Over India

Donderdagnacht, rond 2 uur, wreven we de slapers uit onze ogen en namen we afscheid van onze ouders en vriend. Na de eindeloze controles zaten we eindelijk op onze vlucht Na een vlucht die letterlijk en figuurlijk de uren deed voorbij vliegen kwamen we aan in Chennai, plaatselijke tijd 1.00 AM. Na het afgeven van ' de varkenspapieren' + paspoort werden we uiteindelijk toegelaten en konden we onze bagage gaan ophalen. Bij de bagage kenden we tegenslag 1. De bagage van Elke is niet toegekomen in India. Na een uur wachten, werd er ons beloofd dat ze haar bagage zouden opsturen naar de Sacred Heart School. (We zijn benieuwd...)

De volgende stap in ons plan was het boeken van onze vlucht naar Tirichirapally (Trichy). Om deze vlucht te boeken moesten we even het gebouw verlaten. Bij het buitenkomen werden we meteen aangeklampt door de plaatselijke bevolking die hoopten ons te kunnen 'helpen' met bijvoorbeeld het mee begeleiden van onze kar. Hiervoor werd meteen een riante fooi gevraagd. Na drie woeste blikken droop de man af met zijn staart tussen zijn benen. (1-0 België –India)
Bij het bureau van de maatschappij kregen we te horen dat de eerst volgende vlucht naar Trichy volzet was. (toen was het 3.00u AM) De volgende vlucht was pas om 21.40 uur (=tegenslag nummer 2). Na kort overleg met Gracy (directeur van de school) leek ons de beste oplossing om een zeven uur durende busrit te nemen. (tegenslag nummer 3) Met een bang hartje gingen we in het holst van de nacht op zoek naar de juiste bus. Na vijf bijna dood ervaringen haalden we de overkant van de straat, waar onze bushalte was. (2-0 België – India) De bus kwam juist aangereden en we sprongen er op. De volgende 7 uren waren een mengeling van dorst lijden en honger hebben aangevuld met getoeter en vermoeidheid.
Daar kwam nog eens de luidkeelse Indische bollywoodmuziek bovenop. Door doorzettingsvermogen, druivensuikers en krakkers haalden we de bestemming. (Opdracht van de dag geslaagd!) We stapten uit de bus en we werden overwelmd door de extreme hitte:
.De dertig graden die we verwacht hadden bleken er plots 41 te zijn.
We baanden ons een weg doorheen de starende blikken. Gelukkig herkende Gracy ons meteen, afgaande op de rugzakken en de huidskleur.

We werden naar het klooster gebracht waar we werden voorgesteld aan de andere zusters, we kregen eten waarvoor de term 'hot and spicy' niet extreem genoeg is en vlogen zonder pardon naar onze kamer waar we de opdracht kregen om in ons bed te kruipen (toen was het 14.00 u PM). Na veel excuses om het slapen uit te stellen, was ons creatief brein oververhit en kropen toch maar onder ons muskietennet. We vielen als een roos in slaap. Tot ….

KLOP, KLOP, LICHT AAN … 'You want supper? Toen kregen we een kleine aanpassing van wat we deze middag gekregen hadden. God and spicy was weer van de partij. Als nagerecht maakten we kennis met de bwoa – bwoa.

We zitten hier op het eerste zicht wel op onze plaats, met zusters die voor ons kunnen zorgen als een echte (soms wat overbezorgde?) moeder.
Benieuwd wat onze volgende dagen zullen brengen...

Tot dan!
Charlotte, Elke en Cornelius (uitleg volgt later)