'You want supper? Toen kregen we een kleine aanpassing van wat we deze middag gekregen hadden. God and spicy was weer van de partij. Als nagerecht maakten we kennis met de bwoa – bwoa.
We zitten hier op het eerste zicht wel op onze plaats, met zusters die voor ons kunnen zorgen als een echte (soms wat overbezorgde?) moeder.
Benieuwd wat onze volgende dagen zullen brengen...
Tot dan!
Charlotte, Elke en Cornelius (uitleg volgt later)
donderdag 14 januari 2010
Zekerheid
Na een hele rare periode is het dan eindelijk zover! Vannacht begint onze trip richting het Zuiden. Het begint tijd te worden, want we kijken er al zo lang en zo hard naar uit! Niet alleen wij, zo bleek, want de kinderen uit het stageschooltje hebben ons al een tekening gestuurd, en we kregen zelfs een kerstkaartje! Hoe kort kan de afstand Azië-Europa zijn wanneer er gezamenlijk naar iets wordt uitgekeken...
Tussen de periode van stage, blokvakantie en examens stonden wij voor de uitdaging om ook nog wat afscheid te nemen van onze vrienden/vriendinnen, familie... Hoe langer het duurde, hoe minder we bezig waren met de examens zelf, en hoe meer India al in ons hoofd kwam te zitten... Wat zullen we er beleven? Hoe zal het worden? Allemaal vragen waarop nu nog geen antwoord gegeven kan worden. Misschien hoeft dat ook wel niet, en volstaat het om zo onbevangen mogelijk op het vliegtuig te stappen. En dat doen we dus. Gepakt en gezakt, met bagage en verwachtingen, maar ook met wat onzekerheid.
Het enige wat voor ons nu zeker is, is het feit dat we er alledrie ontzettend hard naar uitkijken.
En dat is toch een mooie zekerheid, nietwaar?
Tot de volgende!
Tussen de periode van stage, blokvakantie en examens stonden wij voor de uitdaging om ook nog wat afscheid te nemen van onze vrienden/vriendinnen, familie... Hoe langer het duurde, hoe minder we bezig waren met de examens zelf, en hoe meer India al in ons hoofd kwam te zitten... Wat zullen we er beleven? Hoe zal het worden? Allemaal vragen waarop nu nog geen antwoord gegeven kan worden. Misschien hoeft dat ook wel niet, en volstaat het om zo onbevangen mogelijk op het vliegtuig te stappen. En dat doen we dus. Gepakt en gezakt, met bagage en verwachtingen, maar ook met wat onzekerheid.
Het enige wat voor ons nu zeker is, is het feit dat we er alledrie ontzettend hard naar uitkijken.
En dat is toch een mooie zekerheid, nietwaar?
Tot de volgende!
Abonneren op:
Posts (Atom)
