Omdat we op maandag vroeg uit de veren moesten, wilden we op zondagavond vroeg gaan slapen. Zoals zo vaak, hielden de omstandigheden geen rekening met onze plannen. Gracy zocht een vol uur samen met ons naar passende tsurida's die mooi staan op de foto. Nadat onze kledij was goedgekeurd kropen we doodvermoeid in ons bed. Lang duurde het niet voor dat we alledrie samen weer wakker waren wegens veel te warm. Na het drinken van warme cola, miljoenen keer kijken op de gsm om te zien als de tijd al voorbij is gegaan, inbeelden dat we in een koelkast zitten, het haar vast te binden, te douchen, op de grond gelegen te hebben (misschien hebben de stenen kouder), bodylotion te smeren en je gezicht zo te verplaatsen dat hij onder de ventilator lag, vielen we uiteindelijk opnieuw in slaap. Twee uur later liep de wekker af. De picknick kon beginnen!
's morgens werden we kerk in en kathedraal uitgesleurd. Wij hadden nog nooit zoveel godsdienstige plaatsen op één dag bezocht. Hoewel de zusters spraken over een picknick hebben we in een hotel gegeten en ook dit gebeurde zeer haastig. Het is een grote misvatting dat Indiërs overal hun tijd voor nemen want alles gebeurd aan een zeer hoog tempo. In de middag zagen we eindelijk de zee. Hoewel sommige reizigers helemaal geen nood hadden om de zee te zien, stopten we gelukkig toch even. Vlug wat foto's trekken en weer de bus op. Om vervolgens weer 3 minuten op de bus te zitten voor we aankwamen bij een park. Het picknick gevoel kwam er toch even. Na het trekken van een aantal foto's was het alweer tijd om naar de volgende stop te gaan. Tenslotte bezochten we Auroville en dat was zeker de moeite waard. Na een zeer geslaagde dag namen we afscheid van de leerkrachten en kropen we moe maar tevreden ons bedje in.
Deze week werden we echte Indiërs. Naar aanleiding van de klasfoto's kregen we een Bindi op ons voorhoofd, ons haar werd gevlochten en met bloemen versierd.
Nog een weetje: wist je dat het hier een hele dag duurt om 9 klasfoto's te trekken.
Donderdag was de transformatie eindelijk compleet want onze sari's waren eindelijk klaar! Na heel wat bewondering trokken we zaterdag naar school in vol ornaat. Sommige kindjes herkenden ons zelf niet meer. Je zag aan de ogen van de leerkrachen dat ze trots waren op ons. Zonder meer een zalig gevoel!
Martin, de dansleerkracht, verklapte ons al dat zaterdag 20 maart een 'thanks-day' is. De directrice ontkende dit echter met klem toen we er subtielweg naar polsten. Feit blijft dat zaterdag 20 maart voor ons wel een schooldag is, en dat we een dansoptreden moeten geven. Keus hebben we niet, we moeten ons wel in het zweet dansen. Niet dat daar veel voor nodig is, want als je gewoon nog maar stil zit loopt het zweet al van je...
Met de hostelgirls hebben we nu ook contact. Elke avond kun je ons in hun buurt vinden. Al dansend, zingend, lachend, spelend, televisiekijkend, … komen we de avonden door. We horen nu ook al af en toe muziek, en leren wel iets bij over 'famous moviestars'.
Weetje twee van deze blog: ga nooit op stap zonder gsm, zelfs al moet je maar 6 stappen ver. Indiërs sluiten nog al graag deuren, ongeacht als er nog iemand in de kamer zit of niet.
En omdat alle goede dingen uit drie bestaan: nog eventjes de temperatuur: Op de middag 40 graden, tegen de avond 29 graden en 's nachts 23 graden. We hebben er echter onze twijfels over. Die 40 graden is ongetwijfeld gemeten in de schaduw, daarover zijn we het alledrie eens. De negenentwintig graden kunnen wel kloppen, daar hebben we zo geen zicht op, maar wij hebben ook de indruk dat het 's nachts beduidend warmer is dan 23 graden...
En net zoals de Indiërs gaan we er nu helemaal over!: Happy new life, praise the lord, lots of love, lovely greetings, goodbye en tot de volgende!
Cornelius, Elkeee, Sjarlok
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten