Gods wegen zijn ondoorgrondelijk...

Een bijna-laatste blogbericht. Onze tijd hier zit er jammer genoeg al bijna op. Dat werd nog maar eens pijnlijk duidelijk toen we ons afscheid kregen in de school. We wisten dat er een afscheid ging zijn, ondanks het feit dat het een zorgvuldig bewaard geheim zou moeten zijn. De kinderen waren iets te enthousiast om te zwijgen… 

Op woensdag trokken we onze sari’s aan en maakten we ons wat op. Bloemen in ons haar, bindhi op ons hoofd, enkelbandjes, armbandjes, … we keken er naar uit: wij hadden voor alle kindjes een stuk cake gekocht, aangevuld met twee snoepjes.
Het feest zelf was veel uitgebreider dan we hadden gedacht: welkomstwoord, optredens van elke klas (met de nadruk op liedjes, versjes, … die we hen hadden geleerd), dankwoord van ons, uitdeling van een afscheidscadeau, … het waren moeilijke momenten. Toen Gracy een afscheidslied zong was het echt een mooi ogenblik: ze begon met te zeggen of ze niet wist of ze het lied tot het einde ging kunnen zingen, omdat ze zo emotioneel is. Toen ze begon met zingen werd iedereen muisstil. Een moment om nooit te vergeten. Het afscheidscadeau was een vilten doek met een mooie afbeelding op. We stellen dat cadeau zeer hard op prijs omdat we weten dat sommige kinderen hun klasfoto niet konden betalen omdat ze moesten betalen voor ons cadeau… daar voelden we ons niet zo goed bij, maar het zorgt er wel voor dat we het meer appreciëren!
En dan mochten we aan alle kindjes cake met snoepjes geven. Genoten dat onze 275 kinderen gedan hebben! En wij genoten met hen.

Vooral voor Charlotte C was het een rare dag. Zij ging immers die dag zelf terug naar huis vertrekken, omwille van gezondheidsredenen. Voor haar kwam het afscheid wel heel dichtbij… nog een aantal foto’s en afscheidsmomenten van de leerkrachten en kinderen later vertrokken we dan naar Trichy om de laatste dingen te regelen. Nog het vliegticket betalen, een laatste milkshake drinken, genieten.
De dag vloog voorbij: nog afscheid nemen van de pater, nog de laatste dingen in de zak proppen, afscheid nemen van de hostelgirls. Nog snel je hand laten beschilderen met henna, gevecht houden met de bloem om chiapatti van te maken. Een aantal tranen en een busrit later stonden we dan voor het vliegveld. Het was niet gemakkelijk om afscheid te nemen. Je leeft twee en een halve maand samen, bent op elkaar aangewezen, en plots valt iemand weg…
Vanaf 31 maart gaan Elke en Charlotte DS India nog wat verkennen. Ze hebben beloofd om Charlotte C elke dag een berichtje te sturen, om haar op de hoogte te houden van alles wat is gebeurd.

Het is niet gelopen zoals we het verwacht, gehoopt, gedacht hadden, maar we kunnen niet anders dan ons erbij neer te leggen. Gods wegen zijn immers ondoorgrondelijk.


We wensen jullie ook graag wat zon toe!
Elkeee, Sjarlok, Cornelius