Het leven op een roetsjbaan

Deze week heeft een rare wending genomen. Laten we beginnen bij het begin.

Maandag trokken we enthousiast naar school, omdat we van Gracy toestemming hadden gekregen om een poppenspel uit te voeren voor de verschillende klassen. Zo gezegd zo gedaan. De kinderen en bijhorende leerkrachten genoten met volle teugen, en wij genoten mee. Stralende gezichtjes maakten onze dag. We dachten dan ook dat onze dag niet meer stuk kon tot onze show in het laatste lesuur bruusk verstoord werd. Sommige leerkrachten riepen in paniek: 'An officer is coming!', en renden heen en weer als een kip zonder kop. De kinderen moesten meteen terug naar hun klas, en wij kregen te horen dat we vlug onze spullen moesten pakken en langs de achterzijde van het schoolgebouw de school moesten verlaten. We mochten immers door niemand opgemerkt worden. Zonder verdere uitleg vertrokken we dan maar richting klooster.
De avond verliep in mineur.

Op woensdag verbeterde ons humeur. We mochten voor het eerst met drie in een kleuterklas staan, en dit voor de hele ochtend, omdat de teacher absent was. Het was een opluchting te weten dat we niet van de ene klas naar de andere klas moesten rennen. Nu hadden we eindelijk tijd genoeg om de leerstof op een echt leuke manier te geven. Zo hebben we hen geen appels laten tellen, maar hadden we een kijkprent gemaakt op het bord. De kinderen waren stomverbaasd, dit hadden ze nog nooit gezien. Ook introduceerden we de dagen van de week. Elke tekende vol glorie een weekkalender op het bord en we smeerden onze stemmen om het liedje te zingen. Alles ging veel vlotter nu we dit met drie samen konden doen, en onze krachten konden bundelen. We probeerden hen enigzins duidelijk te maken dat vinger in de lucht steken wel handig is. Maar ja, overenthousiaste kleuters reageren niet altijd op deze manier. Hun vinger opsteken doen ze wel al, maar zwijgen voor het antwoord gezegd mag worden zit er nog niet in.
Deze dag hadden we voor het eerst het gevoel dat we, qua lesgeven, echt iets konden betekenen voor de kinderen. Was de leerkracht maar wat vaker afwezig...

Vandaag ging alles weer zijn normale gangetje. We trokken weer van klas naar klas, en stonden er weer alleen voor. Maar wat een dag vol verrassingen!
Morgen mogen we weer een hele voormiddag samen in een kleuterklas staan, want er zal weer een leerkracht afwezig zijn. We konden ons enthousiasme haast niet verbergen... verrassing nummer 1!
We kregen nog meer heuglijk nieuws: na heel wat wikken en wegen besloot Gracy dat we in het weekend toch alleen op uitstap mogen. Gracy zal dan voor ons een autorikshaw regelen die ons de hele dag ten dienste staat. Dit zal ons wel enkele honderden roepies kosten, maar dit hebben we er wel voor over. Op vrijheid staat immers geen prijs.

O ja, normaal gezien hadden we al twee danslessen achter de rug, maar Martin, onze Indische dansleraar, was absent. Hopelijk morgen weer geluk! Het lijkt een gewoonte te worden, maar ja, derde keer goede keer...
We kijken ook alvast uit naar het schoolfeest van een school waar we morgen uitgenodigd zijn. Geen idee wat ons te wachten staat, maar wat avontuur is nooit misplaatst.

We hebben nog goed nieuws voor jullie allemaal! Slangenbeten, inbraken en aardbevingen komen hier niet voor als je elke dag bij het eten bidt tot Maria... Dat doen de zusters alvast heel graag voor ons.

Nog een weetje: op acht dagen tijd hebben we zonder enig overdrijven elk 18 eieren gegeten. Geen idee waarom ze ons daarmee blijven volproppen, maar echt gezond kan het toch niet zijn...
Als het dan geen eieren zijn, dan is het kip/rijst/tsjapathie/bonen.
We hebben in de kast echter twee dozen chocopops ontdekt...

Nog een wist je dat je om af te sluiten: Wist je dat we ons vanaf nu niet meer hoeven klaar te maken op de tast? In januari is er immers geen elektriciteit tussen 6.00u en 8.00u, maar in februari is dit uur veranderd: nu zitten we zonder elektriciteit tussen 8.00u en 10.00u...

En nog een ps-je: de zusters houden van alles wat op kleuterniveau is: zo voerden we een puppetshow op, en speelden we een dierenmemory in the convent. Zolang het maar niet te lang duurt, zodat ze hun dagelijkse soap niet moeten missen...

Sunny greetings
Elkee, Cornelius en Sjarlok