India, het land waar kleuters leerlingen zijn

Vandaag zijn we voor de eerste keer naar onze stageschool gegaan. We weten niet wat we ons er precies bij hadden voorgesteld, maar dat het niet voldeed aan onze verwachtingen, dat weten we wel. Het eerste wat ons opviel was de klasinrichting: overal stonden banken en stoeltjes, 2 schrijfborden en een lessenaar. Ook in de kleuterklassen. Toen we verbaasd vroegen wanneer de kinderen dan spelen, kregen we als antwoord: 'They don't play. They learn reading and writing.' Vervolgens spoorde de leerkracht een peuter aan om het alfabet op te zeggen. De peuter kon het alfabet wel opzeggen, maar het was voor ons zonneklaar dat de peuter dit gewoon vanbuiten had geleerd, en het niet las. We stelden ons dus bijgevolg toen al vragen over hun lesmethodes.
Het tweede wat ons opviel was dat alle kinderen gedisciplineerd waren. Ze staan rechtop wanneer de directeur binnenkomt, ze zeggen: Hello Sister, elke keer als ze passeert, en pas wanneer de leerkracht zegt dat ze mogen gaan zitten, dan doen ze dat ook. Hun groet gaat ook gepaard met een handgebaar. Ook in de klas is het opvallend stil. Er is geen geroezemoes; de kinderen durven niet meer spontaan te zijn. Ze klappen wanneer de leerkracht het hen beveeld, en zitten de hele tijd met hun handen gekruist over elkaar. Er heerst helemaal geen gezellige sfeer.
Voor de dag begint start de school met een gezamelijk openingsmoment. De kinderen bidden het onze vader terwijl ze in klasrijen rechtop staan, luisteren naar de voorbeden, zingen het nationaal volkslied,... Pas na een kwartier gaan ze effectief binnen in de klas.
Hoewel we er niet helemaal achter staan, kunnen we niet anders dan morgen bij het openingsritueel 'Praise de Lord' te zingen en te spelen. Wanneer je dit samentelt met het feit dat ze Charlotte Cornelius noemen (naar een bijbelse figuur ten tijde van Saoul), het tafereel van het laatste avondmaal uithangt in de eetkamer, onze kamer groot genoeg is om bewaakt te worden door twee Jezusbeeldjes, en de zusters minstens 4 uur per dag bidden (tijdens de week, in het weekend kan dit gerust een halve dag innemen), dan weet je wel dat ze hardnekkig proberen om ons te bekeren.
Als we goed ons best doen, mogen we zelfs een zalmroze sarieachtig nonnenkleed aandoen.
Onze eerste schooldag was dus zwaar, en we hebben zelfs eerder een teleurstellend gevoel. We voelden ons nogal nutteloos, en vroegen ons af wat we daar eigenlijk kwamen doen...
Gracy (de principal of the school) heeft achteraf met ons een lang gesprek gehad, en ze was erg begripvol. Ze heeft ons kunnen kalmeren, en heeft ons verzekerd dat het met tijd beter zal gaan. Het is gewoon een shock. Onze algemene conclusie is dat het een grote uitdaging zal worden om de lessen wat speelser te maken, en van onze volwassen peuters weer eventjes een kindgevoel te geven.
Na de school gingen we naar huis met de bus. Omdat we dat echter niet zagen zitten, en wilden wandelen, vroegen we vriendelijk als we te voet mochten gaan. Dit bleek geen probleem, maar Gracy stuurde wel een zuster mee, voor een afstand die niet verder is dan een vijfminutenwandeling en die dan ook nog eens binnen de grenzen van een VOLLEDIG afgesloten domein ligt. Alsof het nog niet erg genoeg was, haalde Gracy plots 3 paraplu's boven, om ons te beschermen. Vijf minuten kunnen immers dodelijk zijn.
We hebben moeten beloven om bij de kleuters de Indische methodes te volgen. Dit komt overeen met het niveau van ons eerste en tweede leerjaar. We volgen dus wel de syllabus (jaja, handboeken, werkboeken en huiswerk bij driejarigen), maar gaan het toch wat speelser aanpakken.
Positief nieuws is ook dat we het dakterras ontdekten. Een hele nieuwe wereld gaat voor ons open. De zuster drukte ons echter op het hart dat we steeds de deur moeten sluiten, omdat de kans anders groot is dat er apen binnendringen. Foei, die indringers! Een aap in de kamer zien we helemaal niet zitten. Vooral de bruine dan niet, want deze vallen aan. We doen dus maar flink wat ons werd opgedragen.

Sinds we onze Indische kledij dragen die we gisteren hebben gekocht worden we plots niet meer genegeerd, maar zelfs aangesproken door studenten (meisjes) die hier naast het klooster in de guesthouse verblijven.

We zijn benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen...
We are having a happy new life with the Lord.
Tot de volgende!